H.44.

Het laatste stukje van het vorige hoofdstuk:
De tijd dat ik wacht tot mijn projectiel doel raakt lijkt ondraaglijk lang en het lijkt alsof ik het mes in slow motion kan zie tollen.
Dan treft het doel en er klinkt een halve schreeuw, die de dood snel afkapt en zijn lichaam valt op de grond.
Eerst zakt hij door zijn knieën, dan valt zijn lijf voorover.
Er klinkt een luid kanonschot.
Ik hijg na, maar dan dwing ik mijzelf naar hem toe te lopen en zijn spullen te pakken.
In leven willen blijven voelt heel dom nu, omdat ik toch van plan ben om uiteindelijk te sterven.
Maar ik moet nog even blijven leven om ervoor te zorgen dat Tyson wint.
Dat hij wel leeft.
Dat hij zijn familie terug zal zien.
Hoe graag ik ook zal willen dat dat voor ons beide zou kunnen gelden.