III.

De volgende dagen betrapte Oliver zichzelf erop dat hij direct naar het raam keek zodra hij zijn thuiskwam. Op een brief van het Ministerie na, die gelijk op de stapel ‘later lezen en beantwoorden’ terecht kwam, kreeg Oliver geen post. Na een begon hij zich te irriteren aan de boekenlezer. Hoe moeilijk was het om een kattenbelletje te geven? Bedacht hij zich terwijl hij de boodschappentassen neerzette. Een voor een smeet hij de spullen in de koelkast.
‘Oliver? Oliver ben je thuis?’
‘Waarom heb ik haar een sleutel gegeven?’ gromde Oliver.
‘Schat! Wat doe je? Dat melkpak is voor de rest van zijn leven getraumatiseerd!’ grapte zijn moeder terwijl mevrouw Wood de keuken inliep. Verdwaasd keek hij naar zijn linkerhand waar een verfrommeld en lek melkpak gestorven was door zijn stevige grip.
‘O, ik had het niet eens gevoeld.’ ‘Ach laat mij maar jongen.’ Met een zwaai van haar staf ruimde zijn moeder de melk in de keuken op.
‘Goed en nu, wat zit je dwars?’ Gebiedend keek mevrouw Wood Oliver aan. Haar bruine ogen stonden streng en bezorgd, ze had overduidelijk door dat iets haar kleine jongen dwarszat.
‘Niets mam, gewoon een lange training gehad.’
‘En dat leef je uit op het melkpak?’
‘Laat maar. Thee?’ Zeg nee, zeg nee zeg nee, bad Oliver.
‘Graag.’
Arg!

‘En je vader, god je moest eens weten. Sinds de lekkage heeft hij besloten dat hij de volledige badkamer wilt veranderen. Hij heeft het mij nog niet verteld natuurlijk maar ik vind overal van die gidsen. Je weet wel van die dreuzelzaken zoals Ikea. Ik ga er niet over beginnen hoor! De badkamer is prima zoals hij is!’ ratelde mevrouw Wood.
Oliver zak onderuit gezakt op de bank en kon zijn grijns niet verbergen om de actie van zijn vader. Oliver wist al jaren dat zijn pa een hekel had aan de badkamer. Door een plotselinge tok was Oliver direct afgeleid. Zijn blik schoot naar het raam, waar de uil braaf op hem zat te wachten. Half struikelend over de benen van zijn moeder bereikte Oliver het raam. Een golf van teleurstelling overviel hem. Hij was van het Ministerie.
‘Oliver? Gaat het?’ vroeg zijn moeder bezorgd.
‘Hoe moeilijk is het om een brief terug te schrijven? Desnoods een kattenbelletje! Normaal antwoordt hij binnen een dag en nu heb ik al bijna twee weken niets gehoord.’ Hoewel mevrouw Wood niet wist waar Oliver het over had, herkende ze de blik van wanhoop en omhelsde ze hem.
De lange knuffel werd onderbroken door getik op het raam.
‘Hallo kleintje, wat doe jij hier?’

De Briefschrijver

Adres onbekend (vraag de grijze uil van het postkantoor)

Oliver’s hart maakte een sprongetje. Hij keek even verontschuldigend over zijn schouder naar zijn moeder maar hij scheurde de brief direct open.

Beste Briefschrijver,

Ik hoop niet dat ik je heb afgeschrikt met mijn mening over ketelbodems. Hoewel ik mij hier niet voor hoef te verontschuldigen omdat ik insta voor mijn mening en mijn mening klopt. Als je het contact wilt verbreken is het wel zo netjes om de correspondent op de hoogte te brengen. Alvast mijn excuses als je deze brief liever niet had willen ontvangen. Het voelde voor mij echter raar om jou niet op de hoogte te stellen van de geboorte van mijn nichtje. Toevallig dat onze families binnen een zeer korte tijd allebei een uitbreiding hebben gehad. De moeder maakt het goed en de vader is dolgelukkig. De hele familie eigenlijk wel. Door deze gebeurtenis wordt het lastig om alle ongewenste vragen over mijn persoonlijke leven te ontwijken. Hoe gaat het met de trainingen? Ik begreep uit de brieven dat je een sporter was.

Met vriendelijke groet,

Boekenlezer

Oliver keek verslagen naar de brief.
‘Hij doet net alsof ik niet geantwoord heb!’ Mevrouw Wood keek gefascineerd naar haar zoon, ze had hem nog nooit zo vol vuur gezien. Behalve bij Quidditch natuurlijk.
Zijn moeder helemaal vergeten doorzocht Oliver zijn brievenstapel en tot slot zelfs de stapel met fanmail die hij nog moest antwoorden. Na een brief of twintig was het raak. Daar lag de brief. Schaamrood kleurde Oliver ’s gezicht. Wat een idioot was hij toch! Was hij zelf vergeten te antwoorden. Hij snelde naar zijn moeder en pakte haar tas en haar jas.
‘Uhm mam, het spijt me maar ik heb het een beetje druk. Het lijkt me handiger als je gaat. Veel succes met papa en ik hou van je!’ Terwijl hij dat zei duwde hij zijn moeder naar de voordeur en gooide die met een smak dicht. Zo, nu kon hij eindelijk de boekenlezer antwoorden.

Beste Boekenlezer,

Het spijt me voor het dit late antwoord. Ik was er compleet van overtuigd dat ik de brief beantwoord had! Gefeliciteerd met je nichtje! Misschien kunnen ze ooit samenspelen. De trainingen gaan redelijk. De coach zegt dat het goed gaat maar ik weet dat het altijd beter kan. Dus het is vooral heel erg druk. Het spijt me echt heel erg dat ik niet geantwoord had, ik wist zo zeker dat ik geantwoord had. Maar hoe gaat het met jou?
Met vriendelijke groet,

De Briefschrijver

Oliver deed de brief in een envelop en stuurde de uil er weer op uit. Hij schaamde zich dood, hoe kon hij nou vergeten te antwoorden? Nadat de uil uit het zicht was verdwenen stortte Oliver zich op de grote stapel fanmail die hij door de kamer had verspreidt.