014 • Zoals het klokje in Neverland tikt....
Peter Pan
'Ik ga je nu vertellen wat er is gebeurt met Neverland,' begon Peter en Avery schonk hem haar volle aandacht. Haar heldere groene ogen weken niet van zijn gezicht en ze leken zo verwachtingsvol, als een klein kind dat een verhaaltje te horen kreeg, maar Peter wist dat dit geen leuk verhaal was en hij was huiverig in het vertellen. Hij staarde naar haar ogen waar de vlammen het groen in hun dans verbloemden. Ze knipperde en de verwonderde glans in haar ogen veranderde toen ze bemoedigend glimlachte.
'Ik beloof je dat ik tot het einde zal luisteren.' Haar stem was zo warm en dat was precies wat het Peter bracht. Zijn buik roerde, alsof een monster kort ontwaakte en toen weer begon aan zijn sluimeren. Het monster leek zijn lichaam steeds vaker op hol te brengen in haar bijzijn.
Peter schraapte genepen zijn keel. 'Ik ben juist bevreesd voor wat je daarna zal doen.' Hij wende zijn blik kort van haar af toen ze fronste en haar hoofd vragend kantelde. Hij ging het niet uitleggen.
Peter prikte met een lange stok in het vuur, waardoor brandende stukjes as opvlogen en verdwenen in de zwarte nacht. 'Ik weet niet hoelang het geleden is dat Wendy Neverland heeft verlaten,' begon hij gepijnigd, de herinnering van die nacht voor zich halend, 'maar na die dag veranderde alles. De Verloren Jongens gingen met haar mee en ze vonden een thuis. En ik ging terug naar hier. Een hele lange tijd zat ik alleen op het eiland samen met Tinkerbell.' Hij had haar naam gezegd, hardop. Het verliet zijn mond met zoveel moeite. Hij perste zijn lippen op elkaar en dwong zichzelf het verhaal voort te zetten. 'Jaren later kreeg Haak een voorraad elfenstof te pakken en verdween ermee naar Londen en hij kwam terug met Jane, Wendy's dochter.' Hij glimlachte even, de gelukkige herinnering van het kleine meisje bovenhalend.
'Ik was zo blij, maar toen wilde ook zij vertrekken. Ik begeleidde haar en kwam toen oog in oog te staan met Wendy; niet langer meer jong, maar een volwassen vrouw.' Hij herinnerde zich haar stralende glimlach, toen nóg zo warm als altijd, maar de glimlach smolt van zijn gezicht. 'Er sloeg iets bij me om, want het moment dat ik terug was in Neverland, werd ik gek. Ik realiseerde me dat ik alleen was, echt alleen. Wendy was opgegroeid, de Verloren Jongens waren volwassen geworden en ik was alleen achter gelaten.' Hij brak het takje in tweeën en smeet het in het vuur, waardoor geknetter luid klonk.
'Maar toen bedacht ik me dat ik niet alleen hoefde te zijn en ik vertrok naar Londen, om te zoeken naar een nieuwe eerste Verloren Jongen. En die vond ik, zijn naam was Jacob.' Peter keek haar even aan, maar iets in haar ogen vertelde hem door te gaan, zonder dat ze er ook maar iets over hoefde te zeggen. Het was eigenaardig hoeveel moed zij hem schonk met enkel haar ogen. Die wonderschone, groene ogen.
Hij scheurde zijn blik van haar los om zijn concentratie erbij te houden. 'Jacob was me dankbaar voor de nieuwe kans die ik hem schonk en we hadden dolle pret. We haalde veel kattenkwaad uit, pestte Haak tot hij rood zag van woede en feesten met de indianen tot de morgenzon weer scheen.' Hij glimlachte kortdurend, voordat hij zijn verhaal voortzette. 'Op een nacht echter, kwam ik erachter dat Jacob een zakhorloge met een foto van zijn moeder bij zich droeg. Ik heb maar één regel in Neverland; volwassenen zijn taboe. En hij brak deze door aan haar te denken.'
'Je was bang dat hij je zou verlaten, net als Wendy en Jane,' zei ze voorzichtig met een schorre stem.
Peter keek haar aan. Ze keek dwars door zijn leugen heen. 'Aye, dat klopt,' antwoordde hij een beetje overdonderd. 'Ik rukte de ketting uit zijn hand en ik smeet het in de oceaan. Jacob was zo boos dat hij wegrende en ik ging niet achter hem aan.' Weer viel er een korte stilte. 'Een dag later ging ik naar hem opzoek en trof hem aan op het piratenschip. Hij had zich bekeerd. Haak werd gek toen hij mij zag en zijn bemanning had duidelijk genoeg van zijn obsessie met mij, want hij werd op de plank gezet en door de krokodil opgevreten. Het water kleurde roder dan ik ooit had gezien.' Een diepe zucht rolde over zijn lippen. 'Ik verplichte Jacob terug te komen, maar hij weigerde en zette het Lange Jan op me. Hij was nu een van hen. Hun kapitein zelfs en Jacob had grootse plannen. Ik was bij de indianen voor een beraadslaging, toen het gebeurde,' hervatten Peter zijn verhaal. 'Jacob en zijn mannen hadden jacht gezet op de elfjes en honderden gevangen genomen terwijl zij over het eiland trokken naar de zeehondenklif,' Hij schraapte smartelijk zijn keel, 'waaronder mijn Tinkerbell.' Zijn stem sloeg even over en hij probeerde het gegeneerd te verbloemen.
