Scene 2, act 2: plottwist

Onder luid applaus van een volle zaal, boog Lukas, net als de rest van zijn mede toneelspelers. Het was rumoerig in de zaal en het publiek had overduidelijk genoten van de voorstelling. Dit was de eerste voorstelling. Vanavond zou de laatste zijn en ergens was Lukas veel zenuwachtiger voor die voorstelling. Misschien ook omdat zijn ouders kwamen kijken. Hij wilde graag zijn ouders trots maken. Hij hield ervan als zij glimlachten.
Hij merkte hoe de gordijnen dicht schoven en vrijwel meteen hoe Mirthe hem om de hals vloog. Hij grinnikte in haar oor.
‘Dat was zo geweldig!’ zei ze en Lukas sloot haar in zijn armen.
‘Je deed het fffantastisch, Mirthe!’ complimenteerde hij haar en hij liet haar met een brede grijns los. Mirthe keek hem met een trotse blik aan en trok hem toen mee richting de coulisse. De meeste spelers verlieten het toneel nu en aan het rumoer te horen, liep de zaal ook leeg. Mirthe plofte neer op een bankje en Lukas ging naast haar zitten. Daar was hij wel aan toe. Toneelspelen was best vermoeiend.
‘Gaan jullie mee naar de snackbar hier op de hoek?’ vroeg Christina die met een stralende glimlach bleef staan. Lukas wilde antwoorden dat dat als een best goed idee klonk, want hij stierf van de honger, maar Mirthe was hem voor.
‘We komen zo misschien wel. Eerst even bijkomen,’ zei ze en Christina knikte om vervolgens richting de kleedkamers te lopen.
Binnen tien minuten was het doodstil achter de coulisse en zaten alleen Lukas en Mirthe nog op het bankje, wat eigenlijk een stuk van het decor was.
‘Lukas, je bent echt zo’n goede vriend,’ zei Mirthe toen plotseling, wat de stilte verbrak. Lukas keek haar aan en glimlachte naar haar.
‘Ik doe mijn best. I-i-ik bedoel, jij bent ook een g-g-goede vriendin, Mirthe,’ vertelde hij haar en Mirthe kwam iets dichterbij zitten. Ze keek hem ook aan met een glimlach om haar lippen. Ze boog iets naar hem toe.
‘Bedankt dat je me wilde helpen met het oefenen van alle tekst, ondanks dat je niet de rol van Wouter hebt gekregen,’ zei ze en Lukas staarde haar aan. Wat was ze dichtbij plotseling.
‘Ja,’ was het enige wat hij uit kon brengen voordat haar lippen die van hem raakte. Vrijwel meteen brak er paniek uit in Lukas’ hoofd. Wat gebeurde er? Waarom kuste zij hem? Wat was er aan de hand? Even bleef Lukas verlamd zitten, maar verbrak toen de kus. Hij staarde haar met grote ogen aan en zij keek hem bijna smekend aan.
‘Wat doe je?’ vroeg hij. Het kwam er aardig bot uit, maar ergens was hij nog steeds in paniek. Ze waren gewoon vrienden! Niet… niet dit! Hij was niet verliefd op haar. Zij was gewoon zijn vriend, toch?
‘Lukas, ik… ik… sorry, ik had het niet moeten doen. Sorry Lukas!’ Ze stond op en rende toen weg. Lukas staarde haar verbijsterd na. Wat was dit nou weer?

Over tien minuten zou de avondvoorstelling gaan beginnen, maar Mirthe was nog steeds nergens te bekennen. Dat was een groot probleem want ze had immers een hoofdrol. Voor de zeventiende keer belde Lukas haar nu dus en ergens was hij echt boos. Waarom had ze hem zo nodig moeten kussen op dat bankje? Kon ze niet wachten na de voorstelling? Of het gewoon kunnen vragen? Nu zaten ze met het probleem dat de hoofdrolspeelster miste en niemand wist waar ze was. Hij had de rest verteld dat Mirthe en hij ruzie hadden gehad. Niet iedereen hoefde te weten over de gevoelens die Mirthe blijkbaar had voor hem. Het was nog steeds raar om te beseffen.
‘Ik kom niet,’ klonk er toen plotseling. Lukas was compleet vergeten dat hij aan het bellen was en schrok van de plotselinge stem.
‘Mirthe, ik dacht dat we gggewoon vrienden waren. We hebben je nodig. The show must go on, weet je nog?’ zei hij. Dat had zij immers tegen hem gezegd vlak voor de eerste show en hij veel te nerveus was.
‘Ben je boos op me?’ klonk er toen en Lukas probeerde zijn woede meteen te verbergen. Ja, hij was boos op haar dat ze dit zomaar deed zonder er eerst goed over na te denken, maar dat kon hij nu niet zeggen. Ze hadden haar nodig.
‘Alleen als je nu niet op komt dagen,’ zei hij toen zacht. Hij merkte hoe mensen mee probeerden te luisteren en hij keerde hen de rug toe.
‘Mag ik een knuffel?’ zei ze toen en Lukas sloot zijn ogen. Ze knuffelden altijd. Hoe kon hij weten dat dit erachter zat?
‘Dat mag altijd, maar we zijn ggggewoon vrienden, oké? Niets meer,’ fluisterde hij toen, zodat de rest het niet hoorde, ‘waar ben je?’
‘Naast je,’ zei ze toen en Lukas keek op. Eerst links van hem, waar niets was, en toen rechts van hem. Ze stond in de deuropening met betraande wangen en glimlachte zwakjes. Lukas liep naar haar toe en omhelsde haar stevig, ‘het spijt me zo ontzettend, Lukas. I-ik wilde niet… We zijn nog steeds vrienden, toch?’ vroeg ze.
‘Natuurlijk,’ zei Lukas zacht en hij drukte haar iets steviger tegen hem aan.
‘Is iedereen er klaar voor? We gaan beginnen!’ klonk er toen, ‘Mirthe is ook weer gevonden, gelukkig. Laten we beginnen!’
Lukas liet Mirthe los en pakte een pakje zakdoekjes uit zijn broekzak. Hij haalde er een uit en depte toen haar tranen voorzichtig af, om de pancake niet erger te verpesten.
‘The show must go on,’ zei hij toen met een glimlach en ook Mirthe had een zwakke glimlach.
‘The show must go on. Dankje, Lukas’ zei ze.