H.47.

Het laatste stuk van het vorige hoofdstuk:
Tuurlijk begrijpt Tyson waarom de Hongerspelen bestaan.
Zijn woorden zijn niet het punt, maar de manier waarop hij het uitsprak wel.
Hij geloofde in de Hongerspelen.
Begreep het niet alleen, hij zag het nut ervan in.
Hij klonk alsof hij het núttig vond, een goed iets dat onbegrepen is.
Hij zal de Hongerspelen niet afschaffen, maar voortzetten.
De roem en de macht zullen zich meester van hem maken.
Maar ik ben dan toch dood.
Een steek gaat door mijn hart.
Maar de kinderen van Panem niet.
Die kleine, onschuldige peutertjes in de Districten.
De ontwetende, ongeboren foetussen.
Maar ik verander niet van gedachte.
Tyson zal winnen, al is er wel sprake van twijfel in mijn gedachtegang...