OO6
♛
‘Heb je een jongen langs zien komen? Ongeveer net zo lang als jou, piercings, een irritant betweterige grijns rond zijn lippen en de uitstraling van een vijfjarige die belletje heeft geleld?’
Ik sta nog steeds wat onbeholpen voor mijn zojuist weer dichtgeslagen deur, wetende dat de omschreven jongen zich daar op dit moment bevind, en zou niets liever willen dan aankloppen en van hem eisen dat hij de deur opent. Wat is hier in hemelsnaam aan de hand?
‘Nee, sorry,’ grom ik, mijn stem gevuld met alle frustratie die deze ochtend me tot nu toe heeft bezorgd. Het klinkt bruusk en bijna chagrijnig en hij interpreteert het als zijnde ergernis naar hem toe. Zijn wenkbrauwen verhogen net een beetje, zijn blik verbaasd en misschien zelfs een tikkeltje gekwetst.
‘Oké, sorry dat ik je heb gestoord,’ mompelt hij, een randje venijn rond de woorden die mijn hart aan doen zwellen. Hij is al twee stappen van me verwijderd als ik diep zucht, mijn hoofd schud, met mijn duim en wijsvinger mijn neusbrug omvat en mijn ogen dichtknijp.
‘Nee, alsjeblieft! Sorry, dat was absoluut niet naar jou bedoeld. Ik… ik heb gewoon niet zo’n soepele ochtend en ik weet niet hoe ik er mee om moet gaan,’ mompel ik, mijn ogen weer openend en ik kijk naar hem om zijn reactie te peilen. Hij stopt met lopen, maar draait zich niet meteen om. Nog even lijkt hij door de gang te staren, zijn handen ballen even kort tot vuisten en dan schud ook hij zijn hoofd en draait zich met eveneens een diepe zucht naar me terug. De jongen kijkt een beetje verslagen en eigenlijk net zo ellendig als ik me voel.
‘Dan zitten we in hetzelfde schuitje, ben ik bang, en neem ik je niets kwalijk,’ geeft hij toe. Zijn ogen scannen me van top tot teen alvorens hij een zuinige glimlach rond zijn lippen krijgt en naar me toe stapt met uitgestoken hand.
‘Ik ben Hermes, aangenaam. Eerstejaars?’
Ik pak zijn warme hand aan, welke een tikkeltje klam is van zijn eerdere inspanning.
‘Persephone, en nee, ik ben ingestroomd in het tweede jaar.’ Hierop gaan zijn wenkbrauwen omhoog en kijkt hij me met oprechte verbazing aan.
‘O, dan zitten we in hetzelfde jaar. Heb je geen les van Medusa?’ vraagt hij nieuwsgierig, waarop ik weer wordt herinnert aan eerder en mijn wangen rood worden.
‘Ja nou ja, zoals ik al zei; ik heb niet bepaald mijn ochtend. Rondgeleid door iemand die me klaarblijkelijk al niet uit kan staan, boeken vergeten, niet op tijd genoeg in de collegezaal en nu ook mijn sleutel nog vergeten waardoor ik eerst maar weer op zoek moet naar de receptie, wat waarschijnlijk nog een uur gaat duren met mijn richtinggevoel,’ ratel ik, bijna opgelucht dat ik hardop kan spuien. Hermes zijn ogen flikkeren even meelevend en hij glimlacht bemoedigend naar me.
‘Dat klinkt als een geweldige eerste ochtend, al betwijfel ik of je Athena goed hebt geïnterpreteerd. Die kan bijna iedereen uitstaan en velt al helemaal geen oordeel zonder iemand te kennen.’ Mijn beurt om hem verbaasd aan te kijken.
‘Wie is Athena?’
‘Ons klassenhoofd en degene die nieuwe leerlingen onder haar hoede neemt.’
‘Zij was het niet. Het was Styx.’
En Hermes lacht. Humorloos, droog en bijna afkeurend.
‘Waarom zouden ze in hemelsnaam Styx sturen voor zoiets? O, maak je alsjeblieft geen zorgen om haar. Als je nog niet in huilen uit bent gebarsten deze ochtend dan denk ik dat je er beter af bent gekomen dan menigeen die paden kruist met haar. Prijs jezelf gelukkig,’ hij woelt even bedachtzaam door zijn verwarde lichtbruine haren alvorens hij vervolgt; ‘Ik had al begrepen dat een aantal leerlingen pas in de loop van de week zullen arriveren. Athena zal er een van zijn. Hoe ze dan in hemelsnaam bij Styx komen is me echt een raadsel. Waarschijnlijk Medusa haar idee.’
