Godsdienst - oorlog in Syrië

Ik zakte neer op het harde asfalt. Hafsha, Hajar en de kleine Mohamed stopten. Ze staarden me gedrieën aan. Het was Hafsha die me recht hielp. Ze was amper 10 jaar, maar haar ogen waren niet gevuld met kinderlijk plezier, maar met een verbeten hardheid. Ik kreeg slechts een paar seconden om haar kracht te bewonderen, want toen viel ik neer op de stenen.
Gedesoriënteerd richtte ik mijn hoofd op, maar door de pijn in mijn intens piepende oren verloor ik bijna het bewustzijn. Ik probeerde nogmaals recht te staan, en deze keer kreeg ik meer grip op de wereld. Wankelend strompelde ik naar mijn kinderen. Hajar en Mohamed stonden verstijfd te staren naar Hafsha.
Ze hadden een paar schaafwonden, maar hun grote zus had niet hetzelfde geluk gekend. Ze lag op haar zij, en bloedde uit haar linkerbeen. Haar gezicht was een grimas van pijn, en ze vocht duidelijk om het bewustzijn niet te verliezen. Op dat moment wist ik niet hoe ik het deed, waar ik de moed vandaan haalde, maar het voelde als een automatisme.
Ik liep naar mijn dochter toe, knielde naast haar en gaf haar een kusje op haar voorhoofd. Ze keek me aan uit haar ooghoeken, en iets aan haar vertelde me dat het oké was. Ik ging met mijn vingers over haar oogleden en sloot ze.
Haar ademhaling zwakte af, maar ze was nog niet heen. Met een verscheurende pijn in mijn hart liep ik kordaat naar mijn kinderen, pakte ze elk aan een arm en trok ze verder mee. Hun ogen waren gevuld met een doodsangst die niet zou moeten bestaan. Uren en uren gingen voorbij, en het grauwe asfalt leek eeuwig. Nog even dacht ik, en dan zijn ze veilig.
De lucht boven de eindeloze woestenij kleurde donkerblauw, en sterren schitterde aan de hemel.