005 • Te gaan of niet te gaan
Avery keek de jongen warhoofdig aan en vroeg zich af of hij echt gezegd had wat ze dacht dat hij had gezegd. Als hij echt zei wie hij zei dat hij was, dan was dit een uitnodiging om Wendy achterna te gaan naar Neverland. Haar hersenen waren in gevecht met haar hart. Het een vertelde haar dat niets hiervan waar kon zijn, dat sprookjes niet bestonden en dat de jongen gewoon mentaal ziek was en het andere vertelde haar dat ze naar hem moest luisteren, haar hart moest volgen en de kans op avontuur moet omarmen die ze zolang in boeken achterna had gejaagd. Dat avontuur zat nu recht voor haar in het raam kozijn.
'Dit is onmogelijk,' bracht ze toen hakkelend uit. Ze keerde zich van hem weg om haar gedachten op een rijtje te krijgen. 'Mensen kunnen niet vliegen en Peter Pan is een sprookje.' Het gevecht was gewonnen.
'Waarom twijfel je aan mijn bestaan? Ik sta recht voor je neus. Als dat geen betrouwbaar bewijs is, dan weet ik het ook niet meer.' Hij zweefde langs haar heen en liet zijn voeten vlak voor haar weer op de grond zakken. Aarzelend reikte hij uit naar haar handen, maar Avery deinsde van hem weg. 'Maar het kan niet. Het moet een droom zijn, dat is de enige verklaring.'
De jongen trok zijn wenkbrauw lichtelijk gekrenkt op. 'Vrouwen zijn moeilijk,' zuchtte hij. 'Hoe kan ik je dan overtuigen?'
'Dat weet ik niet,' antwoordde ze gefrustreerd. 'Waarom moet je mij eigenlijk hebben? Dit is Londen, er zijn hier zat andere jonge meisjes die popelen om met je mee te gaan naar Neverland.' Ze schrok zelf van het feit dat ze erin leek te geloven. Nog erger zelfs, van dat ze zichzelf uit dit avontuur probeerde te kletsen. Avery zuchtte. 'Mij moet je niet hebben, Peter, je moet een ander meisje hebben.'
De jongen bleef haar aangapen, alsof hij aarzelden over zijn volgende stap. 'Je weet niet hoe lang ik heb getwijfeld om je mee te nemen. Ik ga niet weg tot je instemt.' Koppig ging hij in kleermakerszit tegen het plafond zitten en sloeg zijn armen over elkaar; hij was niet van plan zijn plek nog te gaan verlaten. Het was die actie die een knop omzetten in haar hoofd en haar eindelijk deed geloven in het tafereel dat zich in haar kamer afspeelde. Ze keek hem met grote, ongelovige ogen aan. 'Je hebt op mij gewacht?' Ze kon het zich nauwelijks bevatten. Normaal dacht niemand aan haar. Normaal maakte ze geen deel uit in iemands leven en nu zegt deze wildvreemde jongen dat hij voor een lange tijd op haar had gewacht.
Peter opende zijn ogen en knikte uitbundig. Opnieuw was daar die zachte glimlach, die zo anders was dan zijn verwaande grijns. 'Ik heb naar je verhalen geluisterd sinds je vijf was.'
Avery's hoofd sloeg op hol. Ze kon zich niet eens herinneren wat voor dingen ze op die leeftijd op papier had gezet. 'Heb je al die tijd naar mijn verhalen geluisterd?' Ze liet haar ogen nogmaals over zijn figuur glijden. Hij leek minstens 16, ouder misschien nog wel, maar niet veel jonger. De rateltjes in haar hoofd begonnen te draaien toen ze zich iets realiseerde. Als hij alleen zou verouderen wanneer hij Neverland verliet en toch zeker twaalf jaar naar haar verhalen had geluisterd, dan begreep ze waarom hij er nu ouder uitzag. Of zijn geest was meegegroeid, was nog de vraag.
