001 • Amelie

De spanning was toegenomen sinds de Daily Prophet die ochtend tijdens het ontbijt was gearriveerd. Er was verontrustend nieuws over een uitbraak in een dierentuin waarbij veel medewerkers gewond waren geraakt. Het was geen op zichzelf staand incident. Al drie weken lang gedroeg het dierenrijk zich opstandig. Niemand wist wat er aan de hand was, zelfs het Ministry of Magic stond voor een raadsel.
      Amelie liet haar vingers over het zwarte verenkleed van Cry gaan. Hoelang zou het duren voordat ze op Hogwarts voorzorgmaatregelen zouden nemen en alle huisdieren verboden werden? Het was een kwestie van tijd voordat een van de uilen met het mysterieuze virus besmet raakte en alle andere vogels besmette.
Al zes jaar deelde Amelie haar even met Cry. Niemand op deze school kende ze al zo lang. Hij vormde een schakel met haar andere leven, dat leven dat ze trachtte te vergeten en waar ze zich tegelijkertijd zo wanhopig aan vastklampte.
      Cry pikte in haar vingers. Het was maar zachtjes, toch deinsde ze iets terug. Het betekende niets dan een liefkozing. Toch flitste even de gedachte door haar hoofd dat hij feller werd en haar bleef pikken totdat het bloed over haar huid kroop. Ze schaamde zich voor de gedachte. Alsof Cry die opgevangen had, keerde hij zich verontwaardigd van haar af, spreidde zijn vleugels en vloog weg.
      Amelie onderdrukte een zucht. Het waren niets dan nieuwsberichten die haar maatje en haar uit elkaar dreven. Ze liet de uilenvleugel achter zich en ging op zoek naar haar andere maatje, eentje die zonder twijfel haar woorden begreep. Al was ze niet het type dat meteen haar hele hart uitstortte. Dat deed haar imago geen goed. Dat deed het imago van geen enkele Slytherin goed.
      Ze trof Alwyn in een portiek vlak bij de hoofdingang aan. Hun vaste stekje. Het was immers niet zo gemakkelijk om elkaar op te zoeken als je in verschillende afdelingen zat.
      ‘Ben je al een beetje opgeschoten met je Transfiguration?’
      Hij liet zijn boek een stukje zakken, zodat hij haar kon aankijken. Zijn bruine haren waren iets te lang en vielen voor zijn ogen omdat hij de hele tijd naar beneden had gekeken. Met een snelle beweging van zijn hand maakte hij zijn zicht weer vrij.
      ‘Een beetje, ja.’
      Alwyn keek haar onderzoekend aan. Ze kreeg die indruk dat zijn gedachten meer bij haar in de uilenvleugel waren geweest dan bij zijn huiswerk.
      ‘Alles was normaal.’
      Hij zuchtte zachtjes. De opluchting die hij liet doorschemeren verbaasde hij. Had hij zich werkelijk zorgen om haar gemaakt? Of had hij ook in de gaten dat de relatie met zijn eigen uil op scherp stond?
      ‘Als een van de uilen besmet raakt, ben ik heus niet degene die daarachter komt, hoor.’
      ‘Lang niet iedereen durft nog naar binnen. Er is laatst zelfs iemand vermoord door een zwerm eenden.’
      ‘Je moet niet alles geloven wat je hoort.’ Ze ging naast hem zitten. ‘Al had ik toch wat meer bravoure verwacht van die stoere afdelingsgenoten van jou. Of is Gryffindor niet meer wat het geweest is?’
      Alwyn haalde zijn schouders op. ‘Niet iedereen vindt het heldhaftig om door een schare uilen te worden belaagd.’
      Amelie schudde grijnzend haar hoofd. Ze hield maar voor zich wat ze er werkelijk van dacht. Al vroeg in hun vriendschap hadden ze besloten om niet te veel af te geven op de afdeling van de ander. Het enige wat ze waardeerden, was het feit dat de ander erin zat.
      ‘Nou, vertel.’ Ze gebaarde naar zijn aantekeningenschrift. ‘Waar loop je vast?’
      Alwyn slaakte een zucht en staarde verloren naar zijn kriebelige handschrift. ‘Is het niet genoeg dat professor Foster mijn avond ruïneert?’