OO4
♛
Het doet me een beetje denken aan een bioscoopzaal, al zijn dit geen roodstoffen klapstoelen, maar duur uitziende zwartlederen bureaustoelen, keurig opgesteld achter de ellenlange bureaubladen. Er zijn tien rijen, waarvan de eerste op gelijke hoogte is met de begane grond en de laatste hoog boven de rest uittorent. Op die comfortabel uitziende bureaustoelen zitten tientallen leerlingen en ook deze keer is het niet wat ik had verwacht. Zoals ik het me had voorgesteld zou er nu rumoer moeten zijn, zouden ze met elkaar kletsen en lachen en zich niet heel veel aantrekken van de eventuele aanwezigheid van een leraar. Ik had verwacht dat ook hier mensen zouden zitten zonder respect voor de kledingvoorschriften. In plaats daarvan ziet de zee aan zwarte uniforms er smetteloos uit. Kuis dichtgeknoopt, stropdassen netjes gestrikt en gewoonweg keurig. En ze kletsen niet, lachen niet en hebben niet enkel aandacht voor elkaar, nee, iedereen staart naar mij en ik voel hoe ik bietrood wordt. Ik heb iets verkeerd gedaan. Wat heb ik verkeerd gedaan?
Omdat mijn lichaam dienst weigert onder ieders toeziend oog, kan ik enkel met mijn ogen de ruimte scannen, van starend gezicht tot starend gezicht, tot ik blauwe ogen ontmoet. Apollo zit op de bovenst rij en heeft een bijna waarschuwende blik in zijn ogen. Via die blik probeert hij me iets duidelijk te maken, maar het ontgaat me compleet wat, tot er wederom van achter me gesproken wordt.
‘Kan iemand mij vertellen hoe laat het is?’
Deze keer draai ik me niet direct om, sterker nog mijn lichaam verstard zo mogelijk nog meer. De stem die spreekt is een kille, de autoriteit duidelijk aanwezig en er is geen twijfel mogelijk of zij weet zelf heel goed hoe laat het is. Toch gaat er een hand omhoog te midden van de studenten voor me en mijn ogen focussen op niemand minder dan Styx, een bijna wrede glimlach siert haar lippen en ze kijkt me kwaadaardig aan. Een voor mij onzichtbaar teken geeft haar blijkbaar toestemming tot het beantwoorden van de retorische vraag.
‘Een minuut over half negen, mevrouw Medusa,’ zegt ze luid, zodat iedereen het kan horen. Mijn duistere vermoeden wordt hiermee bevestigd, de lerares is gearriveerd.
‘Dat is correct. Kan iemand me dan uitleggen waarom mevrouw Cybele nog hier staat, in plaats van te zitten zoals haar betaamd wordt?’
Ik slik nerveus en voel mijn handpalmen klam worden, de schaamte voel ik tot in mijn tenen en de vraag hoe ze mijn naam al weet steekt de kop op. Het is wederom Styx die spreekt en hiermee wordt nog een vermoeden bevestigd; het is een akelig mens en ik moet er vanaf nu voor zorgen dat ik zo min mogelijk paden met haar kruis.
‘Omdat ze haar spullen op haar kamer heeft laten liggen, mevrouw Medusa.’ Haar glimlach wordt een grijns als ze mijn geschokte blik ziet en dan wordt mijn zicht op haar geblokkeerd door de eigenares van die autoritaire stem.
De vrouw is iets langer dan mij en heeft een gitzwart maatpak aan. Ze zal rond de veertig zijn, maar ik ben erg slecht in het schatten van leeftijden en wordt verward door haar witblonde, halflange haar, waarvan ik niet kan zeggen of het natuurlijk of geverfd is. De lange bob is zo scherp geknipt dat ik me afvraag of je jezelf er aan kan snijden. Haar bloedrood gestifte lippen zijn opeen geperst en haar neus ziet er uit alsof deze dicht is geknepen, smal en klein. Tot spleetjes geknepen ogen, zo ijzig blauw dat ze makkelijk verward kunnen worden voor kleurloos, kijken genadeloos op me neer en al met al kijkt ze alsof ze net iets zuurs heeft gegeten of iets vies heeft geroken. Dit is geen vrouw waarmee je het aan de stok wil krijgen en alles valt in een klap op zijn plek. Apollo zijn waarschuwingen, de stilte in het lokaal en zelfs mijn voorgevoel bij het lezen van haar naam de avond er voor.
‘Wel, zo ver het maken van een goede indruk,’ leest ze mijn gedachten zo ongeveer hardop voor. ‘Mevrouw Cybele, ik denk dat iedereen hier in dit lokaal u kan vertellen wat ik doe met mensen die niet voldoen aan mijn eisen voor het college. Ik weet niet of u had verwacht dat ik u zou sparen enkel omdat u nieuw bent, uw vader een goede naam heeft bij de school of omdat u daadwerkelijk voor het eerst naar school gaat, maar help u bij deze maar wat graag uit de droom. Als u zo vriendelijk wil zijn de deur achter u te sluiten wanneer u het lokaal verlaat.’ Ze gebaart naar de deur waardoor ik nog geen vijf minuten eerder ben binnengekomen en keert zich dan van me af om naar haar positie achter de katheder te lopen, geen moment twijfelend aan het feit of ik haar tegen ga spreken of niet, want; natuurlijk niet! Wie zou deze vrouw ooit tegen durven spreken? Ik heb nog een aantal seconden nodig om haar woorden door te laten dringen, maar probeer mezelf dan zo goed en kwaad als het gaat bij elkaar te rapen. Het laatste wat ik zie voor ik de zaal verlaat is Styx haar tevreden grijns.
Reageer (4)
Auch, dat wijf gaf mij zelfs rillingen.
7 jaar geledenOwww shiiittt
7 jaar geledenAi ai ai ai, dit is nou niet wat je noemt een heel.goed begin van de dag
7 jaar geledenomg! schrijf sbel verder pleasseeee
7 jaar geleden