02. Liefde

Langzaam gleed haar hand uit het zijne. De glimlach die haar gezicht vulden, verdween.
Het waren zijn woorden die bij het meisje doordrongen. Het waren de woorden die ervoor zorgden dat ze zich geen houding meer wist te geven. Hoe kon hij deze zo vlot over zijn lippen laten glijden, alsof het niets was. Alsof zij niets was.
Voor even staarden ze recht in elkaars ogen, maar al gauw sloot hij de zijne. Het waren de tranen die haar ogen langzaam vulden.
Het waren haar ogen, ze vertelden zoveel meer dan woorden ooit konden. Ze was teleurgesteld, had haar hart gebroken.
Diep vanbinnen wist het meisje wel dat hij van haar hield, dat hij het zo niet bedoelde en gewoon de foute woorden gekozen had. Maar toch kon ze het niet vatten, moest ze ervan bekomen.

Liefde is nu eenmaal iets geks, wordt ook door iedereen anders ervaren.
Volgens haar was het, het enige woord dat niet te definiëren viel.
Het was niet de roze geur en de maneschijn waar sommige over spraken.
Het waren ook niet de hartjes die de etalages sierden rond veertien februari of de vlinders die buiken vulden.
Nee, het was zoveel meer maar tegelijkertijd ook zoveel minder.
Het was een gevoel dat door haar lichaam raasde, constant aanwezig was maar ook kon verdwijnen.
En als het dat deed, zou het haar achterlaten als een heel ander mens. Nooit zou ze nog hetzelfde zijn..

Ze mochten dan wel weten dat hij haar graag zag, dat hij van haar hield. Ze beseften dat dat misschien niet voldoende was. Misschien was zijn definitie voor de liefde totaal anders, kon het niet met de hare vergeleken worden.