• OO4 •
Dit stukje vind ik zelf een beetje minder goed, maar ik hoop dat jullie er misschien toch van kunnen genieten. Ik vond gewoon dat ik jullie niet nog langer kon laten wachten op een nieuw hoofdstukje, vergeef me voor mijn uitstelgedrag...
EVE.
Vanuit mijn ooghoek zag ik het meisje woedend op me aflopen. Haar gevoelens konden me op dit moment gestolen worden, ik kon me alleen focussen op het gedaante dat voor me lag. Het zwarte, slijmerige bloed reikte tot aan mijn knieën en de jongen staarde – in hoever iemand zonder ogen dat kon – doelloos en verslagen voor zich uit.
Een dikke, doorzichtige traan rolde over mijn wang. Ik had het leven van diegene die zojuist het mijne had gespaard ontnomen. Met mijn handen raakte ik zijn huid voorzichtig aan en tilde stukken van zijn losse huid op om ze vervolgens opnieuw tussen mijn vinger te laten ontsnappen. Mijn handen vormden nu vuisten en plantten zich neer op de borst van de jongen. Ik hief mijn hoofd naar de lucht – die stilaan begon op te klaren – en liet het vervolgens tussen mijn vuisten vallen.
In slow motion zou het er vast ontroerend hebben uitgezien, maar in werkelijkheid was het walgelijk. De geur van een dood lichaam mengde zich met het parfum van de jongen en ik kan bevestigen dat het geen pretje is om daarbovenop ook nog eens oog in oog te zitten met een nog levende zombie die ieder moment weer trek kon krijgen.
Ik nam het meisje vast bij haar linkerhand en sleurde haar mee naar de schuilplaats waar mijn vader me hoogstwaarschijnlijk al stond te herdenken omdat hij dacht dat Yosri me wat had aangedaan. Het meisje – dat overigens nog steeds geen naam had – stribbelde zo hard tegen dat ik besloot haar op te tillen omdat we anders geen millimeter vooruit zouden raken. Ze bleef maar schreeuwen dat ze me niet kende en dat ze helemaal niet met me mee wilde gaan. Ik hoorde haar zelfs één keer het woord moordenaar uitspreken. Dat was voor mij echter de druppel. Ik maakte haar los van mijn lichaam en zette haar opnieuw op de grond.
"Als je liever dood gaat, dan doe je dat toch lekker. Ik stond op het punt de taak van je broer over te nemen. Mijn leven voor je te geven mocht dat nodig zijn, maar ik heb het niet zo voor ondankbare kinderen. Dus ons korte avontuur zal hier en nu ophouden en het grappige van dit hele verhaal is, dat ik het niet eens jammer vind!" ik weet niet waar dat vandaan kwam. Ik had er in ieder geval geen spijt van. Het luchtte op om nog een keer te kunnen schreeuwen zonder dat mijn vader me daar van weerhield. Alleen is het wel jammer dat ik het gehoorvlies van het meisje (dat mijn zicht bespaarde) nu had aangetast.
Ik zuchtte.
Ik ben een slecht mens, zo blijkt nu. Een jongen vermoord, een meisje van een jaar of zeven gehoorschade bezorgd. En het ergste van al is nog dat ik trots ben op mezelf.
Ik was nu net zo erg als mijn vader.
Gelukkig had ik ook mijn moeders goeie kantjes en hurkte ik voor het meisje neer.
"Het spijt me... heb ik je bang gemaakt? Want dat was alles behalve de bedoeling," zei ik op een geforceerde, zachte toon. Het meisje veegde een traan van haar wang en knikte. Geen idee waarom ze knikte. Had ik haar bang gemaakt, of wilde ze me bij deze vergeven voor mijn onverwachtse woedeaanval?
In het eerste geval kon ze oprotten.
Ze gaf me haar hand, maar ik weigerde het vast te houden. "Volg me," zei ik.
Zonder achterom te kijken paradeerde ik naar onze schuilplaats. Het kon me weinig schelen of het meisje me nu volgde of me gewoon met grote ogen en open mond stond na te gapen. Aan de snelle voetstappen die ik achter me aan hoorde hollen leidde ik af dat ze voor optie 1 had gekozen.
Wat moedig. In haar plaats zou ik mezelf niet eens vertrouwen.
Ik opende de deur en zag dat mijn vader zijn stoel had verlaten. Hij was er in geslaagd op eigen houtje het raam te bereiken.
"Roy?" fluisterde ik zijn naam. Hij tilde zijn handen op en veegde ermee in zijn ogen. Ik vermoedde dat hij tranen probeerde te camoufleren, maar dat werd pas bevestigd toen ik de rode vlekken onder zijn ogen zag wanneer hij zich omdraaide.
Ik voelde de ogen van zowel mijn vader als het meisje op me branden, wachtend tot ik de stilte zou verbreken. Ik stond echter met mijn mond vol tanden. Hoe moet je reageren als je vader huilt? Nooit eerder had ik erbij stilgestaan dat mannen ook gevoelens hadden. Dat lag gewoon niet in hun natuur.
De stilte duurde lang, langer dan een stilte hoorde te duren. Toen ik daarstraks naar de schuilplaats terugkeerde had ik niet eens geweten dat het gênant zou worden wanneer ik de deur zou openen. En het ergste van alles was dat de twee me ongegeneerd bleven aanstaren alsof het vanzelfsprekend was dat ik wat zinnigs zou zeggen. Wel alles behalve dat...
"Hoe heet je eigenlijk?" vroeg ik aan het meisje. Dat was wel het stomste wat ik in deze situatie had kunnen uitkramen. Ik wachtte op haar antwoord, maar het enige wat ze deed was me verwaarlozend aanstaren. Alsof ze maar niet kon begrijpen hoe ik op dit moment kon doen alsof het me wat interesseerde wat haar naam was.
Met grote passen stapte ze op mijn vader af en staarde hem met haar onschuldige ogen aan. "Jij mag blij zijn dat je nog familie hebt!" riep ze me nijdig na, en het volgende moment kon ik alleen maar beschamend toekijken naar de omhelzing die zich een paar passen verder voordeed.
Ik kon mijn vaders gedachten best lezen. Oh, wat droom ik van een dochter als dit. Wel het kon me niks schelen, hij had alleen mij en daar moest hij het maar mee doen.
"Ik ben Eve," hoorde ik het meisje zeggen. "Alison," antwoordde ik. Maar toen ik hoorde hoe mijn vader zich voorstelde had ik al snel door dat ik niet welkom was bij hun conversatie.
Reageer (2)
#DerdeWielAanDeWagen
7 jaar geledenIk hou trouwens heel erg van de humor van je hoofdpersonage haha
7 jaar geledenZwaar leven