H.54.

Het laatste stukje van het vorige hoofdstuk:
Een andere vredesbewaker schiet zijn collega te hulp.
Ik gil en spartel.
'Nee!' roep ik uit en rijk naar Tyson.
Ook al leeft hij niet meer, ik kan hem niet achterlaten.
Hoe kan ik jou ooit vaarwel zeggen, Tyson?
'Tyson!' ik snik.
Ik blijf de naam herhalen terwijl ik om mij heen schop.
Maar dan voel ik een naald in mijn nek, instinctief probeer ik mijn hoofd weg te draaien, maar die wordt vastgehouden.
Ik blijf naar Tyson kijken, die stil op de grond ligt.
Haast vredig, ondanks het geweld.
Mijn hand rijkt naar hem, maar al gauw wordt alles beetje bij beetje zwart en zal ik hem nooit meer zien.