Romi's schrijfwedstrijd opdracht 2

--Jaymi--
Ik keek omhoog naar het felle licht.
Het was voor mij te fel, dus ik liet het doven door het lichtknopje in te drukken.
Het duister vulde mijn kamer, wat mij een veilig gevoel gaf.
Ik keek rond om alles nog even te bewonderen. Tot het licht van mijn ogen ook ging doven.
Ik stapte mijn bed in en voelde hoe de warmte mij raakte. Ik voedde mij ermee, zodat ik dat gevoel niet los kon laten. Ik sloot mijn ogen. En daar ging het licht.

--Elly--
Ik zuchtte toen ik de kamerdeur dicht had gedaan. Had ik dit eigenlijk wel moeten doen?
Ik wist dat er een kans was dat ik gesnapt zou worden, maar toen ik haar ogen zag wist ik meteen dat zij niet normaal was. Wat had ik anders moeten doen? Ik ben zwak van hart. Ik kon haar toch niet buiten laten staan?
Ze noemde zichzelf Jaymi, maar verder had ze nog niet gepraat. Haar ogen waren felblauw. Robots, creaturen die je niet kon vertrouwen. Ik had zelf blauwe ogen, maar die van Jaymi waren zo fel dat ze licht gaven. Onnatuurlijk dus. Natuurlijk wist ik wat ik mee naar huis nam, was dat dan zo verkeerd?
Niet lang geleden was er nog een nieuwsbericht over robots die emoties konden begrijpen en tonen. Blijkbaar maakt dat de mens angstig.
Ik was ondertussen naar mijn kamer gelopen.
Mijn huis was niet al te groot, je kon er prima met een gezin in wonen. Althans, ik woonde alleen.

Midden in de nacht hoorde ik wat gerommel, ik wist niet precies waar het vandaan kwam. Het was duidelijk dat er iemand wakker was in dit huis.
Ik besloot mijn kamer te verlaten om te gaan kijken wie er zo aan het rommelen was.
Achteraf gezien was het misschien niet de juiste keuze om zomaar rond te gaan kijken terwijl er maar twee mogelijkheden waren.
Of het was Jaymi, of het was een willekeurige vreemde. Stiekem had ik gehoopt dat het Jaymi was.
Ik wandelde door de gang, met een wapen in mijn hand. Begrijp mij niet verkeerd, iedereen had een wapen in deze tijd. Het was legaal om over een wapen te bezitten. Daarbij, men kon zo zien wanneer er een schot was afgevuurd en door wie. Het was niet zo dat iedereen een eigen wapen had, maar iedereen had een eigen biologische signatuur. Daarom was het makkelijker iemand te bestraffen.
De lichten stonden uit, iemand wilde dus niet meteen gezien worden. Of misschien was het Jaymi die geen licht nodig had. Ik kon dus op deze manier nooit goed zien wie of wat diegene zou zijn die ik tegen zal komen.
In de verte zag ik twee blauwe lichten op mij schijnen. Diezelfde kleur blauw als de ogen van Jaymi. Zou ze het toch zijn?
De voetstappen klonken snel, en ik zag dat het licht op mij afkwam. Een duw liet mij vallen op de grond en iets hield mij vast. Ik werd vastgehouden aan mijn keel.
'Twee dagen geleden zag ik dit gebeuren, ik wist niet wat mij overkwam. Een gevoel dat ik niet beschrijven kon. Nu weet ik eindelijk wat ik moet doen. Waarom ik dit moet doen. Begrijp jij dat ook?' De stem klonk duidelijk als Jaymi, maar waarom hield zij mij zo vast?
'Je bedoelt dit vast niet verkeerd... Maar... Je doet mij pijn.' Ik probeerde mijzelf rustig te houden. Misschien was dat wel het beste. Ze hadden gevoelens, toch? Dan kon ze ook zien hoe ik mij voelde. De pijn die ik nu had was vreemd. De hand voelde koud aan, net zoals je ieder ander ijzeren voorwerp aanraakte dat niet in de zon had gelegen. Toch voelde de hand zacht aan. Wat was er toch aan de hand? Hoe werden deze robots überhaupt gemaakt?
'Je wilt het weten, of niet?' lachte ze. Kon ze weten waar ik aan dacht?
'Wat wil ik weten?' Ik kreeg geen lucht binnen. Door zuurstoftekort werd ik wat licht in mijn hoofd. Ondanks dat ze mij niet strak had vastgehouden, voelde het alsof al de zuurstof mijn lichaam begon te verlaten.
'Ik zal het je laten zien.' Die stem. Zo monotoon, zonder enige emotie. Wat was hier aan de hand? Wat was dit? Waarom voelde alles ineens zo zwaar? Mijn zicht werd wazig, mijn hoofd begon te hangen. Ik keek naar mijn borst. Een hand had zich daar gevestigd. Wat moest ik dan zien?
Een kleine schok liep door mijn lichaam heen. Het voelde alsof ik werd wakker geschud.
'Fase één is compleet, begin nu de download.' Wat was dit... Waar was dat ding mee bezig. Waarom voelde ik mij zo onzeker van binnen. Zo veel angst dat zich ophoopte maar geen kant op kon. Ik wilde schreeuwen, maar in plaats daarvan was mijn stem gedempt. Was dit een droom? Zeg mij alsjeblieft dat dit een droom was.
'Download is compleet.' Jaymi liet los, waardoor ik op de grond viel. Ze liep weg zonder iets te zeggen, ik wist niet precies waarheen. Misschien was zij de deur uit gelopen.
Na bijgekomen te zijn probeerde ik op te staan. Het lukte, ook al kostte het wat tijd.
Ik wandelde wat duizelig door het huis. Het voelde alsof ik een enorme migraine aanval had gekregen.
In mijn gedachte was nog niet opgekomen iemand te bellen, het leek mij niet nodig. Daarnaast had ik niemand om te bellen.
Ik besloot naar de badkamer te gaan en water over mijn gezicht te halen zodat ik goed wakker kon worden. Nog steeds voelde dit alles als een droom. Na wat zwalken kwam ik eindelijk bij de badkamer aan.
Ik deed het licht aan zodat ik alles beter kon zien. Na een paar stappen kwam ik aan bij de gootsteen, deed de kraan open en gooide wat water over mijn gezicht. Het voelde fijn hoe het water over mijn gezicht heen droop. Het voelde echt heel fijn. Ik keek op in de spiegel, zoals ieder ander mens zou doen. Ik keek diep in mijn blauwe ogen. Felblauwe ogen.
Ik schrok, en legde mijn hand op de spiegel. Een kleine tinteling sprong over. Het leek alsof ik in schok begon te staan. Mijn lichaam verstijfde, en door de klap schoot ik als een standbeeld zonder beweging naar achteren.
Was ik nu een van hen?