008 • Het Nest
Avery knipperde met haar ogen. Gedesoriënteerd bleef ze naar de hangmat staren die boven haar zachtjes heen en weer wiegde. Het duurde een paar tellen voor ze zich realiseerde waar ze was en ze schoot overeind en keek Het Nest rond; Peter was verdwenen. De vuurvliegjes schenen nog steeds hun gouden lichtjes door de ruimte, maar deze keer brak het licht van de zon ook door de smalle kieren tussen de takken naar binnen. De deken in de schommelstoel waar Peter in had gezeten, lag verfrommelt op de grond; een duidelijk teken dat Peter daarin had geslapen.
Avery klom uit de hangmat en beende naar de deksel waarachter de zoetste vrijheid verborgen lag. Ze gooide deze open en kneep haar ogen dicht tegen het zonlicht, dat met geweld in haar ogen brandde. Ze voelde hoe de wind haar rode haren om haar oren sloeg en snoof de frisse berglucht diep in. Een paar seconde nam ze de tijd aan de nieuwe geuren te wennen en toen ze haar ogen weer opende, werden ze zo groot als schoteltjes en begon haar hart als een razende te kloppen. Ze tuurde over het dal aan de voet van de berg, dat zo groen was zoals ze dat nog nooit had gezien, alsof elk grassprietje met de felste kleur groen zorgvuldig was geverft. De lucht was veel helderder dan in de stad, waar uitlaatgassen en smog de lucht in Londen vervuilden en je zelfs het zicht konden beperken, was de lucht hier zo schoon dat ze onbezorgd de zuurstof naar binnen begon te zuigen. Hier zag ze zoveel; de vogels hoog in de lucht, de vissen in de rivier beneden en als ze haar best deed kon ze in de verte, half verscholen achter een tweede berg, de machtige zee zien roeren. Ze keerde zich en volgde de bergtoppen met haar ogen. Rechts ontdekte ze de Sneeuwberg, waar de rivier uit ontsprong die rustig onder haar door het dal kabbelde. Geen fles uit de lokale supermarkt zou zulk schoon water bevatten. Een vlucht prachtig, gekleurde vogels vloog rakelings langs de berg, terwijl ze luid krijsend richting de bossen vertrokken. Avery had nog nooit zoiets moois gezien en hoewel ze wist dat ze dit de afgelopen uren onophoudelijk had gedacht, overtrof dit uitzicht alles.
'Heb je me gemist?'
Peters hoofd doemde plotseling voor haar zichtbeeld op en Avery deinsde geschrokken achteruit, terwijl een kreet haar keel verliet en ze over de grond stommelde. Ze wist zich nog net aan de lianenzwaaistoel vast te grijpen om te voorkomen dat ze zou omvallen.
Peter stapte lachend Het Nest binnen en zette de mand die hij bij zich droeg op de grond. 'Jij schrikt sneller dan Haak wanneer hij een klok hoort.' Hij stak zijn hand in de mand en trok er een grote forel uit. 'Honger?'
Avery knikte verbouwereerd en sloeg de jongen gade, terwijl hij de vis met een klap op het kleine tafeltje smeet en er vervolgens een mes in zette.
'Heb je hem liever gebakken of rauw?' Met een klap sloeg hij de kop van de vis eraf en smeet deze door het open gat naar buiten.
Avery keek de vissenkop na en wende toen haar blik weer tot Peter. 'Gebakken, graag, ik ben niet zo van de sushi.'
'Wat is sushi?' vroeg Peter, maar Avery wuifde het weg. Peter stak een staak door de vis en stond weer op. Hij liep naar Avery toe en verraste haar toen hij haar plotseling over zijn schouder sloeg. 'Wat doe je nu?' vroeg ze, wetend dat hier niets goeds uit zou komen. En ze had gelijk, want nog geen tel later sprong de jongen door het gat heen en vloog naar buiten. Het vliegen vond ze heerlijk, maar ze kon er maar niet aan wennen dat ze daarmee ook afhankelijk was van deze roekeloze jongeman, die zich niet eens bedacht om aan haar te denken wanneer hij onbesuisd van hoge plekken afsprong. Hierdoor schoot haar herinnering terug naar het boek en kwam ze er nu pas achter dat ze al die tijd iets had gemist; waar was Peters eeuwig rinkelende metgezel Tinkerbell? Ze vond het eigenaardig dat hij haar naam nog niet in de mond had genomen, maar daarentegen was zij er ook nooit over begonnen. Het vliegen zou toch een veel gemakkelijkere klus zijn als zij dat ook zelf kon doen, dan hoefde hij haar niet overal heen te slepen.
