• O29


Cleo Mitchells



      Voor mijn gebouw komen we tot stilstand. De jongens hebben de hele weg besteed aan het analyseren van de gebeurtenissen. Gelukkig kunnen ze er nu al om lachen. Uit hun verhalen haal ik op dat het niet de eerste keer was dat ze het heft in eigen handen namen. Ik weet niet zo goed of ik ze dapper moet vinden of gewoon dom. Zelf lijken ze daar gelukkig ook niet over uit te zijn, maar zoals Vic het zo mooi verwoord; actie, reactie. Het zal wel een jongensding zijn.
      Jason omhelst me even onhandig en bedankt me nogmaals dat ik hem te hulp kwam. Vic geeft me een schouderklopje en een knipoog en complimenteert me op mijn moed het gevecht in te stappen, zodra ik Jason geraakt zag worden. Misschien ben ik zelf ook dapper of dom, bedenk ik me na die woorden. Ik kan hun wel dingen verwijten, maar heb me er zelf ook schuldig aan gemaakt.
      Vervolgens lopen de twee jongens alvast een paar meter in de richting van het hoofdpad en plotseling sta ik alleen met Ace. Ik verdenk ze ervan het expres te doen, al vraag ik me af wat de insteek is. Een beetje opgelaten kijk ik op naar Ace, die er voor kiest naar de grond te blijven kijken. “Je bent niet helemaal jezelf vanavond.” Merk ik wat plompverloren op. Ik heb niet de grootste weerstand tegen wijn, laten we het daar op houden. Hij grinnikt, maar kijkt nog steeds niet op. “Hé, niet oordelen. Jij bent ook niet altijd jezelf.” Ketst hij terecht terug. Touche.
      “Is er iets gebeurd?” Probeer ik in een poging geen stilte te laten vallen. Wanneer dat gebeurt kan ik de kracht niet vinden hem weer te verbreken, daar ben ik van verzekerd. Daarbij ben ik misschien ook wel een beetje aan het tijdrekken. Wat staat me op mijn kamer te wachten? Ik wil er niet eens over nadenken, laat staan er achter komen.
      “Niet specifiek. Ik kamp met wat strijd in mijn hoofd en dat is nogal ongebruikelijk voor me. Normaal weet ik heel goed wat te doen en wat ik wil. Sommige aspecten bemoeilijken dat nu een beetje.” Geeft hij toe, nog steeds met zijn blik op onze voeten. Het verbaasd me niet dat hij gewoon antwoord geeft op mijn vraag. Daarin zijn wij compleet verschillend, al besef ik me op dit moment wel dat ik maar een moeilijk persoon ben. Kon ik maar zo makkelijk antwoorden wanneer iemand me vroeg naar mijn problemen.
      “Kan ik je ergens mee helpen?” Vraag ik zacht. Eindelijk kijkt hij op en zijn ogen vinden die van mij. Hij heeft en zuinig glimlachje rond zijn lippen, maar in zijn ogen ligt een meer serieuze blik. “Op dit moment niet. Om eerlijk te zijn ben jij een van die aspecten en wil ik het graag zelf uitvogelen.” Zijn woorden ontlokken me een frons en roepen vragen bij me op. Zoals gewoonlijk heeft hij maar een blik nodig om me te lezen.
      “Vindt je het erg als ik om wat tijd vraag, voor ik hier verder op door ga?” Ja, is wat ik zou willen zeggen. Azazel vertoont al meer dan genoeg van dit gedrag, nog maar kopzorgen is voor mij niet echt aanlokkelijk. Toch schud ik mijn hoofd, ik ben er de persoon niet naar anderen onder druk te zetten. Ook het feit dat ik hem een oneerlijk antwoord geef moet hem niet ontgaan. Hij kiest er echter voor hier niets over te zeggen.
      “Bedankt Cleo. Ik beloof dat ik de volgende keer dat je me ziet weer mijn vertrouwde zelf ben.” Belooft hij me met een knipoog en een glimlach die een stuk warmer is. “Dan ga ik nu mijn bed maar eens opzoeken. Het was me het avondje weer wel.” Hij overbrugt de ruimte tussen ons en slaat even losjes zijn armen om me heen. Deze keer kan ik de moed vinden om mijn armen om zijn middel te slaan om het geen eenzijdig gebaar te laten. Mijn hoofd wordt hierbij zachtjes tegen zijn borst gedrukt en ik snuif voorzichtig, in de hoop dat hij het niet doorheeft, zijn ondertussen vertrouwde geur in me op. Mijn hart gaat er iets sneller van kloppen. Zijn lichaamswarmte verdrijft even de kilte die een beslag heeft gelegd op mijn lichaam, niet vanwege de temperatuur maar vanwege het vooruitzicht naar mijn kamer te gaan om Azazel zijn toorn over me heen te krijgen. Ik voel hoe Ace heel even kort in elkaar krimpt en hoor hem diep zuchten, waarna ik me met een vragende blik van hem losmaak.
      “Je maakt het er niet makkelijker op.” Zegt hij zacht. Dan buigt hij zich naar me toe en voel ik zijn lippen even kort mijn voorhoofd beroeren. Ik verstijf van schrik en hij verbreekt het contact razendsnel weer. “Welterusten Cleo. Tot snel.” En voor ik kan antwoorden heeft hij zich uit de voeten gemaakt.

Reageer (5)

  • magiclove

    spannend!
    snel verder!!!

    7 jaar geleden
  • Infrared

    AWH, Ace is me toch een partijtje schattig!
    Ik werd weer helemaal happy toen ik zag dat je er weer hoofdstukjes waren van Madness (:

    7 jaar geleden
  • Culloden

    Ik krijg echt gewoon schrik in haar plaats om terug naar haar kamer te gaan. :/

    7 jaar geleden
  • VampireMouse

    Oi spannend, ben benieuwd wat ace allemaal in zn hoofd heeft en wat er met cleo gaat gebeuren nu ze naar binnen moet/gaat.

    Spannend.
    Blij dat je weer update dankjewel daarvoor (flower)

    7 jaar geleden
  • SonOfGondor

    Oh, wat staat haar te wachten?

    7 jaar geleden

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen