Zelfmoord

Hoewel ze al heel lang wist dat het zou gebeuren, was ze toch verschoten dat haar naam naar boven kwam. Sinds ze het podium was op geslenterd, was de tijd in een speedtempo voorbij gegaan. Gedurende de voorbereidingstijd at ze nooit haar bord leeg en lag ze altijd als eerste in haar bed, hopend dat het een droom was waar ze uit zou ontwaken, maar elke morgen moest ze toch opstaan, een excuus verzinnen om haar halve ontbijt te laten staan, en trainen. Al van de eerste dag was ze een hopeloos geval. Dat werd al meteen duidelijk toen ze met het enig resultaat van drie uur aan een stuk een strik proberen te knopen onhandig in haar eigen val kwam te zitten. Met haar wapens was het al niet veel beter gesteld, dus deed ze voor het gemak andere dingen zoals camouflage. Daarbij haalde ze ook niet veel tevreden trainers, 'Maar de beste manier', zij haar mentor, 'is voor jou om je onder een bessenstruik te verbergen en je pas te voorschijn te komen als alle bessen en insecten op zijn. Ze zag al voor zich hoe ze met veel geluid een paar mieren en een dode vlieg verorberde terwijl ze al weken onder een struik lag. Bessen herkennen was het enige waar ze erg goed aan was dus dat zou ze dan maar doen...

Die goede raad was ze al lang vergeten toen ze in de arena stond. Ze was van plan om tot zestig te tellen en er dan vandoor te rennen , maar ook dat wist ze niet meer. Ze keek naar de andere tributen en uiteindelijk bedacht ze dat er maar één oplossing was: zelfmoord. Ze keek nog een laatste keer rond, nam een besluit en sprong zo ver ze kon. Toen gebeurde alles snel. Net voor haar voeten de grond raakten ging de gong en smakte ze op de grond. Ze had namelijk niet verwacht ooit nog te landen. De hoorn des overvloeds bevond zich in een diepe kuil met steile randen en terwijl iedereen naar beneden klauwterde, rolde zij aan een ongeloofelijke snelheid in de put. Ze greep wilt om zich heen en kreeg toevallig een dikke rugzak en brood te pakken. De spelmakers hadden ook grote messen met de scherpe kant naar boven in de aarde gestoken zodat de tributen ze niet zomaar konden pakken. Ze bleven in de rugzak steken en tegen de tijd dat Eva beneden was, had ze al een flinke buit. De andere tributen naderden echter snel en ze moest rennen voor haar leven. Ze dacht in de val te zitten tot er plots een tunnel voor haar opdoemde. Ze schoof de klimop die er voor hing opzij en kreeg het plots ijzig koud. Dit had ze misschien overleeft, maar de warmte zou het haar moeilijk maken. Na enkele meters gelopen te hebben kwam ze bij een splitsing. En even later nog een, en na een tijdje kon ze geen hand meer voor ogen zien. 'Dus dat willen de spelmakers' dacht ze terwijl ze halt hield en in haar rugzak taste. Na enkele minuten haalde ze er triomfantelijk een zaklamp uit en stak hem aan. Later zou ze wel de rest van haar spullen bekijken. Eerst uit de doolhof zien te komen.