Don't Be Lonely With Christmas • Shawn Mendes

Alsof het niet erger kon worden was het in New York, Land of the Great nog kouder dan in Amsterdam. Ook al was het zeker 8 uur geweest sinds je voor het laatst de Nederlandse kou op je gezicht had gevoeld toen je het vliegtuig instapte, wist je nog precies wat je er zo aan haatte: het was koud, maar het sneeuwde niet. En nu je eindelijk de uitgang van NYC Airport was gepasseerd, had je door dat het hier ook nog niet helemaal ideaal was.
      Het sneeuwde wel... een soort van. Het was nat en bleef niet liggen, wat eigenlijk nog erger was dan gewoon droog weer. Je had geen paraplu, maar slechts je rugzak en camera tas. Je zou hier toch maar een paar dagen blijven, veel bagage had je niet nodig.
      Je was uitgenodigd voor een fotografie beurs in het Central Business District van New York, naar aanleiding van een online fotografie wedstrijd. Dat dit de prijs zou zijn, had je van tevoren niet eens geweten. Je wilde gewoon meedoen, maar omdat je niet alleen de eerste plek kreeg, maar speciale aandacht van de organisator omdat hij zo onder de indruk was van je inzending, werd je uitgenodigd voor deze beurs.
      Uit het vooronderzoek dat je ernaar had gedaan, bleek echter dat deze beurs vooral om landschapsfotografie ging. Jij hield meer van mensen fotograferen...
      Nu de natte sneeuw echt begon te storten, besloot je dat je het niet droog naar je hotel zou halen, zeker niet met kwetsbare camera's in een tas die toch niet helemaal waterdicht was. Je zou ergens moeten schuilen. Gelukkig was dit New York City, en zat er een Starbucks op vrijwel elke hoek. Je ging naar binnen bij één die er klein en gezellig uit zag. In het midden stond een grote, bladhouten tafel, waar allerlei mensen aan zaten te werken, of met elkaar te kletsen. Daaromheen stonden enkele kleine tafeltjes met leunstoelen eromheen. Je besloot gelijk naar de bar te lopen en een Caramel Macchiato te bestellen.
      Eenmaal klaar besloot je te gaan zitten in een hoekje bij het raam, maar naast de kerstboom, die simpel maar mooi was versierd. Na een eerste, verwarmende slok koffie te hebben genomen, besloot je even om je heen te gaan zitten kijken. Alles zag er hier zo vredig uit. Iedereen had het goed en gezellig. Ook de lichtjes in de kerstboom naast je bleven je aandacht houden, dus uiteindelijk besloot je er een foto van te maken.
      Je pakte je canon uit je camera tas, en deed er slechts enkele seconden over om de foto zo te focussen dat de lichtjes er perfect op stonden. Na daarna weer een paar minuutjes om je heen te zitten kijken en van je koffie te drinken, wilde je de rest van dit beeld ook vastleggen. Deze plek en deze mensen deden je op je gemak voelen, dus dit keer pakte je je andere camera, een instant-polaroid tevoorschijn, en koos je de beste hoek uit om de mensen vanuit te fotograferen.
      Klik. De camera begon al snel de foto uit te printen en terwijl je hem een beetje heen en weer wapperde en wachtte totdat hij ontwikkelt was, zag je plotseling dat er iemand naast je was komen zitten. Je keek hem even stil aan. Herkende je hem ergens van?
      'Can I help you?' vroeg je daarna. Hij grijnsde.
      'I actually tend to go into Starbucks to get away from paparazzi.' Je spuugde bijna je koffie uit omdat je moest lachen maar ook gechoqueerd was.
      'I'm not a paparazzo. How dare you?' lachte je. Hij lachte daarop ook.
      'Well, I suppose you're right. It would be a bit weird for a celebrity photographer to use a polaroid camera...'
      'Exactly. Celebrity?' Je dacht al dat je hem ergens van kende... Hij stak zijn hand naar je uit.
      'Shawn.'
      'Milou...' antwoordde je een beetje overdonderd terwijl je naar hem keek toen hij van de tafel waar hij eerst aan had gezeten zijn koffie pakte en daarna weer naast je kwam zitten. 'Mendes?' Hij knikte. 'Wow, hey...' stamelde je. Je was niet perse verlegen, maar wel even verbaasd dat je hem hier toevallig tegen kwam. Daarnet in het vliegtuig had je nog naar zijn muziek geluisterd, en nu zat hij hier voor je.
      'So you like taking pictures?' vroeg hij, waarna hij van zijn kopje nipte.
      'I do. I'm actually here because I got invited to a photography fair.'
      'Oh so you're all alone here in New York City?' vroeg hij enigszins bezorgd. Je knikte.
      'So, um, this fair, what's it about?' vroeg hij daarna om het gesprek verder te laten gaan.
      'It's focussed on landscapes, but I prefer photographing people.' Hij grinnikte even.
      'So I've noticed.' Hij pakte de geprinte foto die je op het tafeltje voor je had neergelegd en bekeek deze. Daarna fronste hij.
      'I look like shit in this one, though.' Jij keek ook, en zag dat hij er inderdaad net even oncharmant op stond, gapend in de achtergrond. Je giechelde even kort.
      'The beauty in people is when they are caught off guard,' antwoordde je daarop, ook al vond je inderdaad wel dat er betere foto's van hem bestonden.
      'Yes, but from time to time at least we need to pretend like we're having a good time. Can you take a new one of me?' vroeg hij. Je pakte gelijk je camera weer op.
      'Okay.' Hij zette een grote glimlach op, terwijl ze van vrij dichtbij een foto maakte van zijn gezicht. Klik. Nadat de foto ontwikkeld was, keek hij ernaar, en lachte hij opnieuw.
      'Much better. Can I take one of you as well?' Je knikte, waarna je de camera aan hem overhandigde en een klein, bescheiden glimlachje gaf.
      'Beautiful,' zei Shawn nadat de foto ontwikkeld was. Hij bestudeerde de foto nog eens bedachtzaam voordat hij zijn portemonnee pakte en hem erin deed.
      'I'll be taking this.' Daarna pakte hij een pen, en draaide hij de foto van hem om. Hij krabbelde er vluchtig iets op, en daarna hem daarna weer om en legde hem op tafel. Hij nam de laatste grote slok van zijn koffie, waarna hij opstond en zijn jas aandeed.
      'Well, I should get going, but it was nice to meet you, Milou. See you later.' Hij was zo snel weer weg, dat je nauwelijks tijd had om gedag te zeggen.
      'Um, yeah, bye...' Je volgde hem met je ogen naar de deur, en door het raam zag je hem weglopen. Het was begonnen echt te sneeuwen. Een laagje wit was al blijven liggen op de stoep. Een witte kerst. Je blik viel weer terug op de foto die hij op tafel had laten liggen. Bedachtzaam pakte je deze op, en voorzichtig draaide je hem om, om te kunnen lezen wat hij had opgeschreven.