H.53.

Het laatste stukje van het vorige hoofdstuk:
Er is geen mes.
Nergens zie ik een mes.
Maar ik heb wel een ander idee.
Stilletjes huilend leg ik mijn voorhoofd op het zijne, hij pakt mijn hand vast.
Tyson trilt, kleine schokkend, zacht gekerm.
'Tyson,' zeg ik, haast fluisterend,' hou nog even vol.'
Ik sta op, twijfel even en zeg dan mijn laatste woorden, die eerder mijn laatste woorden hadden moeten zijn.
'Tyson... vaarwel.'
En ik begin richting het vak te lopen.
Het vak met het beest.
Het monster.
De minotaurus die mijn dood en Tysons leven zal betekenen.