Hoofdstuk 15

"Wat heeft jou naar hier gebracht?" vraag ik verward aan de man als we buiten staan. Er komt een vrouw naar ons toe gelopen en ze houdt zijn hand vast. Ik kijk hun vragend aan. Waarom zou hij hier komen voor Alexander?

"Je zou eerder moeten zeggen 'wie'." Hij haalt een briefomslag uit zijn zak en overhandigt het aan mij. Ik kijk er twijfelend naar maar neem het dan aan. "Jouw vriendje, Alexander. Hij heeft jouw brief ontvangen en jou een andere gestuurd. Omdat ik hier op vakantie naartoe kwam, heeft hij dit aan me mee gegeven." Hij knikt naar me en loopt met zijn vrouw of vriendin of wat het ook mag zijn, weg. Ik kijk hun na met open mond. Alexander die me terugschrijft? Hij haatte brieven schrijven.

"Doe je mond dicht, straks ga je vliegen vangen." lacht Dan. Ik schud mijn hoofd om van de schok te bekomen en kijk om me heen. Veel mensen, te veel. Ik moet de brief ergens lezen waar het rustig is. Ik loop over de straat. Aan de overkant botst er opeens een jongeman tegen mij. Hij houdt me beschermend vast en kijkt bezorgd.

"Is alles oké? Heb ik je pijn gedaan?" Ik kijk hem even aan en doe een pluk haar achter mijn oor. Dan staat ondertussen achter de jongen en rolt geïrriteerd met zijn ogen. Ik schud mijn hoofd vriendelijk.

"Nee, hoor. Gaat wel, dank je." zeg ik en loop weer verder, met Dan achter me aan. Ik haast me naar een leeg bankje in het meest dichtsbijzijnde park en open de briefomslag. Ik hou het eerst even tegen mijn borst. Misschien wil ik het wel niet lezen... Geen tijd voor kinderachtig gedrag, Victoria. Gewoon lezen. Ik hou het voor me en als ik het eerste woordje lees, voel ik me op een totaal andere plaats.

Mijn liefste en enige Victoria...

Je weet dat ik verschrikkelijk ben in brieven schrijven maar voor jou doe ik alles. Voor dat je vertrok... Ik wil er zelfs niet aan denken. Ik gedroeg me als een klootzak. Onrespectvol en dat verdiende je zeker niet. Ik hou van je, Victoria. Ik heb nog nooit zo'n liefde voor iemand gehad. Maar als je het kwijt bent, dan kom je er pas achter... Helaas ben ik je nu ook kwijt. Hopelijk niet voor altijd maar voor nu wel, net de periode dat ik alles terug goed wou maken tussen ons. Ik ben zo vaak met andere meiden geweest en heb jou bedrogen...

Ik laat een traan over mijn wang glijden en sluit mijn ogen even. Ik heb nooit gedacht dat hij het zou toegeven en dat hij zo van me hield. Ik weet niet wat hem tegenhield het te laten zien aan me maar hij zou wel een goede reden hebben, zeker weten. Ik lees verder nadat ik mijn traan over mijn wang heb gevogen.

Ik ben zo vaak met andere meiden geweest en heb jou bedrogen zonder het tegen jou te zeggen. Wat ook altijd een geheim gebleven was is dat ik iedere ochtend dat ik mezelf naast een meisje vond, minstens een halfuur huilde en aan jou dacht. Hoe gebroken jij moest zijn, als je erachter kwam. Hoe kwaad je op me zou zijn, hoe erg je me zou haten... Dat wilde ik me zelfs niet inbeelden. Toch ging jij ook met jongens mee. Je zoende met hun en liet hun van je genieten maar ik weet ook dat je nooit naar bed bent geweest met ze dus hetgeen ik gedaan heb, is veel erger. Ik had zo veel geluk toen ik met jou was en ik voelde mij zo blij als ik jou in mijn armen had. Je bent echt het perfecte meisje. Mijn perfecte meisje. Als ik 1 wens mocht laten uitkomen, dan zou ik de tijd naar achteren draaien zodat alles anders zou geweest zijn. Jij en ik, ik en jij. Het lijkt wel gemakkelijk maar het is verre van. Ik mis je, mijn liefste. Ik hoop dat ik je snel weer zou kunnen zien. Ik kan niet wachten om je in mijn armen te voelen.

Ik, Alexander.

Ik verberg mijn gezicht in mijn handen en laat de tranen los. Wat mis ik hem. Wat mis ik zijn karakter. Ik wil hem omhelzen, huilen in zijn armen en fantaseren over hoe ons leven eruit zal zien als we samen oud worden. Ik voel opeens hoe ongelukkig ik eigenlijk ben, ook al ben ik super blij. Ik veeg mijn tranen weg met mijn duim. Dit is hard voor me, maar toch moet ik erdoor heen komen, want ik ben Victoria.

"Is die Alexander jouw vriendje?" Ik knik bijna onzichtbaar, starend naar de grond. Ik ben niet zoals alle meisjes. Ik praat niet graag over mijn vriend. Ik hou het liever allemaal voor mezelf, want dat is het enige wat ik echt voor mezelf kan houden. Alexander. Maar sinds de middelbare school begon dat ook al moeilijk te worden. Er waren mooiere meiden dan mij die achter hem aan liepen, en waarom zou hij dan nog achterom kijken naar mij? Toch wist ik nog steeds zeker dat ik de enige was die hem echt goed kende. Hoe hij echt was.

"Ja, het was een beetje ingewikkeld en ik wil er niet graag over praten." Hij knikt naar me. Dan slaat zijn arm om me heen en wrijft zachtjes op mijn schouder. Ik sta langzaam op. "Kom, ik ga naar huis. Ik moet een nieuwe brief schrijven of misschien gewoon gaan huilen op mijn bed omdat ik Alexander onvoorstelbaar veel mis." Ik loop zonder iets tegen Dan te zeggen naar huis.

Ik open de deur en loop direct de trappen op. Ik ga naar mijn kamer en doe de deur achter me dicht. Mijn kleren verander ik snel en doe mijn pyjama aan. Ik plof neer op mijn bed en ga met mijn vinger langs mijn kussen. Wat mis ik Alexander. Hij is echt een deel van mij. Misschien zelfs zonder dat ik het besef. Ik hoor de deur open zwaaien waardoor ik opkijk. Daniel staat in de deuropening.

"Waarom huil je?" vraagt hij koel. Ik schud mijn hoofd en laat het weer vallen in mijn kussen. Stappen komen dichter naar mijn richting toe. Ik beweeg niet, bang voor wat er gaat gebeuren. Het bed zakt langzaam naar beneden en ik voel een hand op mijn rug. "Zeg het als je wil..." zegt hij nog steeds op dezelfde toon. Ik slik. Sinds wanneer is Daniel zo? Ik haal mijn schouders op zonder op zijn vraag te antwoorden.

"Ik mis Alex." Het blijft stil. Daniel vraagt niet wie Alex is noch wat hij heeft gedaan of wat hij voor me is. Hij staat gewoon op en loopt de kamer weer uit. Misschien is het beter als ik in slaap val. Ik doe het licht uit en val met die gedachte in slaap.