Hoofdstuk 2

Voor een tijdje bleef het stil. Mijn hart bonsde in mijn keel. Aan de ene kant had ik spijt dat ik het had gezegd. Wat als hij het niet meer voelde? Het was immers een tijd geleden dat we samen waren en er was veel veranderd. Maar hij moest het weten dat ondanks alles, ondanks dat ik weg was gegaan, ik nog steeds zielsveel van hem hield.

"Daar is het te laat voor." Voor een seconde leek het alsof mijn hart stopte met kloppen. Hij had gesproken. Jughead keek me opnieuw aan, zijn gezicht emotieloos. Ik knikte langzaam terwijl ik op stond. Ik wou zoveel zeggen maar wist dat het niks zou opleveren. Het beste wat ik kon doen is hem met rust laten. Ik verliet de ruimte langzaam en zette het op rennen. Ik wou weg hier. Ik wou weg van deze plek net zoals ik eerder had gedaan maar dit keer was vluchten niet de oplossing.

" Als dit een droom is, is het wel een hele slechte." Cheryl Blossom. De laatste persoon waar ik op dit moment trek in had. "Heb je haast, Ava?" Vol walging keek ze me aan. Cheryl en ik waren nooit bevriend geweest. Onze families konden elkaar niet uitstaan wegens zaken. Ik had me er nooit mee bemoeid. Ondanks alles wat de Blossoms ons hadden aangedaan, liet Cheryl me koud, ik hield niet van drama. "Nu wel." Mompelde ik. Ze grijnsde zelfvoldaan. "Je hebt het vast gehoord van Jason. Toevallig dat je familie weer terugkomt nadat alles is gebeurd. Het is een goede alibi maar ik geloof er niks van." Ze trok haar neus op.

Meende ze dit? Dacht ze nou serieus dat mijn familie wat met de moord van Jason te maken zou hebben?

"Niemand gelooft je meer. Eerst was je iedereens lieveling. Maar nu hoeft zelfs Jughead je niet meer en dat is nogal wat aangezien niemand hem wil." Ik stond op het punt om haar te slaan. "Ik vind het heel erg voor je dat je Jason bent verloren en het zit je blijkbaar heel hoog. Zo hoog dat je mensen vals gaat beschuldigen. Dat is niet jou taak maar die van de politie."

Ik probeerde kalm te blijven. Cheryl snoof haar neus achterbaks en gooide haar rode haren naar de andere kant. "We zullen zien." En ze liep weg.

"Waar ging dat over?"

Ik herkende de stem maar kon me er even geen persoon bij bedenken. Ik draaide me om en keek in de vriendelijke ogen van Jugheads vader. "Nergens over." Het was de waarheid. Cheryl had me nooit gemogen maar deze haat die ze opeens toonde voor me, maakte me in de war. "Heb je Jughead al gesproken? Hij is vast aan het werk, we zouden samen wat gaan eten. Zin om mee te gaan?"

Hij was de enige die geen probleem van mijn terugkomst maakte. Maar aan de andere kant had hij ook geen idee dat Jughead geen zin meer in me had. Uiteten gaan leek me dan ook niet zo'n goed idee. "Pap." Jughead voegde zich bij het gesprek. Kon deze dag nog erger worden? "Ik moet naar huis, meneer. Maar bedankt voor de uitnodiging."

"Laten we maar gaan." Jughead trok zijn vader zowat mee, hij wou zo snel mogelijk weg. Ik probeerde oogcontact te zoeken maar hij ontweek mijn blik. "Ja, oke. Nou, Avalon. Doe je ouders de groetjes." Jugheads vader merkte ook de ongemakkelijke situatie en leek verbaasd.

Toen liepen ze weg. Voor een tijdje bleef ik staan. Morgen zou school weer beginnen voor me en was het onmogelijk om Jughead te ontwijken. Het liefst wou ik mezelf opsluiten.