H.42.

Het laatste stuk van het vorige hoofdstuk;:
Even sluit ik mijn ogen, maar dan besef ik dat ik hier niet kan blijven.
Als Tyson er vanavond achterkomt dat ik nog leef, komt hij vast hiernaartoe om wennen de aan mij te maken, wat niet moeilijk kan zijn omdat ik gewond en onbewapend ben.
Misschien komt hij al eerder checken, om te kijken if ik degene ben die overleden is.
Even overweeg ik om te blijven zitten.
Laat hem maar komen.
Van mij hoeft het niet meer.
Maar ik dwing mijzelf toch om overeind te komen em ik raap de EHBO-koffer op, waarna ik kreunend van de pijn en op mijn tanden bijtend om die te verbijten naar beneden begin te klimmen.
Hoewel ik mij maar anderhalve meter naar beneden laat vallen, voelt de klap enorm en ontzettend pijnlijk.
'Rustig aan, dan.' zeg in tegen mijzelf enbegin langzaam te lopen, hopende dat na een rijde mijn ons ophoud met zeer doen en dat mijn lichaam aan de beperkingen wend en zich daaraan aanpast.
En later blijkt dat de meest vergeefse hoop in de geschiedenis van de mensheid.