23 juli

Gisteren ben ik voor de zekerheid even langs de dokter geweest, maar hij zei dat het misschien wel goed zou komen.
Nou, ik wilde natuurlijk zekerheid, dus ik heb een supergoed plan: ik ga Spranka een bericht sturen, zodat we even naar de toveracademie zouden kunnen gaan. Echt, Spranka kan geweldig toveren!
Ik heb het enthousiast aan Saturno verteld, en hij kon niet tegenstribbelen, omdat ik puppy-ogen opzette. En nu zijn we dus in het rijk waar de toveracademie staat, we zeiden dat we gewoon even Spranka en Stellarius zouden bezoeken.
De deuren gaan met veel gekraak open, en we gaan op zoek naar Spranka. Ik vraag even aan een jonge tovenares waar ze zou kunnen zijn. Volgens mij is Spranka best populair.
De tovenares zei dat de het dwergenmeisje te vinden zou zijn bij het spreukenlokaal, ze zou les hebben van Stellarius.
We bedankten haar en gingen op zoek naar dat lokaal en bleven voor de deur, op een bankje, wachten. En natuurlijk begon mijn man weer bezorgd te doen. Of ik niet buiten adem was, of mijn buik geen pijn deed, of de kleine een beetje rustig was… echt, hij heeft volgens zichzelf veel om bezorgd over te zijn.
Toen kwam eindelijk de klas van Spranka naar buiten, en toen ze ons zag vulden haar ogen zich vol tranen en liep ze naar ons toe. En toen kwam ook Stellarius het lokaal uitlopen, en die was ook verrast.
‘Wat leuk dat jullie er zijn! Maar wat onverwacht… is er iets wat jullie willen bespreken?’
Ik schud snel mijn hoofd, en zeg: ‘Nee, we komen gewoon voor de gezelligheid.’
Natuurlijk.

***

Stellarius is bij een of andere les, maar Spranka heeft de hele dag niks te doen, dus hebben we eindelijk tijd om te praten over ons probleem.
‘Nog even, gefeliciteerd, maar waarom vertellen jullie het aan niemand?’ vraagt ze.
‘Daar hebben we zo onze redenen voor.’
Ze knikt, en vraagt dan: ‘Waarom halen jullie mij erbij? Dat was me niet duidelijk.’
‘Nou, Spica zit nu al op ongeveer vier maanden, maar dat kan je niet echt zien.’ Saturno legt zijn hand op mijn buik. ‘We zijn bang dat er iets mis is.’
‘Vier maanden? Ik dacht een paar weken…’ mompelt Spranka.
‘Dat zeiden we toch! Dat is nou juist het probleem, volgens onze huisarts zou mijn buik nu ongeveer tot hier moeten komen.’ Ik hou mijn hand ongeveer vijftien centimeter van mijn huid af.
‘Oké, dat is gewoon raar.’
‘Ja, toch? Hier klopt niks van!’
‘Maar wat zou ik kunnen doen?’
‘Misschien zou je kunnen voelen of het goed gaat met ons kleintje?’ vraagt Saturno.
Ze knikt. ‘Oké, ik ga het proberen. Spica, kom eens hier.’
Ik ga naast haar zitten.
‘Ga maar even liggen, misschien doet dit een beetje pijn.’
Saturno pakt mijn hand vast.
Spranka legt haar hand op mijn buik, en ze sluit haar ogen. Opeens voel ik een vreselijke steek. Vanuit haar hand stroomt er een vreemde energie door mijn lichaam, en dat is vreselijk pijnlijk. Opeens bedenk ik dat het misschien wel slecht zou kunnen zijn voor mijn kind, maar ik vertrouw Spranka. Het moet wel goed komen.
Als de pijn eindelijk wegtrekt, kijk ik vragend naar Spranka. Haar gezicht staat zo dat ik niet kan zien of het goed of slecht nieuws is.
‘En? Is alles een beetje goed met ons baby’tje?’ vraagt mijn man. Ik ben zelf een beetje te beduusd om te praten.
‘Ja, alles is goed. Jullie kind krijgt denk ik binnenkort een groeispurt, maar alles gaat goed. Zouden jullie trouwens willen weten of jullie een dochter of een zoon krijgen?’
‘Nee,’ mompel ik. ‘We willen dat echt nog niet weten.’
‘Nog iets voordat jullie gaan: vertel het zo snel mogelijk aan jullie familie, het liefst binnen een paar dagen. Anders krijgen ze een hartverzakking als jullie kindje eenmaal een groeispurt krijgt.’
Ik zucht: ‘Dat zullen we doen.’
Het liefst wil ik het geheim houden tot de geboorte van de kleine, maar dat kan niet. Ik denk dat ik gewoon vanaf morgen in mijn kamer blijf, en er niet uitga voor eten.
Voor de zekerheid...