Mam? - SOTM

"Hey, mam, ik wil je eigenlijk iets vertellen. Jou en papa."
Mijn dochter keek mij niet aan, haar ogen gefocust op haar friemelende handen. Ze plukte aan haar nagels en trok aan haar vingers.
Tristan keek bij het horen van zijn titel niet op, hij was verzeild geraakt in interesse voor de boeiende discussie op televisie. Zijn benen lagen gestrekt op de bank, zijn wollige sokken zaten veel te ruim om zijn tenen, waardoor de stof overging.
Ik herkende Jeanne's gestotter: ze wilde iets belangrijks gaan vertellen. Mijn buik legde zichzelf in de knoop, in de hoop dat er niets ernstigs aan de hand was.
"Hé," een hand op haar arm, een glimlach om mijn lippen, "Vertel maar, lieverd."
Tristan merkte inmiddels dat het serieus was, dus was hij recht gaan zitten en had zijn voeten op de grond geplaatst.
Ik blikte kort naar hem, zijn ogen sprankelden gulzig toen hij mij over die afstand ontmoette. Ik moest wegkijken om niet te vervallen in verliefd gelach.
Jeanne ging hakkelend verder, ze viel stil en trommelde op de tafel om haar zwijgen te maskeren. Ik zag haar slikken, moeizaam en regelmatig. Alsof ze angst moest wegslikken en zich in stilte moed inpraatte.
"Jeanne..." zei ik zacht.
"Mam? Ik val op vrouwen."

Ik bevroor. Mijn hand zakte weg, mijn lippen zaten vast. Mijn blik was weggedraaid en kon alleen nog staren naar het lichte hout van de eettafel.
Diepe groeven liepen over de gehele lengte, alsof het kleine weggetjes waren van het ene eind naar het andere eind van de tafel. Ze hielden elkaar vast, zij aan zij en waren telkens bij elkaar. Ze leidden elkaar naar het einde, en weer terug.
"Nee, je maakt een grapje," lachte Tristan. Zijn stem was niet hard, hij doorbrak de stilte, maar was niet vijandig. Hij leek de waarheid niet te zien.
"Uh," twijfelde Jeanne zichtbaar ongemakkelijk, "eigenlijk niet." Haar stem stierf weg.
"Nee, sorry, lieverd, maar dat kan niet." Ik keek haar serieus aan. Mijn hand legde ik over de hare, een knijpje in overtuigde bemoediging.
Jeanne fronste haar wenkbrauwen en keek naar onze verstrengelde vingers.
"Maar, waarom niet?" vroeg ze verward.
Tristan had het met een half oog aanschouwd, niet willend het te zien als waarachtige opmerking. Nu werd het hem echter duidelijk.
"Waarom dat niet kan? Waarom dat niet kan! Jeanne! Wij hebben jou opgevoed, jou geleerd over normen en waarden, we hebben jou belangrijke vaardigheden geleerd en onze liefde in jou gestoken. Dan kun je niet zomaar met een vrouw gaan. Heb je dat niet van ons geleerd?!" Tristan was haast ontsteld, zijn ogen groot, zijn stem hard. Bij het zien van Jeanne's onbegrip en haar bozige blik, leek hij iets achteruit te deinzen.
"Tristan, iet zachter, alsjeblieft," maande ik mijn man tot stilte. Ik voelde wat hij voelde. Het bewegende gevoel onderin de buik, die spanning die gekke gedachten naar boven bracht. Hadden wij onze kinderen wel goed opgevoed? Hadden we echt ons best gedaan? hadden wij niet beter moeten zijn?
"Jeanne, maar, hoe? Hè? Hoe weet je dat?" Mijn stem vervormd van schrik.
Jeanne bloosde, haar oogleden vielen dicht.
"Ik heb met een vriendin gezoend."
Tristan sprong enthousiast op.
"Maar dat betekent niet dat je gáy bent! Je moeder heeft met zoveel vriendinnen gezoend. Vond ze spannend en grappig. Zij is ook niet gáy."
"Maar ik voel dingen voor haar, pap!" riep Jeanne, ze stond op in haar verweer. Haar handen waren tot vuistengebald, haar ogen stonden wild.
"Dat hoort niet, Jeanne!" zei Tristan dominant. Zijn stem was hard, maar straalde kalmte uit, dwong af om naar te luisteren.
Jeanne leek nog iets willen te zeggen, maar ze perste haar lippen op elkaar en liet zich in de stoel vallen, haar schouders hingen omlaag. Haar ogen werden rozig, een laagje water liet haar blauwe ogen schitteren.
"Lieverd," mompelde ik, minstens zo verslagen, "Het kan niet anders. Je moet deze familie voortzetten, dat kan niet met een vrouw."
"Je praat alsof het vet logisch is!" klapte ze weer uit haar stoel. Haar aramen schoten hysterisch de lucht in.
"Dat is het ook, lieverd." Ik was hier zo zeker van dat ik mijn stem niet hoefde te verheffen. Ik zag haar blik veranderen.
"Noem mij geen 'lieverd' als je mij niet eens gelukkig wilt zien!" Boos stampte ze de kamer uit, smeet met alle deuren en schreeuwde nog harder.

"Oh lieverd," huilde ik al half, ik liep naar Tristan en drong me tegen zijn lichaam aan. Hij sloeg zijn armen om mij heen en legde zijn handen op mijn haren.
"Je bent mooi als je zo zeker bent," fluisterde hij tegen mijn lippen.
"Je bent zo stoer als je zo zeker spreekt," zei ik hem terug.
Ik drukte mijn wang tegen zijn borstkas aan, hoorde zijn sterke hart kloppen.
"Wat moeten we nu doen, Tristan?"
Hij aaide weer over mijn haren, zorgde dat ik hem aankeek.
"We lossen het op, samen."