019 • Het indianenkamp
Whoohoo! We de 60ste abo heeft zich net gemeld! Daarom dacht ik dat dat wel een hoofdstukje verdiende! ^^
Avery verwonderde zich over het kleine volkje dat zich diep in de grotten van de berg verborgen had gehouden. Ze kon zich het niet voorstellen dat zij die zo dicht bij de natuur stonden, zich moesten verschuilen in de diepste en donkerste gangen onder de bergen, zonder daglicht en verwijderd van elke vorm van natuur. Ze keek naar Peter die naast Tigerlilly liep. De wandeling naar het kamp was plotseling killer en griezeliger nu hij niet meer naast haar liep. Ze staarde nieuwsgierig naar het indianenmeisje; ze was zo oogverblindend mooi en dat al op die jonge leeftijd. Er hingen twee vlechten tussen haar golvende, zwarte haar en tussen andere plukken hingen vuurrode veren. Haar gezicht was karamelkleurig, net als haar kampgenoten en haar ogen nog donkerder dan die van Peter, maar amandelvormig en met lange wimpers. Haar lippen waren zo rood als rozen, maar misschien was dat dezelfde verf als op haar gezicht. Op haar rechter bovenarm zat net zo'n rode streep als op haar gezicht, met een flinterdunne witte streep richting haar schouder en aan weeszijde stippen in de vorm van kleine traantjes. Het meisje droeg een bruin hesje, met veel tierelantijntjes eraan zoals tanden en kraaltjes en ze droeg een lage rok, waarboven een gordel om haar heupen was afgezet met vrolijk, gekleurd borduurwerk.
Avery keek neer op haar jurkje en voelde de schaamte naar haar hoofd stijgen. Ze liep in vodde gekleed met een touw om haar middel geknoopt. En op blote voeten. Ze vervloekte zichzelf hierom toen ze op een steentje trapte. De pijn was ze echter snel vergeten toen ze het middelpunt van de berg bereikte, waar plotseling zoveel licht was dat haar ogen eraan moesten wennen, maar het waren geen fakkels die zorgden voor dit licht. Met grote ogen keek ze de grot rond. Daar waar het plafond zou moeten beginnen, zag ze enkel een sterrenhemel; duizenden kleine lampjes schenen hun blauwe licht door de grot. Het was adembenemend.
'Wat is dat licht?' vroeg ze aan zichzelf, niet verwachtend dat er daadwerkelijk een antwoord zou komen.
'Glimwormen,' antwoordde het indianenmeisje en Avery zag nu pas dat de lichtjes heen en weer bewogen op de rotsen. Ze zaten overal; op het plafond, de muren en zelfs in het watertje dat ze passeerde, waardoor het water helder blauw licht afscheen.
Ze holde gauw achter de rest aan toen ze merkte dat ze achter was gebleven. Ze liepen door een opening en daar veranderde het blauwe licht in zacht oranje, toen ook het licht van kampvuren zich erin vermengde. Meer indianen verschenen vanuit hun tenten, die kriskras door de grot uitgestald stonden. Avery ging wat dichter bij Peter lopen, al leek hij dat niet te hebben opgemerkt. Ze liepen richting de grootste wigwam, die eigenlijk enkel een groot kleed dat over een stuk uitstekende rots gegooid was. Een van de mannen hield de ingang open en ze liepen naar binnen.
'Ga zitten,' sprak Tigerlilly en Peter en Avery namen plaats. Tigerlilly ging tegenover hen zitten en de indianen die hen met de fakkels hadden begeleidt, verlieten de tent. Avery keek even om zich heen en toen haar ogen Tigerlilly hadden bereikt, zag ze dat zij haar recht aankeek. Een beetje van haar stuk gebracht, wist ze niet waar ze moest kijken en staarde naar het vuur.
'Peter vertelde me dat jij degene was die ons vond. Vertel mij, squaw met de naam Avery, hoe?' Haar stem was krachtig, maar zachtaardig, precies zoals haar uiterlijk.
