Spoedcursus volwassen zijn
Omdat ik op 16 januari negentien geworden ben
en jarig zijn plots niet meer zo leuk leek.
en jarig zijn plots niet meer zo leuk leek.
Negentien. Going on twintig. Fysiek 27, op het hoogtepunt van mijn leven. Mentaal eerst zestien, resoluut weigerend om volwassen te worden. Dan weer 45, te midden van een beginnende midlifecrisis.
Nooit meer een kind, maar ook nog steeds niet volwassen. In de nacht van 15 op 16 januari heb ik niet plots een spoedcursus gekregen over rekeningen betalen, carrière maken, een gezin stichten en anti-aging crèmes. Jammer genoeg. Ik leer gaandeweg, met vallen en opstaan. Hoewel het voorlopig vooral bij vallen blijft. Al is dat niet meer dan normaal, toch? Dat is het leven. We leren onze hele jeugd lang op de middelbare school dat we altijd eerst een les moeten leren voor de test gemaakt kan worden.. Maar vanaf nu begint het echte leven. Hier kom je eerst voor een test te staan en pas daarna leer je de les. In het beste geval, natuurlijk. Tenzij je steeds tegen dezelfde gesloten deur blijft trappen, zodat je niet merkt dat er achter je drie andere deuren vanzelf opengaan.
Ik bevind me in een niemandsland tussen moeder en kind, werk en plezier, verantwoordelijkheid en onbezonnenheid. Alsof ik een soort Levensweg aan het spelen ben waar geen handleiding of spelregels voor bestaan. Dus loop ik maar wat in het rond tussen alle mogelijkheden en kansen zonder echt te weten welke afslag ik moet nemen.. Wie hou ik ook voor de gek? Ik weet niet eens wat mijn bestemming zal zijn, dus hoe kan ik dan in godsnaam het juiste pad kiezen?
Veel vragen, te weinig antwoorden.
Toch is volwassen worden niet zo slecht. Ik mag legaal drinken. Voordeel! Ik kan eindelijk doen wat je zelf wilt (als ik eenmaal heb uitgevlooid wat dat juist is). Ik kan mijn eigen geld verdienen en daarmee reizen of snoep kopen of een huis met een zwembad of een mannelijke escorte (als deel twee van volwassen worden: 'een man vinden en trouwen' toch niet zo'n groot succes blijkt te zijn).
19, going on 91. En hopelijk nog vele jaren, als het even kan.
Nooit meer een kind, maar ook nog steeds niet volwassen. In de nacht van 15 op 16 januari heb ik niet plots een spoedcursus gekregen over rekeningen betalen, carrière maken, een gezin stichten en anti-aging crèmes. Jammer genoeg. Ik leer gaandeweg, met vallen en opstaan. Hoewel het voorlopig vooral bij vallen blijft. Al is dat niet meer dan normaal, toch? Dat is het leven. We leren onze hele jeugd lang op de middelbare school dat we altijd eerst een les moeten leren voor de test gemaakt kan worden.. Maar vanaf nu begint het echte leven. Hier kom je eerst voor een test te staan en pas daarna leer je de les. In het beste geval, natuurlijk. Tenzij je steeds tegen dezelfde gesloten deur blijft trappen, zodat je niet merkt dat er achter je drie andere deuren vanzelf opengaan.
Ik bevind me in een niemandsland tussen moeder en kind, werk en plezier, verantwoordelijkheid en onbezonnenheid. Alsof ik een soort Levensweg aan het spelen ben waar geen handleiding of spelregels voor bestaan. Dus loop ik maar wat in het rond tussen alle mogelijkheden en kansen zonder echt te weten welke afslag ik moet nemen.. Wie hou ik ook voor de gek? Ik weet niet eens wat mijn bestemming zal zijn, dus hoe kan ik dan in godsnaam het juiste pad kiezen?
Veel vragen, te weinig antwoorden.
Toch is volwassen worden niet zo slecht. Ik mag legaal drinken. Voordeel! Ik kan eindelijk doen wat je zelf wilt (als ik eenmaal heb uitgevlooid wat dat juist is). Ik kan mijn eigen geld verdienen en daarmee reizen of snoep kopen of een huis met een zwembad of een mannelijke escorte (als deel twee van volwassen worden: 'een man vinden en trouwen' toch niet zo'n groot succes blijkt te zijn).
19, going on 91. En hopelijk nog vele jaren, als het even kan.
Reageer (1)
Oh ik ben binnen twee maanden 19 en ik kijk er ook echt niet naar uit... ik word precies alleen maar ouder terwijl ik 18 perfect vind..
7 jaar geledenDus ik begrijp je wel ongeveer
Xxx