• O28

Ik moet professioneel verwaarlozer worden, Is dat een ding? I'm sorry guys! En dat terwijl dit verhaal als 2de is geëindigd bij het beste verhaal van 2O16. Dusssss! Als bedankje voor degenen die hebben gestemd en vooral voor Chantilly *zij heeft MADNESS genomineerd*, krijgen jullie morgen gelijk het vervolg hoofdstuk ^^ Enjoy!


Cleo Mitchells



      “Hmmm bloed. Is er een meer intrigerende vloeistof te vinden? Ik vraag het me af.” Azazel bewijst zich voor deze ene keer eens onbewust behulpzaam. “Jouw invloed op mij.” Concludeer ik zacht prevelend tegen mezelf. “Wat?” Dat moet het zijn. Ik vind bloed helemaal niet intrigerend, sterker nog wanneer dit zeven maanden geleden was gebeurd dan had ik Jason niet eens aan durven kijken. “Zeg Cleo, licht me eens in. Heb jij hem geslagen?”
      “Jason! Wat is er gebeurd?” Ace komt aangelopen en heeft zijn supervisie over de door hem apart gehouden jongen afgegeven aan de ondertussen gearriveerde agenten. “Ugh, daar heb je hem ook weer.” Geweldig. In normale staat is het al lastig een conversatie te voeren met Azazel erbij, laat staan nu ik lichtelijk aangetast ben door alcohol. “Hij heeft een klap gekregen van een van die jongens.” Antwoord ik voor Jason, wat gelijk een indirect antwoord is naar Azazel. Ace heeft een bezorgde frons op zijn gezicht en loopt naar zijn vriend toe. “Je moet je neus een keer snuiten, dan dichtknijpen ter hoogte van je neusschot en iets voorover buigen met je hoofd.” Legt hij uit.
      Terwijl hij zich om Jason ontfermt kijk ik rond op zoek naar Vic. Die staat eveneens bij de agenten en voert het hoogste woord. Het ziet er naar uit dat hij de situatie uitlegt, al was ik even bang dat hij zichzelf stond te verdedigen. “Cleo, sinds wanneer gaan wij zaterdag avond de deur uit? Sinds wanneer gaan wij überhaupt de deur uit buiten college om?” Mijn ogen flitsen even naar Ace, die nog steeds druk is met Jason. Niemand let op mij. “Refereer niet naar mij, als ons. Ik ben ik en jij bent jij.” Fluister ik venijnig. “Daarbij ben ik je geen uitleg verschuldigd. Kan je nu weg gaan? Het is al gezellig genoeg zonder je aanwezigheid.”
      Hij zet zijn stekels op en ik krimp inwendig in elkaar. “Moet ik je herinneren aan de vorige keer dat je me het hoofd bood?” Scherpe ondertoon. Ik huiver. “Nee bedankt. Daarbij zijn we in het openbaar. Het is niet alsof je hier wat kan doen.” Mijn maag draait zich om als zijn woede als een fakkel oplaait, om even snel weer te doven, als een waarschuwing. Ik snak naar adem.
      “Je hebt er een houtje van de situatie rooskleuriger te maken dan hij is. Voor mij maakt een publiek absoluut niets uit. Voor jou daarentegen…” Zou het funest zijn. Wat voor vragen zou het oproepen wanneer ik hier teer ga zitten braken, of weet ik veel wat hij nog meer kan veroorzaken. Hij heeft gelijk, besef ik me tot mijn ongenoegen. Wat maakt het voor hem uit wanneer ik mezelf in de problemen werk of voor schut zet? Hij kan er op die manier alleen maar meer van genieten. “Dus nogmaals, waarom zijn we in de stad en nie…” “Cleo! Is alles goed met je?”
      Ondanks dat Azazel door wauwelt richt ik mijn aandacht op Ace, die naar me toe komt en me bij mijn schouders pakt. Hij glimlacht bemoedigend naar me.
      “Ja alles is oké, ik ben alleen een beetje geschrokken. Hoe is het met Jason?” Zijn lach wordt een grijns. “Die heeft morgen een dikke neus en een stoer verhaal. Het bloeden is gestopt.” Ik kijk om hem heen en zie Jason op de vensterbank van een kroeg zitten. Hij steekt met een grijns zijn duim naar me op en heeft nog steeds verontrustende rode vegen rond zijn neus en kaak.
      “Gelukkig maar.” Verzucht ik, dan geef ik Ace een zachte stomp tegen zijn schouder. “Doe dat niet weer alsjeblieft. Laat ze elkaar lekker de hersenen in slaan als ze dat willen.” Mompel ik een tikkeltje beschuldigend. “Het beste idee van de avond.” Mompelt Azazel, al opgewonden bij alleen het vooruitzicht van chaos. Ace laat me los en grinnikt. “Je was toch niet bezorgd om me hè?” Komt het door de drank of klonk dat buitengewoon hoopvol.
      “Jawel.” Mompel ik naar waarheid. Het levert me een golf afschuw op uit Azazel zijn richting, Ace daarentegen lijkt op te lichten. Ik schraap een beetje ongemakkelijk mijn keel en strijk een ontsnapte pluk haar achter mijn oor. “Om eerlijk te zijn was dit voor mij wel een bevestiging dat deze avond misschien maar beter tot een einde kan komen.” Prevel ik zonder hem aan te kijken.
      Eigenlijk had ik toch al meer naar die uitkomst geneigd, maar dit heeft dat besluit vastgesteld. Ace grinnikt wat droog en het klinkt alsof hij net zo opgelaten is als mij. “Ik denk voor ons allemaal. Jason sowieso, die zit onder het bloed.” Ik werp een blik op de nog steeds bleek ziende jongen in de vensterbank en knik. “Ik wacht thuis wel op je. Ik wil geen seconde langer in zijn buurt zijn. Er staat je wat te wachten.” En na die dreigende woorden verdwijnt Azazel zijn bewustzijn uit mijn hoofd. Ik voel de kleur wegtrekken uit mijn gezicht en er wordt een knoop gelegd in mijn maag.
      “Jason kom! We gaan.” Roept Ace ondertussen. Ook Vic komt aangeslenterd, op het eerste oog onaangedaan door het hele gebeuren. Niemand lijkt gelukkig door te hebben dat ik me terugtrek in mezelf en begin te peinzen over wat er zo in mijn kamer gaat gebeuren.

Reageer (4)

  • Culloden

    Hij mag haar geen pijn doen. ): Laat haar toch gewoon vrolijk en gelukkig zijn als ze dat wil!
    Misschien moet ze gewoon vragen of Ace wil blijven slapen, aangezien Azazel niet in zijn buurt wil zijn. (;

    7 jaar geleden
  • MrsNeymessi

    Ugh ik hoop maar dat Azazel zich een beetje inhoudt.

    7 jaar geleden
  • VampireMouse

    Jaaaaaaa eindelijk thanks <3
    Mooi stukkie weer top geschreven! Ben erg benieuwd!
    En gefeliciteerd met je 2e plek
    (flower)
    Xx

    7 jaar geleden
  • SonOfGondor

    Ergens hoop ik gewoon dat Azazel en Cleo een soort van vreemde vrienden worden.

    7 jaar geleden

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen