H.51.

Het laatste stuk van het vorige hoofdstuk:
Maar dan, uit een zijpad, verschijnt een wezen.
Een monster.
Een mutant.
De kop een staart van een stier en een verschrikkelijk gespierd mensenlichaam dat een aantal dierlijke trekjes lijkt te hebben.
Hij draagt een doffe, maar scherpe bijl bij zich.
Toen ik aan de hemel zag dat dit ding een andere tribuut vermoorde, leek hij wel groot, maar niet de 2,5 meter aan verschrikking die hier nu boven mij uittorent.
Klein ben ik niet, maar in vergelijking met dit beest voel ik mij een muisje, een insect.
De ring in zijn neus wiebelt een beetje heen en weer door de ademteugen die zijn neus uit stuiven, wat hem nog angstaanjagender maakt.
Het is een minotaurus.
Ik ben zó zwaar de klos.