Schrijfwedstrijd Terug in de tijd: bonusopdracht
Laat je personage een brief schrijven vanuit het verleden naar de tijd waaruit hij/zij gekomen is. Verwoord daarin de redenen waarom hij/zij deze tijdreis heeft gemaakt.
Liefste May
Ik mis je. Dat zijn de enige drie woorden die ik nu kan bedenken die precies omschrijven hoe ik me voel. Ik mis jouw glimlach, de kerstlampjes boven mijn bed die we samen ophingen, maar vooral het gevoel van thuis zijn. Ik kan me zelfs niet inbeelden hoe verwarrend dit alles moet zijn voor jou. Het ene moment liepen we nog hand in hand door het bos en het volgende moment ben ik van de aardbol verdwenen. Het spijt me zo, maar je moet weten dat ik hier niet voor gekozen heb. Liefst zat ik nu naast jou, door een van je dikke boeken te bladeren, maar het is net een van die boeken die ervoor gezorgd heeft dat ik weg moest. Ook voor mij is nog niet alles duidelijk, maar ik ben op de een of andere manier wakker geworden in een andere tijd. Een tijd die in jouw boeken voorkomt. Ik weet dat het ongelooflijk gek klinkt, maar je moet me geloven. Toen ik hier pas was, zag ik in een winkeltje een krant met een datum in 1991 erop. Wij bestaan hier nog niet eens. Er is zelfs nog helemaal geen sprake van ons. Ik kwam gisteren mijn ouders tegen en ze zagen er zoveel jonger uit dan nu. Ze hebben ook geen idee wie ik ben. Ze hebben nog geen idee dat ze over zeven jaar een dochter gaan krijgen die hen vervolgens meerdere keren doorheen haar leven vreselijk gaat teleurstellen. Ik ben helemaal alleen en zo ongelooflijk bang. Met een excuus heb ik ervoor gezorgd dat ik een tijdje kan logeren bij een - veel te - vriendelijk gezin. Ik heb ze verteld dat ik door omstandigheden niet meer welkom ben bij mijn ouders en dat ik nergens anders terecht kan. Dit is echter maar tijdelijk; ik heb geen geld en kan moeilijk wekenlang leven op de kosten van vreemden. Het is eng om te denken dat ik hier lang ga moeten blijven en dat ik jou en Buddy zo lang ga moeten missen. Mijn eerste plan was natuurlijk ook om zo snel mogelijk een manier te vinden om weer terug naar onze tijd te geraken, maar volgens mij is dat helemaal niet de bedoeling. Ik ben naar hier gestuurd met een reden. Herinner je je die verdwijning nog van dat veertienjarige meisje in november 1991? De bladzijde in je boek over haar verdwijning is het laatste dat ik gelezen heb voordat ik in slaap viel de avond voor deze gekke tijdreis. Gisteren fietste ze me fluitend voorbij. Dat kan toch echt geen toeval zijn? Ik heb nog geprobeerd om haar te volgen, maar ze fietste zo snel en je weet dat lopen écht niet mijn sterkste punt is. Misschien had ik toch naar je moeten luisteren toen je zei dat ik aan mijn conditie moest werken.
Ik wou dat je nu hier was. Jij weet altijd wel wat te doen in moeilijke situaties. Het enige dat ik nu zelf kan bedenken is dat ik gewoon moet afwachten en dat ik dan vanzelf wel te weten zal komen wat precies de bedoeling is van mijn onvrijwillige tijdreis. In de tussentijd ga ik wat meer proberen te weten te komen over dat meisje. Ik beloof je dat ik erna mijn uiterste best zal doen om terug bij jou te geraken. Misschien gebeurt het ook wel vanzelf als ik mijn opdracht voltooid heb. Ik hoop dat je me na deze brief niet voor gek verklaart, of dat je denkt dat dit allemaal verzonnen is en dat ik om een andere reden plots verdwenen ben. Je weet dat ik nooit tegen jou zou liegen, toch? En als ik toch zou willen liegen, dan zou ik wel wat geloofwaardigers verzinnen dan een tijdreis door jouw boeken. Het is zelfs niet eens zeker dat je deze brief gaat kunnen lezen voordat ik terug ben, maar ik hoop écht van wel.
