• Prologue •

Zachtjes sloop ik de houten trap af, stap voor stap. Voet voor voet. Ik kon absoluut niet slapen en wou naar de dieren toe. Of ja, sinds de oorlog begonnen was, kon je het niet echt meer dieren noemen. De enige die er nog was, dat was Witje. De witte kip die ik vorig jaar kreeg op mijn verjaardag. Al de rest hadden die stomme Duitsters meeenomen. Waarschijnlijk was de helft al een kippensoepje geworden voor de generalen.

Toen ik mijn hand op de deurklink legde hoordde ik opeens mensen spreken. "Als we hier weg gaan komen al onze familieleden in gevaar!", zei een zware stem, duidelijk mijn vader. Maar de tweede stem die ik hoorde, dat was een heel andere stem. Dat was een zachte en zoete stem, de stem van mijn moeder. "Ik snap het wel, je hebt een heel belangrijke taak op het stadhuis. Maar we gaan sowieso dood. En Mireille is nog zo jong!" De stem die daarnet nog zo rustig en zacht was begon opeens luid te snikken. Mijn vader sprak weer: "Ik bel mijn zus, uit Frankrijk. Mireille kan bij haar wonen".

Ik ging zitten tegen de deur en luisterde. Ik hoorde hoe ze tante Mies belden en onderhandelden. Tante Mies was altijd al een aardig vrouw. Ze is nog niet al te oud, jonger dan dertig zelfs. Een paar jaar geleden verhuisde ze naar Frankrijk. Ze had een Fransman leren kennen en binnen de kortste tijd trok ze bij hem in.

Ik hield het niet meer uit en sloeg de deur open. Mijn ouders keken me aan. "Ik heb alles gehoord. Alles".