Hoofdstuk 3

Klistrandia rook een vertrouwde geur. "Papa?" vroeg ze. Een blauw gat opende zich voor haar. Haar vader verscheen uit het donkerste hoekje van het gat. Hij zuchtte. Zonder aanleiding begon hij uit het niets te vertellen. Zijn lichtpaarse huid was grijs geworden. Hij zag er oud en vermoeid uit. Zoek mij niet, fluisterde hij. Je zult me toch niet vinden, want voor jouw ben ik dood. De ochtendkrijgers sterven nooit. Om de 2576 jaar moeten ze zich aansluiten bij het donsmannenleger om te strijden tot de dood. Ik heb er trouwma's aan. Zie jij al voor je dat een speer je kop doorboord en jij onmogelijk kan sterven. Je moet wachten tot je ziel besluit dat je weer moet opstaan om in rust te gaan. Ik had me duizend jaar misteld. IK dacht dat ik nog 1006 jaren had om je op te voeden op de dag dat ik jou als een mooie groene bloem uit het lichaam van je moeder had geplukt. Daar groeien maanlingen nu eenmaal. Als je me ooit weer ziet zal ik je vergeten zijn en harteloos de wolkculturen beschermen. Dan mag je geen medelijden met me hebben, want dan zal ik je meteen afmaken. Vlucht dan of dood mij. Ik heb niet lang meer. Ik zeg je alleen nog dat je koste wat het kost die scribbluber naar de maanstroom moet brengen! En dood die jongen nu je nog kan, ik vertrouw hem niet. Er schoten tranen in de ogen van Klistranda. Nee! Ga niet weg! Maar haar vader was al achter een wolk verdwenen en Klistrandia voelde haar vingers blinken om de knappe jongen te vermoorden. Maar hij was veel te lief! Wat moest hij nu doen? De jongen werd wakker en ze besloot om hem voorlopig goed in het oog te houden. Kom je nog? Vroeg ze. En ze vertrokken. We vinden je vader vast wel, zij de jongen. IK zoek geen vader, zei ze vastberaden, want die heb ik niet meer. We gaan naar de maanstroom. En daar gingen ze dan. De maanling liep zo hard ze kon , want maanlingen kunnen dat 7 dagen aan een stuk volhouden en het mensenkind ging op een groot dier dat hij een paard noemde zitten. Honderden vragen tolden door haar hoofd,, terwijl ze maanwaards begonnen te trekken. Het zonlicht brande onwennig op haar huid, maar ze zou haar doel bereiken! Hoe ver ook, want ze deed het voor iemand die nu niet meer bestond en ook nooit zou bestaan.