Hoewel zijn woorden me iets meer op mijn gemak stellen, wil ik het niet meer hebben over zowel Styx als Mrs. Medusa. Zij moeten uit mijn gedachten verdwijnen, in ieder geval tot ik ze weer onder ogen moet komen.
‘Waarom ben je zelf niet bij de les? Waarom heb jij je ochtend niet en waarom zit je achter iemand aan?’ vraag ik, in de hoop de aandacht op hem te vestigen in plaats van op mij. Ik vind hem aardig en wil niet overkomen als iemand die zich makkelijk uit het veld laat slaan en gaat staan zeuren tegen de eerste en beste. Hij zucht en dan pruilt hij. Hij pruilt als een vijfjarig jongetje waarvan zojuist een lolly is afgepakt.
‘Loki. Kleine rat. Hij is een uitwisselingsstudent uit Noorwegen en aangezien ik hem zover heb gekregen hierheen te komen voor dit jaar, moest ik hem vanochtend ontvangen en wegwijs maken. Uiteraard kan die prat geen dag zonder de boel op stelten te zetten en heb ik het afgelopen half uur besteed aan achter hem aanjagen. Wat ik nu op heb gegeven, want ik vind hem toch niet en ik zet alleen mezelf voor lul door achter hem aan te blijven gaan. Daarbij kan ik een Damsel in destress natuurlijk niet negeren,’ legt hij uit en dan stapt hij om me heen, trekt wat uit zijn achterzak en zakt door een knie voor mijn deur. Déjà vu.
Binnen twee seconden klikt de deur van het slot en in mijn hoofd klikt het ook, want dit moet Loki zijn ‘vriend’ zijn. Of kunnen alle Divine jongens sloten openbreken alsof het niets is? Hermes komt overeind en met dat hij zegt ‘kijk eens aan’ krijg ik een ingeving en buig me naar zijn oor. Hij helpt mij, ik help hem.
‘Loki is in mijn kamer,’ fluister ik tegelijk met zijn woorden, om te voorkomen dat de jongen binnen me hoort en er vandoor kan gaan. Hermes kijkt met grote ogen naar me op, duwt dan met een zwaai de deur open en we kijken vanuit mijn deuropening door mijn woonkamer naar achteren, waar Loki op zijn dooie gemak in mijn vensterbank zit met een been uit het opengeslagen raam. Hij kijkt ons vanaf daar aan met een brede, uitdagende grijns, alsof hij niet anders had verwacht dan dat ik hem aan Hermes zou verlinken.
‘Aah, prinsesse is een forræder. Niet aardig!’ Weer geen idee voor wat hij me zojuist heeft uitgemaakt, maar het klonk niet echt boos. Denk ik.
‘Ze is geen verrader, ze helpt iemand die haar helpt, in plaats van iemand die haar klaarblijkelijk weer buiten heeft gesloten nadat hij gebruik heeft gemaakt van haar goedheid,’ bijt Hermes, waarop Loki alleen zijn wenkbrauwen wiebelt en ons een knipoog toewerpt. Blijkbaar kondigt die knipoog voor Hermes iets aan, want hij komt met een ruk in beweging en voor ik het weet is hij al halverwege mijn kamer onder het schreeuwen van een ‘je haalt het uit je hoofd!’. Maar Loki haalt niets uit zijn hoofd en springt uit het raam naar buiten, waarop ik mijn hart even voel samentrekken alvorens ik me bedenk dat we op de begane grond zijn.
Met een heel erg soepele en ogenschijnlijk moeiteloze beweging springt Hermes achter hem aan, een actie waarbij ik hoogstwaarschijnlijk mijn nek zou breken over het venster of zou blijven steken met een voet in een van de gordijnen. Buiten werpt hij razendsnel een blik over zijn schouder en kijkt terug naar mij, verbouwereerd staande in mijn deuropening.
‘Leuk je ontmoet te hebben, Persephone! Bedankt voor de hulp en ik spreek je binnenkort wel weer.’ En dan sprint hij weg, achter Loki aan, zijn eerdere statement over voor lul staan blijkbaar alweer vergeten.
Reageer (7)
super leuk!
6 jaar geledenHaha, zalig!
7 jaar geledenIk hou echt van dit verhaal. (:
fantastische achtervolging. Hermes die Loki achterna zit, Ik kan het gewoon voor me zien gebeuren.
7 jaar geledenHahaahahaha geweldig :'D
7 jaar geledenJe schrijft echt geweldig goed, ik zie alles haast als een film gebeuren! Je stijl is ontzettend aangenaam om te lezen ^^
Ik vind dit verhaal echt geweldig! De manier waarop het geschreven is
7 jaar geledenen nou ja, er is een loki. Loki is geweldig