Bij de grond kon Avery eindelijk weer ontspannen. Hij liet haar voorzichtig op de grond zakken en drukte haar de dode vis in haar handen. Walgend hield ze het stinkende dode ding bij haar schone pyjama vandaan en keek om zich heen. Ze stond nu midden in het groene dal, aan het watertje die ze eerder van meters hoogte had zien stromen. Onder haar voeten lagen kiezelsteentjes, maar naarmate de afstand tussen de beek en de berg groter werd, veranderde dat in heerlijk zacht gras. Misschien had ze dadelijk de tijd om even te baden. Al zou het water vast steenkoud zijn.
Ze zocht naar Peter, die een paar stukken hout op elkaar stapelde op een oud kampvuur, dat er door de weggeschroeide grond uitzag alsof het al lange tijd werd gebruikt. Avery liep naar hem toe en gaf hem de vis op de staak aan, toen hij eindelijk het vuur aan had gekregen.
'Ik maak je ontbijt wel klaar. Ga jij maar even zwemmen,' zei hij toen.
Avery keek hem verbluft aan. 'Ik heb toch geen zwemkleding mee.'
Peter keek met een grijns op zijn gezicht om en knipoogde ondeugend naar haar. 'Die heb je toch niet nodig?'
Avery fronste verontrustend en keek hem met grote ogen aan. Toen Peter dat zag, begon hij hard te lachen. 'Ga nu maar. Ik ben dan misschien wel ouder, maar ik heb nog steeds manieren. Ik beloof je plechtig dat ik hier zal blijven, uit het zicht.' Hij hief een hand alsof hij een eed aflegde, maar door zijn ondeugende grijns bleef ze wantrouwend. 'Oké, maar als ik ook maar het idee heb dat j-'
'Ga nu maar!' zei hij ongeduldig, terwijl hij met zijn hand naar de rivier wuifde.
Avery draaide zich om, wierp nog een laatste blik op de jongen en liep toen de rivier een stukje af, tot ze stuitte op een mooi plekje om een bad te gaan nemen. Hoewel ze tijdens het uitkleden wel honderd keer schichtig om zich heen keek, vond ze het ergens heerlijk om zo gedurfd naakt rond te lopen in de natuur. Het gaf haar een gevoel van vrijheid en zelfzekerheid dat zelfs het vliegen haar nog niet gegeven had. Uiterst voorzichtig liep ze het riviertje in, maar ze hield de stroming nauwlettend in de gate, daar ze doodsbang was dat ze zou worden meegevoerd. Haar vermoeddes van eerder bleken juist toen ze alleen al het water tot boven haar enkels voelde; het was steenkoud. Binnen vijf minuten was Avery het water rillend uitgeklommen met de gedachte dat het nog een zware tijd zou worden als ze zich elke dag in dit ijskoude water zou moeten wassen. Ze rilde van top tot teen en bedacht zich toen pas dat ze geen handdoek had. Vloekend ging ze met natte billen op de grond zitten en wachtte geduldig tot de zon haar huid had gedroogd. Ze had de grootste mazzel dat het een warme dag was, maar wanneer was het dit niet in Neverland.
Ze tekende verveeld figuurtjes in het zand. Gekrijs boven haar liet haar opkijken. Ze volgde met haar ogen een enorme roofvogel die boven haar in het dal zweefde en vervolgens in een grot bij zijn kleintjes neerdaalde. Ze luisterde in stilte naar het kabbelen van het water en het gefluit van de vogels. Het was zo rustgevend dat het voelde alsof ze op vakantie was. Ze kon zich het eigenlijk niet voorstellen dat dit het paradijs was dat zij mocht bezoeken. En ze kon zich het ook niet meer voorstellen om het ooit nog te verlaten.
Toen ze eindelijk opgedroogd was, keek ze zowaar uit naar de volgende keer dat ze een duik kon nemen, zodat ze zich weer in de schoonheid van de natuur kon verdrinken. Ze schoot in haar kleding en rende gauw terug naar Peter, om haar lege maag te vullen met een heerlijke gebakken forel.
Reageer (7)
Nouja, ik vond Tink toch al niet zo leuk :')
6 jaar geledenKlinkt veel te koud haha! Ik zou sowieso niet snel kleding zomaar uit trekken denk ik, maarja als je je toch even wilt opfrissen... zal dan wel moeten. :'D Het zou alleen wel ongemakkelijk zijn als er dan net iemand opduikt.
6 jaar geledenHahaha daar zou ik dus ook mega bang voor zijn!
6 jaar geledenJij schrikt sneller dan Haak wanneer hij een klok hoort.
6 jaar geledenHaha (': mooie zin (':
Ik maak me zorgen om Tink. Er lijkt iets mis met Neverland. Ook omdat haak of the lost boys zich nog niet hebben laten zien.
6 jaar geledenMooi hoofdstuk kan niet wachten tot de volgende
6 jaar geleden