H.50.

Do you know those nights?
Those awful nights when you have to put your hand on your mouth so you don't make a sound while crying, because you slowly feel your hart breaking?

Het laatste stuk van het vorige hoofdstuk:
Na een aantal minuten en meer krassen dan ik trots op ben kom ik aan bij de bovenkant van de heg.
Ik ga zitten met mijn benen die bungelen over de rand.
Even ga ik verzitten en ik pak het pakketje vast.
Ik open het.
Het is een scherp, hard mes belegen met hier en wat ingelegd bladgoud op het heft.
Het zijn kleine, losse deeltjes van het flinterdunne goud die iets zullen moeten vormen, maar ik kan van dichtbij niet zien wat.
Ik pak het vast en strek mijn arm.
Dan zie ik wat het vormt.
Elke ademteug ontsnapt uit mijn longen.
Het is een spotgaai.