H.40.

Well... this sucks.

Het laatste stuk voor het vorige hoofdstuk:
'Tyson', zeg ik dan, maar ik weet niet wat ik wil zeggen.
Ik wil zeggen wat voor een klootzak ik hem nu vind, hem bedanken, dat het mij spijt dat hij dit heeft moeten doen en nog veel meer.
Maar in plaats van dat alles, zeg ik...' Vaarwel.'
En zijn blik verteld mij dat dat hem meer raakt dan al het andere wat ik kon zeggen.
Want ik ben niet boos, ik smeek hem niet om bij me te blijven, ik roep niet dat ik hem haat.
Ik leg mij erbij neer en dat zit hem dwars om de een of andere rede.
Hij perst zijn lippen tot een dunne streep en herhaalt dan mijn laatste woord.
'Vaarwel.'
En dan hoor ik een plof, wat mij verteld dat hij de grond bereikt heb en dat ik hem nooit meer zal zien.