012 • Bestraffing
'Peter, kijk uit!' gilde Avery toen de bergleeuw zijn klauwen naar hem uitsloeg, maar Peter was te snel voor de lompe leeuw en dook onder zijn vlijmscherpe nagels door. Peter lachte, terwijl hij zich tegen een boom afzette, een salto over het verwarde beest maakte en hem een harde schop tegen zijn achterste gaf. Woest grauwend draaide de bergleeuw zich om en sprong op zijn sterke achterbenen. Peter had hem woest gemaakt, Avery zag het in zijn ogen.
'Dit is geen tijd voor spelletjes, Peter!' schreeuwde ze benauwd nadat hij zijn tong naar de leeuw had uitgestoken. Ze wist niet of ze boos of bang was, maar bovenal was ze bezorgd.
Peter lachte alleen maar toen de leeuw steeds meer gefrustreerd raakte terwijl het merkte dat het zijn prooi maar niet te pakken kreeg. Peter hing stil in de lucht en keek even om naar Avery, die met vuurrode wangen van spanning en woede zijn kant op keek. Hij lachte. 'Oké, oké. Klaar met de spelletjes.' Hij trok zijn zwaard en richtte deze op de leeuw. Het geluid van het staal dat uit zijn schede werd getrokken, zette alle haartjes in Avery's net overeind. Plotseling was het niet meer de leeuw waar ze zo bang voor was.
'Ik moet je bedanken, Avery, dit poesje stal steeds mijn vis en tot nog toen had ik hem niet kunnen vinden.'
Avery sloeg haar handen voor haar ogen en ging met haar rug tegen een boom zitten, zich compleet afsluitend van het bloedbad achter zich; ze wilde niet zien hoe Peter het dier zou doden. Ze hoorde het dier brullen en ze hoorde Peter lachen. Ze dacht terug aan kleine Maggie die eenzaam op haar kamertje zat en zag nu niets anders voor zich dan haar kleine lichaam doorboort met een zwaard. Met tranen in haar ogen hield ze haar handen tegen haar oren en haar ogen stijf dicht. Ze wilde het horen noch zien, maar toen klonk daar het hartverscheurende gejank waar ze op wachtte. Schokkend ademhalend keek ze tussen haar vingers door en zag de bergleeuw met zijn staart tussen zijn pootjes wegvluchten, met een kleine bloedende 'P' op zijn achterwerk.
Peter borg zijn zwaard weer op en draaide zich naar haar om. Zijn brede glimlach smolt van zijn gezicht toen hij haar betraande ogen zag. 'Waarom huil je?' vroeg hij bezorgd, 'Ik heb het niet gedood.'
Avery staarde hem even sprakeloos aan, maar toen zwaaide ze haar armen om zijn nek en omhelsde hem. Tranen druppelde van haar kin op zijn rug en ze glimlachte. 'Dat weet ik, dank je wel.' Ze voelde hoe zijn armen zich om haar lichaam sloten en even leek de tijd stil te staan. Toen realiseerde ze zich wat er gebeurde en schoot los uit zijn omarming. Ze keek hem verontschuldigend aan en veegde haastig de tranen van haar wangen. 'Het spijt me dat ik wegliep. Ik wilde meer zien en ik kon er niet meer tegen om steeds in dat dal te blijven terwijl er een heel eiland was dat ik kan ontdekken.'
Peter krabde op zijn hoofd. 'Nu je het zegt..' Hij pauzeerde in zijn zin en keek haar plotseling doordringend aan. Zijn donkere wenkbrauwen vielen laag over zijn haast bijna zwarte ogen en Avery hoopte dat het enkel de schaduwen van de bomen waren die dat veroorzaakte. Ze schrok ervan en voelde opnieuw angst haar lichaam in kruipen, maar deze keer was het om een heel andere reden dan levensgevaar. Hij had haar eerder ernstig aangekeken, maar was zijn blik niet alleen ernstig, maar ook boos en het was beangstigend. Ze voelde zich plotseling erg klein en wilde niets anders doen zijn blik ontwijken.
'Hoe haal je het in je hoofd!' riep hij en liet een uitgelaten kreun horen, dat Avery deed opschrikken. 'Vrouwen zijn zo stom!' Onverwachts vloog hij op haar af en greep haar bij haar armen, terwijl hij met haar de lucht in vloog.
'Peter? Peter, waar gaan we heen?' Ze keek naar hem op, maar hij bleef strak vooruit kijken. Zijn donkere wenkbrauwen stonden nu zo laag boven zijn ogen dat ze zich realiseerde zich nu hoe nijdig hij was. 'Peter, het spijt me! Ik wilde niet..- Ik kon gewoon niet..-' Ze stopte met praten en barsten in tranen uit. Ze was doodsbang voor wat hij zou gaan doen, want ze wist precies waarom hij boos was; ze had zijn regel gebroken, ze was gevlucht terwijl haar dat verboden werd en nog erger, ze had hem verlaten. Als deze Peter Pan net zo wreed en verknipt was als de Peter Pan in haar boek, dan was ze nog lang niet jarig. Ze jammerde en smeekte hem om tegen haar te praten, maar Peter negeerde haar beden.
Een brok in haar keel verstoorde uiteindelijk haar gejammer en ze keek op toen ze het Nest vanachter een berg zag verschijnen. Verstomd keek ze naar hem op, maar kon geen woord meer over haar lippen krijgen.
Peter opende het luikje en duwde Avery naar binnen, minder hard dan ze had verwacht. Ze keek hem verbouwereerd na, terwijl hij voor de deuropening bleef zweven. Ze hield zich goed vast aan de liaanstoel; door de schrik kon ze haast niet meer op haar benen staan. 'Ik dacht dat je me pijn zou doen,' bracht ze moeizaam uit en knipperde een paar laatste tranen weg.
Hij leek verrast door haar opmerking, want hij keek weer op, recht in haar ogen. Ogen die nu weer zacht en bruin waren. Hij wende zich af en mompelde haar een antwoord toe. 'Vrouwen hoor je zo niet aan te raken, zelfs niet met een bloem.' Hij sloot het luikje en verdween.
Reageer (8)
Haha Peter had het nog niet echt door. Nu heeft ze indirect haarzelf verraden (':
5 jaar geledenWAAR IS DE TEASING CUTIEPATOOTIE PETER VAN DE VORIGE HOOFDSTUKKEN GEBELEVEN?!
6 jaar geledenHaha die P in de kont van dat beest snijden doet me denken aan Zorro
6 jaar geledenAwww, ik had echt medelijden met haar!
6 jaar geledenI like the cat-to-mountain lion similarities and that Peter marked it's bottom instead of killing it and eating it. Really thought he was going to be upset with her but happy he's being more gentle. Still wondering where everyone is though... Did Hook take them?!
Yes! Eindelijk ben ik weer bij! Ik moest even een leesmarathon houden, aangezien ik Q een beetje vergeten was op vakantie. Naja niet echt vergeten, maar ik stelde het openen van mijn berichten de hele tijd uit
6 jaar geledenHahaha gezellig! ^^
6 jaar geleden