• OO2 •
GEEN STANK?
Ik wist niet of het wel een goed idee was van mijn vader achter te laten, wie weet wat voor stommiteiten hij nog meer uit zou halen. Ik probeerde het feit dat hij soms behoorlijk irritant kon zijn te vergeten en bedacht me dat ik zonder hem geen plekje op deze wereld had gehad.
Dat werkte helaas niet helemaal zoals ik gehoopt had. Het zorgde er juist voor dat de haat die ik voor hem voelde nog groter werd. Ik wilde helemaal niet leven op een planeet als deze. En dat ik dat wel deed had ik aan hem en aan hem alleen te danken. Eigenlijk is het slechts voor de helft zijn schuld, maar ik wilde mijn liefdevolle moeder niks kwalijk nemen, dus besloot ik de schuld helemaal in zijn schoenen te schuiven.
Plots hoorde ik een geluid en ik besefte dat onze zombie misschien nog in de buurt was. Dat was maar goed ook. Hier kwamen nauwelijks mensen, dus de kans dat Yosri – ja waarom ook niet, laten we hem voortaan Yosri noemen – in deze tijd al een slachtoffer had gevonden leek me best klein. Ik nam het wapen dat ik twee maanden geleden – toen de apocalypse pas begonnen was – voor mijn verjaardag had gekregen en ging nog even na of er wel voldoende kogels inzaten.
Tot mijn grote teleurstelling zat er slechts één enkele kogel in, wat dus wilde zeggen dat ik het me niet kon veroorloven van het schot te missen. Anders moest ik mijn tenen afhakken.
Omdat ik er zeker van wilde zijn dat ik hem raakte, besloot ik dat het het verstandigst was van zo dicht mogelijk bij hem in de buurt te gaan staan. Of juist zo ver als ik maar kon bij hem vandaan, dan had ik alle tijd van de wereld om te vluchten als ik erin slaagde Yosri te missen.
Ik besloot mijn vaders tactiek toe te passen en koos dus de gevaarlijkste optie. Ik zou wachten tot ik oog in oog stond met het schandalige ongedierte dat overigens nog meer stonk van dichtbij om hem dan in één schot af te maken.
Ik hoorde hetzelfde geritsel van daarstraks, alleen iets dichterbij. Ik moest Yosri wel nageven dat hij zijn geur goed wist te camoufleren, maar het gebonk tegen de witte Volkswagen had hem verraden.
Het was donker en ik kon met moeite wat zien, maar ik kon nog net een glimp opvangen van een schaduw die door de straatverlichting op het wegdek werd geprojecteerd. Met snelle passen stapte ik op de witte camionette af en probeerde te raden langs welke kant ik Yosri zou ontmoeten. Ik hielt mijn revolver in de aanslag, klaar om mijn kogel af te vuren mocht dat nodig zijn. Met trillende handen en een snel kloppend hart slenterde ik naar de achterkant van de wagen.
Ik voelde Yosri dichterbij komen. Aan zijn stokkende ademhaling te horen, had hij zojuist nog voor zijn 'leven' gerend. Alleen vreemd dat ik – hoe hard ik ook probeerde – maar geen rotte geur kon opvangen.
Mijn hart begon nog harder te kloppen toen ik de damp van Yosri's adem kon waarnemen. Het kon bijna niet anders dan dat iemand al een tevergeefse poging had gedaan om hem af te maken. De adem van het rottende beest – dat overigens niet lang meer te 'leven' had – kwam namelijk ter hoogte van mijn heupen.
De angst die daarstraks nog als een gek door me heen raasde, begon gelukkig weg te ebben. Mijn handen hielden het pistool in een stevigere greep vast. Ik was er klaar voor. Ik zou Yosri voorgoed van de wereld laten verdwijnen en wel nu!
Ik sprong achter de bestelwagen vandaan en richtte het pistool op het gedaante dat nu voor me stond, klaar om de hersenen ervan te doorboren. Ik sloot mijn ogen. Nog nooit eerder had ik de trekker van het pistool hoeven overhalen, maar nu zou het mijn leven redden.
BANG!
Het pistool dat ik daarstraks nog zo stevig vast had, viel met een harde knal op de grond en niet veel later lag ik het wapen doelloos te vergezellen. Een helse pijn stroomde door mijn linkerschouder en een fractie van een seconde later werd ik verblind door een fel licht dat uit een zaklantaarn bleek te komen. Ik duwde mezelf op mijn rechterarm overeind om de eigenaar van de lantaarn te bekijken. Het licht beperkte echter mijn zicht en zorgde ervoor dat ik nauwelijks het gelaat kon erkennen van diegene die me zojuist had geraakt. Ik slaagde er nog net in te zien dat het wapen nog steeds op mij gericht was.
Een klein meisje kwam vanuit het donker naar me toe en keek me onderzoekend aan.
"Ging je... Ging je op mij schieten?" Vroeg ze met een angstige stem. Ik kon niet ontkennen dat ik dat van plan was geweest. Maar als ik had geweten dat het niet Yosri, maar wel een klein, argeloos meisje was geweest, dan had ik er nog niet eens aan durven denken haar iets aan te doen.
Ik rilde over mijn hele lichaam. Als de eigenaar van de zaklantaarn (en het pistool) me niet had geraakt, dan had ik nu de dood van dit onschuldig meisje op mijn geweten.
"Ik...," haar lichtblauwe ogen fonkelden alsof ze in tranen uit zou barsten als ik haar vermoedens bevestigde. Ik was echter geen leugenaar, hoe hard de waarheid op dit moment ook moest aankomen. "Ja, dat was technisch gezien de bedoeling. Ik had alleen gehoopt dat je iemand anders was." Zoals wel te verwachten viel liep er een traan over haar wang alsof ze op een ander antwoord had gewacht. Ik deed aanstalten om die traan voor haar op te vangen, maar de nog steeds onbekende persoon hielt me tegen.
"Raak haar niet aan!" Het was de stem van een jongen die zijn kleine zusje wilde verdedigen. Althans, ik vermoedde dat hij haar broer was.
"Geen zorgen, ik doe haar niks." Probeerde ik.
"Hoe weet ik dat zeker?" Het leek erop dat de jongen toch enig vertrouwen in me had, want ik zag hoe hij het pistool liet zakken.
"Dat weet je nooit, je zult het er op moeten wagen." Zei ik zelfzekerder dan ik me in werkelijkheid voelde.
Tot mijn spijt nam hij het zekere voor het onzekere en zag ik het wapen opnieuw een stukje omhoog komen. Mijn ogen volgden zijn hand en ik hoopte dat hij niet zou overhalen.
"Maak je geen zorgen," zei het meisje dat blijkbaar had opgemerkt dat het wapen me de angst liet proeven "Hij heeft nog nooit iemand vermoord." Ik lachte, maar die glimlach verdween al snel wanneer de jongen besloot dat hij mijn zekerheid maar niks vond.
"Voor alles een eerste keer, toch?"
Reageer (2)
Ik heb eindelijk weer tijd om bij te lezen en deze story blijft stiekem nog steeds en van m'n favorieten c:
7 jaar geledenleuke story!!
7 jaar geleden