H.62.

Het laatste stuk van het vorige hoofdstuk:
Ik strompel naar de deur.
Ik kan hem beter echt met rust laten, want door te blijven help ik hem echt niet.
Ik open de deur en besluit naar mijn eigen huis terug te gaan, om te kijken hoe het met mijn ouders gaat.
Daarna ga ik wel terug naar Matthew.
Met dat plan in mijn hoofd druin ik door de straten, de blikken van de mensen negerend.
Het kan mij niet meer schelen.
Zij niet, mij niet, niemand niet.
Het kan mij niet meer schelen.