Het is jouw schuld

Het bloed droop van het mes dat hij nog in zijn handen had.
Jerome keek nog altijd naar de man, die ooit zijn werknemer was. Ditmaal was hij echter de slechte man, die zijn daden goed wilde spreken.
“Begrijp het dan, zonder hem komen wij niet aan het medicijn!” Zijn stem galmde rond door deze lege kamer. De directeur wist niets te doen, hij kon alleen spreken. Ieder geval, als hij niet gewond wilde raken.
“Mike, er is niets aan de hand. De griep lost zichzelf uiteindelijk wel op. Daar hoeven wij niets voor te doen! Er is een groot onderzoek bezig. Ons team redden het wel,” zei hij met een zelfverzekerde stem.
Mike moest lachen, wat eerder leek op gestoord gegrinnik. Zijn hand tegen het hoofd, wat het beeld erger maakte.
“Jerome toch,” begon hij. “Zie je het dan niet? Zie je niet wat voor schade het al aangericht heeft? Het heeft mijn gezin gedood! Wat verwacht je wat ik moet doen? Toekijken hoe alles en iedereen voor mij sterft?” De stem van Mike had een hard niveau bereikt. Jerome wist dat hij zeker was van zijn zaak. Toch wilde hij hem met alle macht overhalen. Ieder geval, dat was het plan.
Hij rende op Mike af, en probeerde zo snel mogelijk het mes uit zijn hand te gaan slaan.
Een steek brandde in de hand van de directeur die de scherpe rand had vastgegrepen. Hij maakte kort een pijnlijk gezicht, Mike liet het mes niet zomaar los.
“Wil jij sterven zoals iedereen sterft, Jerome?” De man met het mes was ineens rustig. Zijn lach bleef op het gezicht. “Wil je sterven door middel van mijn eigen hand?” Wat had hij erop moeten zeggen? Ja graag?
Het lukte eindelijk om het mes van hem weg te slaan. Gooide het weg naar de andere kant van de kamer.
Jerome greep meteen zijn rechterhand, die nu onder het bloed zat. Het mes had hem diep gesneden.
“Kijk nou, het prachtige rood druipt nu zelf naar beneden. Ooit geweten hoe prachtig rood kon wezen?” Misschien was het niet de juiste beslissing, maar het mes kon ieder geval geen problemen meer geven.
“Waar heb je het over. Iedereen wilt elkaar helpen. Het praten over bloed heeft geen zin.”
“Het gaat juist om het bloed. Hoe is deze bacterie ontstaan volgens jou? Moeder natuur? Ha! Laat mij niet lachen. Een bacterie dat chromosomen afbreekt is niet gekomen door evolutie. Iemand heeft die bacterie moeten maken.” Jerome keek hem aan, maar zweeg. “Weet je, ik weet dat jij niet graag de schuld op je neemt, maar ditmaal is dat toch echt wel waar. Deze man hier, die daar leuk dood op de grond ligt, was een van jouw mannen, onze mannen. In plaats van een medicijn, heb jij een monster gecreëerd. Onder jouw leiding zijn er miljoenen gestorven. Hoe voelt dat?” Hij wachtte eerst op antwoord met een grijns op zijn gezicht, maar draaide zich daarna om. Hij wandelde naar een kast en pakte daarbij iets op. Hij zocht iets specifieks.
Nadat hij zich omdraaide zag hij Jerome heel dicht voor hem staan, met het mes in zijn hand. Wanneer had hij die opgepakt?
“Hoe ben je daar achter gekomen?” Wat ooit vermoedens waren, waren nu de waarheid.
“Mij vermoorden heeft geen zin. Er zullen altijd meer doden vallen, je zal er niets mee bereiken. Het enige wat ik wilde waren antwoorden. Die kreeg ik niet van hem, maar ik heb het idee dat jij ook niet zal spreken.” Mike was rustig voor iemand die mogelijk op het punt stond te sterven.
Jerome stond bekend om zijn agressiviteit. Dat maakte hem een intimiderende leider. Iemand die goed een team zou kunnen leiden. Dat was wat de anderen altijd zeiden.
“Ik wil je best antwoorden geven. Als jij je mond houdt hierover, het was een ongeluk, laten we hier even zitten.” Zijn woorden konden op velen manieren worden uitgesproken. Deze woorden waren niet bedoelt om vriendelijk te zijn. Eerder zoals Jerome altijd was. Bazig.
Jerome en Mike zaten tegenover elkaar. Tussenin een tafel met papierwerk. Het kwam uit een folder wat de stapel in een geheel hield.
“Ons plan was om een medicijn te maken, een medicijn dat de wereld zou veranderen. We waren zo dichtbij toen het ineens begon te muteren. Alles was nog onder controle totdat Cindy het van ons stal, zij dacht dat het medicijn al klaar was, maar blijkbaar wist zij niet wat voor schade het kon aanbrengen. Ik dacht dat zij te vertrouwen was.” Cindy was de vrouw van Jerome, die sinds twee jaar met hem getrouwd was. Blijkbaar was haar daad genoeg reden om haar geen zijn vrouw genoemd te worden.
“Dus jouw eigen vrouw heeft jou bestolen?” Mike moest lachen.
Jerome sloeg met het mes in de tafel, om de aandacht er weer bij te trekken. Het mes stak nu recht in de tafel, waarbij Jerome een boze gezichtsuitdrukking naar Mike uitstraalde.
