009 • Het eenzame vogeltje
Peter Pan
Zorgvuldig bewoog Peter zijn mes over de schubbige vissenhuid. Dromerig staarde hij naar de stoffige grond, terwijl hij de vis schoonmaakte. Avery was net weggelopen om zich te wassen in de rivier. Hij grinnikte weer toen hij haar gezichtsuitdrukking weer voor ogen haalde; haar schitterende groene kijkers die hem verontrustend aanstaarde, terwijl ze haar wenkbrauw zo hoog had opgetrokken dat hij haast verwachtte dat het los zou komen van haar voorhoofd. Zelfs dan was ze nog wondermooi.
'Blubbervis!' Van schrik liet hij zijn mes en de forel vallen, die beide op de stoffige grond terecht kwamen. Hij bekeek de snee in zijn duim, waar een stroompje bloed vanaf richting zijn pols liep. 'Dat krijg je ervan als je je hoofd er niet bijhoud,' zei hij zelfverwijtend. Peter keek een keer over zijn schouder, maar Avery was al uit het zicht verdwenen. Hij moest zijn hoofd erbij houden, zeker nu Avery hier was.
Hij griste de forel en het mes van de grond en liep naar de rivier om het stof eraf te spoelen. Toen keerde hij terug naar zijn plek en hing de spies met de forel boven het kampvuur. Wrijvend met twee stokjes in een stuk hout, probeerde hij het vuur aan te krijgen en toen dat na een aantal pogingen lukte, liet hij zich opgelucht op de grond vallen. Zijn ogen gingen de omgeving af, deze keer niet zoekend naar gevaar, maar naar schoonheid. Peter was nog altijd trots op zichzelf dat hij deze locatie als schuilplaats had uitgekozen; onvindbaar voor piraten, water en voedsel in overvloed en de rust en schoonheid van de natuur zoals hij dat graag zag. Hier werd hij niet herinnerd aan de toestand van de rest van het eiland. Peter dacht vaak terug aan hoe het vroeger was, al kon hij het zich amper herinneren. Het was al zo lang geleden. Toen waren er meer kinderen op het eiland en was hij onbevreesd en bijna onsterfelijk. Toen was hij nog jong. Peter walgde van zijn oudere zelf, al wist hij dat hij dit zichzelf had aangedaan. Hij had er zelf voor gekozen om Neverland zo vaak te verlaten en dit waren de consequenties. Hij dacht zelfs dat hij in zijn geest al volwassen aan het worden was, dat hij het kind in zich helemaal aan het verliezen was, maar nu Avery hier was, kon hij zich mee laten liften op haar kinderdromen die in Neverland in vervulling gingen. Zij maakte hem weer jeugdig.
Peter draaide aan de houten staak, zodat de forel aan de andere kant ook zou bakken. Hij was nu verstandiger en wist dat een zogenaamde maaltijd zijn gasten niet op staande been zou houden. Hier lachte hij om. Er was veel dat hij nog alsof zou doen, maar eten was daar geen meer van.
Peter keek weer eens achterom. Avery bleef lang weg, of het leek enkel maar zo. De vis was nog niet gaar dus het kon niet lang geleden zijn geweest dat ze was vertrokken. Hij ging even staan en rekte zich goed uit. Bijna had hij de neiging een keer breeduit te lachen naar zijn schouder, maar hij corrigeerde zich op tijd, Welbewust dat Tinkerbell er niet meer was. Hij miste haar nog steeds.
'Weer zo negatief, Pan, hou daar mee op,' sprak hij zichzelf streng toe en om zichzelf even op te fleuren, ging hij een rondje vliegen. Niet te lang, want hij mocht Averys vis niet laten aanbranden. Zonder enige moeite kwam hij los van de grond en steeg hoog de lucht in. Hij vloog pijlsnel door de lucht, zigzaggend tussen de bergen door tot hij in de verte de Dodenmansgrot in de zee kon zien en keerde toen weer om. Hij vloog boven het water en staarde naar zijn spiegelbeeld, waarin hij zijn tanden bloot lachte en vervolgens terug vloog naar het kampvuurtje. Hij was nog net op tijd, want de vis begon aan een kant toch te verbranden. Gehaast raakte zijn voeten de grond, waardoor hij bijna zijn evenwicht verloor en hij draaide de vis nog een kwartslag.
Avery was nog steeds niet terug, maar hij kon niet gaan kijken. Hij had haar zijn woord gegeven en het zou onfatsoenlijk zijn om haar te storen bij het baden. Een beeld flitste door zijn bovenkamer en hij sloeg zichzelf tegen het hoofd. Avery was een dame en hij een heer, een fatsoenlijke heer. Hij zou geen begerige gedachten over haar hebben. Zijn plaats was hier, bij haar ontbijt en nergens anders. Toch keek hij weer achterom. Maar wat als ze in gevaar was? Wat als ze daarom niet terugkeerde? Nee, dan had ze hem geroepen, vertelde hij zichzelf. Misschien moest ze zichzelf leren verdedigen, dacht hij toen, dan was ze niet van hem afhankelijk. Misschien moest hij haar leren zwaardvechten. Dat wast het!
Joelend sprong hij een keer op en net toen hij na zijn vreugdesprongetje weer op de grond landde, zag hij bij de rivier een figuur verschijnen. Hij hoefde zijn dolk niet te pakken, want hij wist al wie het was. De vlammende lokken rode haren, die nog nat over haar schouder hing, konden tot niemand anders behoren dan Avery. Ze glimlachte o-zo zoetelijk en riep hem met een stem zo zacht als de Neverlandse zomerse regen. Hij was opgetogen, want zelfs deze korte tijd alleen duurde hem veel te lang.
Reageer (10)
Spannend
6 jaar geledenAw dat stukje dat hij wil lachen naar zijn schouder maar dan realiseert dat ze er niet is. Sad.
6 jaar geledenNawh schattig. Ik vind het wel grappig dat Peter stiekem wat ouder is geworden (:
6 jaar geledenBen benieuuuuuwd
6 jaar geledenDus Peter is opgegroeid voor een klein deeltje en daardoor gaat neverland.zo achteruit ? En hoezo is Tink er niet meer? Wat is er met haar gebeurd ?
6 jaar geledenHahaha so many questions! Not enough answers! :')
6 jaar geledenI expect to get the answers eventually tho
6 jaar geledenYou'll get them, just be patient
6 jaar geledenKaykay
6 jaar geleden