002 • Van

De deur achter Van verdween direct nadat hij er doorheen gestapt was. Het wandtapijt voor hem verbeeldde een tafereel met dansende trollen, maar Van schonk er geen aandacht aan, zoals hij nooit deed. Als zesdejaars was het hem toegestaan om tot negen uur op de gangen te zijn, maar aangezien het al vijf voor negen was en hij nog zeker zeven verdiepingen verwijderd was van de kerkers, moest hij opschieten.
      Terwijl hij met wapperend gewaad de trap af daalde en er zeker van probeerde te zijn dat de conciërge nergens te bekennen was, werd hij gevolgd door een grijze kat met helblauwe ogen. Haar staart was fier opgestoken en ze bewoog zich soepel voort op haar kattenpoten. Er ging bijna geen moment voorbij waarop ze niet bij Van was en hoewel niet alle docenten even blij waren met haar gezelschap in de klas, schonken sommigen intussen geen aandacht meer aan haar. Ze waren er van overtuigd dat hij haar bij zich hield om een deel van zijn verlies te compenseren. Zelfs het schoolhoofd had hem daar wel eens over aangesproken, bezorgd uit haar ogen kijkend en met een stem die waarschijnlijk bemoedigend had moeten klinken.
      In de Common Room van Slytherin was het vrij rustig toen Van daar arriveerde. Het was al over negenen, maar hij was door niemand opgemerkt. Hij was de laatste jaren goed geworden in sluipen en zich onzichtbaar maken en het hielp daarbij dat hij een paar kortere routes kende. Banshee, zijn kat, keek hem met haar grote blauwe ogen aan op een manier die hem duidelijk maakte dat ze hem uitdaagde om nog even in de Common Room te blijven. Hij deed wat ze van hem verlangde en liet zich in een stoel het verst van de haard zakken.
      Niet iedereen was even gelukkig met het feit dat Van zijn kat bij zich op schoot had zitten. Suzette Nott had zich al een paar keer naar hem omgedraaid om hem ongeruste blikken toe te werpen. Er waren steeds minder huisdieren in de Common Room te vinden, omdat overbezorgde ouders niet meer wilden dat hun kroost zich blootstelde aan het gevaar dat de beesten mogelijk konden vormen. Van was echter niet van plan zijn Banshee ooit te verstoten.
      ’In de Daily Prophet stond dat roofdieren tot nu toe het grootste gevaar vormen,’ zei Suzette veel harder dan nodig was. Haar vriendinnen keken niet echt geschokt, want iedereen had het er tijdens het ontbijt al over gehad. Van had zich afzijdig gehouden, omdat hij er van uit ging dat hij geen gevaar zou lopen.
      Onbewust liet hij zijn hand op Banshee’s grijze kop rusten, terwijl Suzette verder ratelde. ‘Moeder heeft onze uil ook maar voor de zekerheid in haar kooi gelaten. Ze gaat nu gewoon naar het postkantoor. Wat ze daar met die beesten doen, kan me niet schelen.’
      Banshee had haar voorpoten onder zich gevouwen en keek met haar ongewoon blauwe ogen de Common Room rond. Ze miauwde één keer toen er nog iemand binnenkwam. Van had niet gezien of hij vanuit de slaapvertrekken kwam of dat hij nog later op de gangen was geweest dan hijzelf. Het zou hem in ieder geval niets verbazen als Clive inderdaad tot laat op de gangen had gezworven. Hij had iets sinisters over zich wat Van nooit helemaal kon plaatsen, hoewel hij wel zijn vermoedens had. Deze had hij nooit tegenover Clive durven uitspreken, ondanks dat ze elkaar wel mochten en elkaar al vijf jaar kenden.
      Banshee liet zich soepel van de leunstoel vallen waar zij en Van op zaten en landde gracieus op haar vier poten. Het was niet gebruikelijk dat Banshee uit zichzelf andere mensen opzocht. Dat gold ook voor Vans vrienden. Van had dan ook nog nooit gezien dat Clive haar aanraakte en er ging een naar gevoel door zijn ruggengraat toen zijn vriend dat inderdaad deed.
      ’Waar heb jij je opgehouden?’ wilde Van weten, ook al kon het antwoord hem niet echt interesseren. Toen Clive hem dan ook aankeek, ging het antwoord langs hem heen.
      Van ging er maar van uit dat Banshee hem en Suzette wilde laten zien dat er met haar niets aan de hand was en ze nog steeds gewoon een aaibare kat was. Dat zou ze ook blijven. Dat moest.