“Spreek daar niet over!” Mike hield zijn mond, en begon verder te luisteren.
“Cindy nam het mee naar een conferentie waar ze het medicijn wilde verkopen, maar niemand nam het aan, omdat het zo onrealistisch klonk. Iedereen wilt een medicijn voor kanker. Het ultieme medicijn, dat werkt voor alle soorten? Dat klonk onrealistisch. Ze heeft daarna een testpanel in elkaar gezet, waarbij tien deelnemers met verschillende soorten kanker het zouden innemen, daar ging het mis. Het was geen medicijn voor kanker. Het was een bacterie dat de chromosomen van de celdelingen aantasten. Zeker bij kankercellen maakte het dus alleen maar erger. Kort erna werd het besmettelijk, doormiddel van huidschilfers dat door de lucht heen stroomde. Er was geen stoppen meer aan.
Afgelopen weken hebben wij geprobeerd er alles aan te doen, het te laten stoppen, maar wij waren te laat. Het enige waar wij nog op kunnen hopen, is dat de bacterie stopt. Dat er mensen zijn die er immuun voor zijn.” Mike keek hem aan. Het was voor een aantal seconden erg stil. Jerome probeerde het mes uit de tafel te wrikken, waardoor er uiteindelijk een gat zichtbaar werd.
“Nu je dat weet en toch niet uitmaakt wie er sterft, laat ik je dan persoonlijk vermoorden. Dan hoef je er geen last van te hebben.” Jerome stond al op vanuit de stoel waar hij gezeten had.
“Wat waren die brieven? Ik zag dat je constant brieven kreeg. Ik ben niet blind.”
“Die brieven? Die kwamen niet van jou?” Jerome keek verbaast, waarbij hij zijn hoofd vragend scheef hield.
Mike schudde zijn hoofd en stond zelf ook op.
“Als die dreigbrieven niet van jou waren, van wie dan wel?” Het was even stil voor een tijdje, ook al was het enorm cliché, er was ondertussen een derde persoon de ruimte ingestapt.
“Die brieven waren van mij.” Een vrouw kwam naar binnen gelopen, het was Cindy.
“Cindy!? Wat doe jij hier?” Jerome keek haar aan, terwijl de vrouw hem met een dodelijk blik aanbleef staren.
“Luisteren naar jouw geweldige verhaal. Ik heb er best van genoten, maar jij liet mij daardoor voor gek staan.” Nu Jerome afgeleid was, kon Mike proberen om wat afstand van Jerome te krijgen.
“Kijk nou toch, je hand. Wat heb je gedaan? Deed het pijn?” De stem van Cindy klonk eerder spottend dan medelevend. Blijkbaar waren die twee niet langer meer getrouwd.
“Cindy, je had het nooit van mij moeten stelen. Ik had het achter grendel gezet, zodat het niemand kon besmetten. Jij maakte alles erger, het was jouw schuld!” Cindy hield haar handen naar voren, vasthoudend aan een pistool.
“Cindy, doe geen stomme dingen waarbij je later spijt van zal krijgen.” Jerome hield zijn handen in de lucht, als een soort overgaven. Een algemeen handgebaar als iemand een pistool optrekt.
Mike vond eindelijk zijn weg en rende naar de uitgang. Cindy had hem door en draaide meteen om, om een schot uit te lossen. Ze raakte.
Een schot dat een hard geluid door de ruimte heen liet gaan, werd gevolgd door een schreeuw van pijn. Mike viel neer op de grond, geraakt in zijn rug.
Zonder dat Cindy wist of hij nog leefde wilde zij zich omdraaien. Jerome stond daar met het mes en stak haar in haar rechterarm, waardoor ze het pistool uit haar handen liet vallen.
Ze schreeuwde het flink uit toen Jerome het mes uit haar arm haalde. Waarbij ze haar linkerarm op de wond hield. Het bloed dat door haar vingers door droop, droop langs haar arm naar beneden.
“Waar ben je mee bezig! Dit is fout! Fout, fout, fout, fout!” Cindy dat deels haar verstand begon te verliezen, greep opnieuw naar het pistool. Waarbij Jerome nog een kans zag haar te steken. Ditmaal in haar rug.
Cindy viel compleet op haar buik, met het pistool in haar hand.
“Als je op mij zal richten, zal ik ervoor zorgen dat je niet meer zal leven.” Jerome draaide Cindy om, waardoor ze meteen een paar keren schoot. Mike had geen kans meer om terug te slaan, en viel neer op de grond. Met twee schoten in zijn buik, en één in zijn borst.
Op het gekreun en gehijg na, was het stil.
Mike die al een tijdje op de grond lag, probeerde een poging op te staan. Ondanks het pijnlijk was door een schot aan de rechterkant van zijn rug. Lukte het hem om weg te strompelen.
Wat er met de andere twee gebeurd was, interesseerde hem niet. Hij wilde veilig het gebouw uit komen.
Hij keek om zich heen voor hij de trap af moest lopen. Er was niemand om hem heen. Het gaf hem vrij spel om naar beneden te lopen. Er was niemand die hem volgde. Niemand die hem zomaar onverwachts neer kon halen.
Hij wandelde van de trap af, gleed uit over een traptree. Zijn hoofd raakte eerst een tree voor hij helemaal neer beneden viel. Eenmaal beneden vormde zich een plasje bloed. Hij bleef naar het plafond staren, tot uiteindelijk het zwart voor zijn ogen verscheen. Tot uiteindelijk de dood zich vervolgde.