H.39.

Het laatste stuk van het vorige hoofdstuk:
'Waarom heb je niks gegeten?' vraagt Tyson.
Ik kijk weg, deels omdat ik het weet en deels omdat ik het diep vanbinnen weet, maar niet wil dat mijn rede bekend voor hem is: dat ik namelijk toch doodga en vind dat het dan gewoon verspilling van voedsel is.
Hij kijkt mij nog steeds verwachtingsvol aan, wachtend op een reactie.
'Ik ben het vergeten.' luidt het allerdomste antwoord in de geschiedenis van alles wat bestaat en bestaan heeft.
'Je bent vergéten om te eten?' vraagt hij met opgetrokken wenkbrauwen.
Ik knik van ja, maar ik overtuig mijzelf er niet eens van.
Heel lang kijkt Tyson mij aan, neemt mij in zich op.
'Oké.' zegt hij dan, waarna hij zijn lippen tot een dunne streep perst.
Hij gelooft me niet.
Maar waarom zou hij mij wél geloven?
Alles wat ik uitkraam zijn toch leugens.
Maar wat voor zin heeft het om eerlijk te zijn, als het toch geen zin heeft?