Peter zweefde in de lucht, zijn handen steunend onder zijn hoofd en een been leunend op zijn knie. Dromerig staarde hij naar het plafond. 'Je schrijft zo mooi. Ik ben dol op jouw gedachten.'
'Dan is dat hoe je ouder bent geworden,' constateerde ze, zijn gebrabbel totaal negerend. 'Dat kan niet anders. Je besteedde meer dan twaalf jaar af en aan buiten Neverland.' Ze keek hem verbluft aan. 'Waarom nam je dat risico?'
'Niet belangrijk. Wat ik nu wil bespreken is of je met mij meegaat of niet.' Hij liet zich met een koprol zakken en ging weer op de vensterbank zitten, terwijl hij kort naar de nachtelijke lucht staarde, voordat hij zijn aandacht weer op haar richtte.
Avery zette instinctief een stap achteruit toen zijn intense blik haar ogen vonden. Ze kreeg er zowaar kippenvel van. 'Ik-ik kan toch niet zomaar weg gaan? Hoe zit het met mijn ouders? En school?'
'Geef je werkelijk zoveel om die dingen?' vroeg Peter en zweefde opnieuw naar haar toe, tot hij een korte centimeter van haar gezicht vandaan halt hield. Ze voelde zijn adem op haar hoofdhoofd en kon de haartjes van zijn wenkbrauwen zonder moeite tellen. Blozend staarde ze in zijn bruine kijkers.
Hij nam haar hand in de zijne en keek haar weer aan. 'Of is dat een illusie die je jezelf aanpraat?'
Avery schudde haar hoofd. 'Een illusie? Hemel, nee. Ik hou van vader en moeder.'
'En zij houden zoveel van jou dat ze vergaten dat ze met jou naar het park zouden gaan vanavond. Ze houden zoveel van je dat ze niet zien dat hun dochter eenzaam is en zich niet thuis voelt in de wereld waarin zij zoveel verschilt van de rest.' Zijn wenkbrauwen kropen dichter op zijn ogen en een frons verstond op zijn voorhoofd, terwijl hij sprak en Avery voelde hoe haar hart steeds sneller begon te kloppen. Diep in zich wist ze dat hij gelijk had. Deze wereld was nooit haar thuis geweest. Ze had er altijd buiten gestaan. Ze kon zich de laatste keer niet meer herinneren sinds ze een vriend had gemaakt of dat ze iets anders had gedaan dan haar dagen in haar kamer te besteden met boeken en pennen. Er was geen dag voorbij gegaan dat ze zich niet een keer eenzaam voelde. Haar ogen vonden die van Peter en ze slikte. Peter kende haar. Ze voelde het. Hij wist hoe ze in elkaar zat, beter dan wie dan ook. Hij wist hoe zij zich voelde en hij wist wat ze nodig had. Haar ogen hadden haar verraden, want ze zag hoe Peter glimlachte.
'Dat onrecht mag jou niet meer worden aangedaan. Vergeet ze, Avery, en je zal nooit meer eenzaam zijn. Niet bij mij.' Hij trok zachtjes aan haar hand en ze voelde hoe haar slofjes over de houten vloer bewogen, richting het raam, waar de nacht haar welkom heette.
Reageer (16)
Pff hij drukt wel op zere wonden zeg om zijn gelijk te halen. Het geeft hem iets donkers - which I obviously like.
6 jaar geledenhaar hart moest volgen en de kans op avontuur moet omarmen die ze zolang in boeken achterna had gejaagd.
6 jaar geledenZo'n mooie zin!
Dit is echt zo ontzettend leuk bedacht. En zo erg de droom van alle meisjes cx
6 jaar geledenStiekem nog steeds!
6 jaar geledenIk zou zo meegaan haha. :'D maar misschien wel stiekem een briefje schrijven dat alles oké is
6 jaar geledenLeukkk
6 jaar geleden