Veel liefs en tot snel,
Alex
Ik mis je. Dat zijn de enige drie woorden die ik nu kan bedenken die precies omschrijven hoe ik me voel. Ik mis jouw glimlach, de kerstlampjes boven mijn bed die we samen ophingen, maar vooral het gevoel van thuis zijn. Ik kan me zelfs niet inbeelden hoe verwarrend dit alles moet zijn voor jou. Het ene moment liepen we nog hand in hand door het bos en het volgende moment ben ik van de aardbol verdwenen. Het spijt me zo, maar je moet weten dat ik hier niet voor gekozen heb. Liefst zat ik nu naast jou, door een van je dikke boeken te bladeren, maar het is net een van die boeken die ervoor gezorgd heeft dat ik weg moest. Ook voor mij is nog niet alles duidelijk, maar ik ben op de een of andere manier wakker geworden in een andere tijd. Een tijd die in jouw boeken voorkomt. Ik weet dat het ongelooflijk gek klinkt, maar je moet me geloven. Toen ik hier pas was, zag ik in een winkeltje een krant met een datum in 1991 erop. Wij bestaan hier nog niet eens. Er is zelfs nog helemaal geen sprake van ons. Ik kwam gisteren mijn ouders tegen en ze zagen er zoveel jonger uit dan nu. Ze hebben ook geen idee wie ik ben. Ze hebben nog geen idee dat ze over zeven jaar een dochter gaan krijgen die hen vervolgens meerdere keren doorheen haar leven vreselijk gaat teleurstellen. Ik ben helemaal alleen en zo ongelooflijk bang. Met een excuus heb ik ervoor gezorgd dat ik een tijdje kan logeren bij een - veel te - vriendelijk gezin. Ik heb ze verteld dat ik door omstandigheden niet meer welkom ben bij mijn ouders en dat ik nergens anders terecht kan. Dit is echter maar tijdelijk; ik heb geen geld en kan moeilijk wekenlang leven op de kosten van vreemden. Het is eng om te denken dat ik hier lang ga moeten blijven en dat ik jou en Buddy zo lang ga moeten missen. Mijn eerste plan was natuurlijk ook om zo snel mogelijk een manier te vinden om weer terug naar onze tijd te geraken, maar volgens mij is dat helemaal niet de bedoeling. Ik ben naar hier gestuurd met een reden. Herinner je je die verdwijning nog van dat veertienjarige meisje in november 1991? De bladzijde in je boek over haar verdwijning is het laatste dat ik gelezen heb voordat ik in slaap viel de avond voor deze gekke tijdreis. Gisteren fietste ze me fluitend voorbij. Dat kan toch echt geen toeval zijn? Ik heb nog geprobeerd om haar te volgen, maar ze fietste zo snel en je weet dat lopen écht niet mijn sterkste punt is. Misschien had ik toch naar je moeten luisteren toen je zei dat ik aan mijn conditie moest werken.
Ik wou dat je nu hier was. Jij weet altijd wel wat te doen in moeilijke situaties. Het enige dat ik nu zelf kan bedenken is dat ik gewoon moet afwachten en dat ik dan vanzelf wel te weten zal komen wat precies de bedoeling is van mijn onvrijwillige tijdreis. In de tussentijd ga ik wat meer proberen te weten te komen over dat meisje. Ik beloof je dat ik erna mijn uiterste best zal doen om terug bij jou te geraken. Misschien gebeurt het ook wel vanzelf als ik mijn opdracht voltooid heb. Ik hoop dat je me na deze brief niet voor gek verklaart, of dat je denkt dat dit allemaal verzonnen is en dat ik om een andere reden plots verdwenen ben. Je weet dat ik nooit tegen jou zou liegen, toch? En als ik toch zou willen liegen, dan zou ik wel wat geloofwaardigers verzinnen dan een tijdreis door jouw boeken. Het is zelfs niet eens zeker dat je deze brief gaat kunnen lezen voordat ik terug ben, maar ik hoop écht van wel.
Veel liefs en tot snel,
Alex
Er zijn nog geen reacties.