017 • De zoektocht naar de roodhuiden
Avery was de volgende ochtend vroeg op, maar niet zo vroeg als Peter. Ze vroeg zich af of de jongen vannacht überhaupt had geslapen. Hij had onrustig liggen woelen en pas toen Avery haar hand tegen de onderkant van de hangmat had gelegd, leek hij weer te ontspannen. Ze had even haar hand tegen zijn rug gelaten en was vervolgens weer verder gaan slapen, daarna was ze niet meer wakker geworden, maar ook haar gedachten zorgde voor veel dromen die nacht. Dromen die haar een moeilijke beslissing liet maken. Die ochtend, toen hij terug kwam naar het nest om haar te halen, smeet ze haar zwaard in zijn armen.
'Vandaag bepaal ik wat we gaan doen en of je het er mee eens bent of niet, we gaan opzoek naar de indianen.' Hij wilde wat zeggen, maar Avery gebaarde dat hij stil moest blijven. 'Ik kan net zo koppig zijn als jij, Pan. Ik geloof dat de indianen hier nog zijn en dat ze op jou wachten. Breng me naar het kamp.'
Peter stond met zijn mond vol tanden, maar toen nam hij haar op zijn rug en bracht hij haar naar het kamp waar eens de indianen hadden gezeten. Echter lag dit niet op het verste uiteinde van het eiland, zoals altijd in de disney films beschreven werd. Het lag verscholen in het bos, maar niet ver van de kliffen verwijderd. Het leek Avery moeilijk te vinden als je niet wist waar je moest zoeken. Gelukkig wist Peter dat wel.
Hij liet haar voorzichtig op de grond zakken en kwam naast haar staan, om samen een blik te werpen op wat over was van het ooit levendige tentenkamp. Nu was het compleet verlaten. De meeste tenten waren ingestort, vernield of beschadigd. Enkele stonden nog overeind, maar ook deze stonden er armoedig bij. Avery kon zien waar Peter het stuk stof uit een tent had gesneden, maar dat was in alles verschillend van de rest van de scheuren in de tenten; die waren grof en met geweld gemaakt. Gedoofde kampvuren lagen er nog bij alsof ze nooit waren uitgemaakt en overal lagen gebroken wapens. Ze bukte om een handgemaakte popje vanonder een ingestorte tent te pakken en klopte het stof er vanaf.
'Het lijkt alsof ze direct na de aanval zijn vertrokken,' zei ze. Het was verdrietig om te zien, maar dat maakte dat Avery des te meer opzoek wilde naar de indianen, om hen hun oorspronkelijke thuis terug te geven.
'Dat klopt,' antwoordde Peter, 'Ik was te laat om het te stoppen en toen ik hier aankwam, zegevierde de piraten en waren de indianen nergens te bekennen. Geen levende althans.'
Avery stond op en keek om zich heen. Op het eerste oog was er niets te zien dat Peter en haar kon vertellen waar de indianen naartoe warp en gegaan, maar Avery beoordeelde nooit een boek om zijn kaft en wist dat er meer te vinden was achter een eerste indruk, zo ook op dit terrein. Ze ging elke tent één voor één langs op zoek naar hopelijk aanwijzingen. Er was zomaar een kans dat ze terug waren gekomen om voor Peter iets achter te laten. Het was een kleine kans, maar Avery hoopte erop en hoop heeft haar ook hier gebracht.
Peter stond haar maar gade te slaan en vloog af en toe een rondje rond het kamp om te zien waar ze was, maar na een tijdje liet hij een zucht vallen en vloog naar haar toe. 'Avery, ik geloof niet dat we iets gaan vinden.'
'Geloven is de eerste stap, Peter, als ik was gestopt met geloven, stond ik nu niet hier met mij vuile voeten in Neverland. Help me deze wigwam even overeind te krijgen, wil je?'
Peter glipte door een gat in het doek naar binnen en drukte daar de bovenkant van de tent omhoog, zodat Avery tussen de palen door de tent in kon kruipen. Dit was de laatste tent en dat wist ze. Het zou lastig zijn Peter nog te overtuigen om haar te helpen zoeken als ze hier niets zou vinden, maar tot haar grote vreugde, vond ze weeldegelijk iets. In geen van de wigwams waren de binnenkant van de doeken beschilderd, behalve deze. Ze veegde met haar hand over de rode vlekken, die naar haar idee gecreëerd waren met vruchten zoals bessen en bramen. Normaal gesproken zou Avery er niet zoveel aandacht aan besteden, maar deze vlekken stonden in een aparte volgorde boven elkaar geschetst dat het er expres zo opgeveegd leek. 'Peter, kijk dit eens.'
Peter rommelde wat met de stokken in een poging de tent overeind te houden en durfde zich toen voorzichtig te laten zakken. De tent bleef staan en Peter glimlachte trots. Avery vond het bewonderend te zien hoe de jongen trots kon zijn op zulke kleine dingetjes, daar zij zichzelf al afkraakte als ze enkel in een stil klaslokaal haar pen liet vallen. Ze glimlachte en wees naar de vlekken boven haar hoofd.
Peter inspecteerde ze, terwijl hij nadenkend aan een denkbeeldige baard plukte. 'Als ik niet beter wist dan lijken het wel rooksignalen.'
Avery wurmde zich langs zijn schouder en keek naar het doek, terwijl Peter de gekleurde wolken aanwees.
Deze betekend 'vluchteling' of 'vluchten' en deze samen betekenen 'bergen' en deze ben ik niet zeker van. Ik denk 'hol' of 'gat'.'
'Grotten!', verbeterde Avery hem. 'In bergen zitten grotten, Peter! Ze zitten in de grotten in de bergen!' Enthousiast kneep ze hem in zijn schouders en zelfs aan Peter kon ze zie dat hij opfleurde. 'We moeten ze gaan zoeken.'
Voor het eerst sinds Avery in Neverland was leek Peter het met haar eens te zijn. Ze pakte zijn hand en trok hem de tent uit om opzoek te gaan naar het verdwenen volkje.
Reageer (7)
Ik ben benieuwd of ze nog zo vriendelijk ontvangen zullen worden daar...
5 jaar geledenMaar zullen ze daar ook zijn, is de vraag?
6 jaar geledenYas! Goed bezig!
6 jaar geledenGo Avery!!
6 jaar geledenWoohoo, ze leven!!!
6 jaar geleden