Avery sloeg haar handen voor haar mond. 'Hemel Peter, wat erg.' Voor even viel er een stilte, waarin beide figuren zich lieten verdrinken in herinneringen; Peter in die van Tinkerbell en Avery in die van de verhalen en films, waarin zij Peter nooit had voorgesteld zonder het kleine elfje op zijn schouder.
Peter schraapte zijn keel, om haar aandacht opnieuw op te wekken. 'Jacob heeft vervolgens het indianenkamp aangevallen en had het Opperhoofd gedood. Hierna heb ik ze niet meer gezien. Het eiland en zijn bewoners zijn veranderd. Grote delen van het bos zijn verbrand en zoveel dieren zijn gestorven. De elfjes zijn uit hun onderkomen gevlucht en ik heb ze sindsdien niet meer bezocht. Niemand voelt zich meer veilig. Zelfs ik niet meer. Neverland is anders.' Hij keek haar aan en even leek het alsof hij haar spijt wilde betuigen, maar Avery was te geschokt door zijn verhaal om daar op te letten, maar als ze had opgelet, dan had ze geweten dat de jongen vreesde voor haar wil om te blijven.
'Leeft ze nog, Peter?' vroeg ze, nog steeds met haar gedachten bij de kleine Tinkerbell.
Hij schudde somber zijn hoofd en haalde met een zucht zijn schouders op. 'Ik heb zo vaak geprobeerd haar te redden, maar ik faalde telkens weer. Dat was wanneer ik naar Londen vertrok, naar jou, om meer moed te verzamelen om Tink nog een keer te proberen te redden, maar Jacob kende me te goed. En hij bedreigde me met haar leven. Ik mocht zijn plannen niet in de war schoppen anders zou Tink het leven laten en de anderen zouden volgen.'
'Dat is verschrikkelijk. Wat een grote lafbek! Hoe durft hij die lieve wezentjes zoiets aan te doen!' Avery was ziedend. In haar woede had ze niet eens doorgehad dat ze was opgestaan. Peter keek haar met grote ogen aan, terwijl Avery wrevelig haar verhaal deed. 'Alleen maar voor een stom zakhorloge!' riep ze uitzinnig, 'wat een onzin! Waar heeft hij de elfjes überhaupt voor nodig?'
'Hij gebruikt hun elfenstof om in het Hoofdland te komen en daar schepen te beroven, geloof ik. Hij komt hier terug om het goud te verbergen.'
'Goud?' vroeg ze ongelovig. 'Alleen voor wat goud?!' Een uitgelaten kreun verliet met kracht haar keel en ze draaide zich naar Peter om, die ontsteld achteruit deinsde. Haar wangen zagen al zo rood als Tinkerbells hoofd wanneer zij nijdig werd. 'Dat is bespottelijk! Wat een kleingeestige lafaards! Goudkoorts is het, Peter, ze zijn ziek! Volstrekt ziek!' Ze schopte een steentje aan de kant en weest toen met haar vinger naar Peters heup. 'Verberg alsjeblieft je zwaard, Pan, want ik rijg er een aan het spit als ik die tegen het lijf loop! Die smerige, verstandeloze, bekrompen, barbaarse piraten!'- En zo bleef ze nog even doorgaan.
Peters ogen verwijden zich meer en meer. De reactie die hij had verwacht was zij die wilde vertrekken, omdat hij haar mee had genomen naar Neverland, een land dat nu veraderlijk en gevaarlijk was; het land waar zij niet over had gedroomd, maar Avery was hier en ze stond aan zijn kant. Ze zou blijven. Ze was niet bang, ze was boos! Hoe meer zij zich opwond, hoe meer hij zich verbaasde. Ergens leek hij haar vol bewondering aan te kijken, maar Avery had er niets van in de gate. Peter was een man van gerechtigheid en Avery, Avery zat net zo in elkaar.
Reageer (8)
Nawh wat cute het einde (:
5 jaar geledenTink leeft nog wel toch? :o
Wat schrijf je goed zeg. Je woorden komen echt met een klap binnen. Ik voel gewoon zo erg de pijn en ugh, ik hoop zo erg dat het goed komt en ik vind het allemaal zo zielig
Pleaseeeeeeee maak een goed eind, pls pls pls pls.
6 jaar geledenSupergave reactie! You made my day! ^^
6 jaar geledenOmg nooo
6 jaar geledenHad het kunnen weten natuurlijk. Laatst nog de film Hook gezien :'D
Whaaaaaaaat....?!
6 jaar geledenHOOKIE IS DEAD?! Aww hell nah.
Somebody better hold me back, if they ain't goin' after Jacob, I AM!
Deze reacties hahaha
6 jaar geledenWhoohoo Avery trekt ten strijde mensen. Better watch yo back 'cuz Peter and Avery are gonna fuck shit up
6 jaar geleden