O15 | Randír

Andúnë klom zelf in de boom en klemde haar benen rond een dikke tak, die dichter bij de grond was dan ze zou wensen.
'Bij Durins baard. Jij moet natuurlijk ook altijd weer de held uithangen', lachte een stem niet zo erg ver van haar. Ze draaide haar hoofd en ontdekte daar Fíli, die overeind werd gehouden door een andere dwerg, die wel wat van hem weg had. Fíli zag bleek, maar grijnsde. Rood bloed droop van zijn hemd af, maar het zwaard had slechts zijn zijde geschampt en de wond was dus niet kritiek. 'Ik kan de hulproep van dames in nood nu eenmaal niet weerstaan.' Andúnë keek hem meesmuilend aan en Fíli grijnsde schalks terug.
'Dit is mijn broer Kíli. Hij is ook een dwerg. Eigenlijk', hij keek omhoog, 'zijn we hier allemaal dwergen. Dertien stuks.' Hij boog zich naar zijn broer toe. 'Wij zijn de eerste dwergen die ze ooit in haar leven heeft gezien.' Kíli grijnsde en knipoogde. 'Schitterend hoe je die warg daarnet afweerde. Ik wist niet dat Elfen zo sterk waren. Mijn oom daar belicht liever jullie negatieve kanten.'
Andúnë vroeg zich af of deze dwergen net een mislukt familie-uitje hadden gemaakt, want tot noch toe bleek iedereen met elkaar verwant te zijn. Ze haalde haar schouders op en viel bijna uit de boom toen er plots een warg naar omhoog sprong en met slechts enkele duimen haar been miste.