Avery keek Peter aan en hij knipoogde. Toen vertelde ze Tigerlilly wat er was gebeurt; ze vertelde dat Peter haar de Galgenboom had laten zien en dat hij een jurk voor haar had gemaakt van de oude tenten en ze vertelde dat zij hem wilde helpen, omdat zij geloofde dat de indianen hen konden helpen de piraten te verslaan en de elfjes te redden.
Tigerlilly luisterde geïnteresseerd en hief toen haar hand. Ze keek opzij naar Peter. 'Dit meisje gaf jou opnieuw hoop en bracht jou terug naar ons. Hier hebben wij op gewacht,' ze wende zich tot Avery en glimlachte zacht. 'En hier zijn wij dankbaar voor.'
Avery begon te stralen van trots en keek opzij naar Peter; hij had weer kleur op zijn wangen en een glimlach op zijn gezicht, precies zoals het al die tijd had moeten zijn.
Tigerlilly stond op en hield haar hand op naar haar. Avery pakte deze aan en ze liet zich omhoog trekken. 'En nu zullen wij feesten.' Haar ogen gleden over Avery's lichaam en ze glimlachte. 'Maar eerst help ik je van die vodden af.'
Ze keek om naar Peter, maar hij wuifde haar gedag en verliet de tent, terwijl ze Tigerlilly dieper de tent in volgde. Avery sloeg haar gade, terwijl het meisje door een stapel kleding rommelde en ze reikte haar een stapeltje aan. 'Deze schenk ik jou als dank voor je hulp.'
Avery nam het aan en excuseerde zichzelf, zodat ze de kleding kon passen, terwijl Tigerlilly een drankje klaarmaakte. Avery smeet de vodden op de grond en trok het jurkje aan; het zat als gegoten. Het was een aandoenlijk, bruin, jurkje met een nette taille en franjes aan de onderkant. Om haar middel zat een dun riempje, waar een lap stof aan hing met veel patroontjes. Ook de diepe hals was mooi afgewerkt met franjes en er lag een band bij die ze om haar arm kon schuiven. Tigerlilly reikte haar een paar stoffen laarsjes aan. Ze waren erg simpel, maar paste goed en ze zaten heerlijk. Avery bedankt Tigerlilly en vroeg of ze terug mocht naar Peter, maar Tigerlilly schudde haar hoofd. 'Ik heb wat te bespreken.' Ze wees naar het matje naast haar op de grond en Avery ging zitten.
Tigerlilly nam tegenover haar plaats en reikte haar een uit steen gehakt kopje aan met een soort kruidenthee. Het was bitter en niet erg smaakvol, maar Avery wilde niet onbeleefd zijn en dronk met kleine nipjes. Toen begon Tigerlilly te vertellen: mijn vader voorspelde jouw komst, jonge Squaw. Een voorspelling over de redding van Neverland. Het was jaren geleden sinds wij Pan voor het laatst hadden gesproken. Ik neem aan dat je weet onder welke vloek Neverland is gevallen?'
Avery knikte. 'Kapitein Jacob en zijn bemanning.'
'Dat klopt,' antwoordde Tigerlilly en nam een slokje uit haar beker. 'Peter was streng voor hem, zoals voor al zijn Verloren Jongens, maar strenger voor Jacob. Sinds het meisje en haar broers waren teruggekeerd, is Peter bevreesd geworden voor de eenzaamheid. Jacob mocht hem niet verlaten en toen Peter erachter kwam dat hij aan zijn ouders dacht, strafte hij Jacob ongenadig.'
'Hij gooide iets dat hem dierbaar was in de oceaan.'
'Pan vertelde dat het een voorwerp genaamd een zakhorloge was,' vertelde Tigerlilly, duidelijk onwetend over de betekenis van het voorwerp, 'maar het is niet verloren geraakt. Daarom vraag ik jou het te gaan zoeken.'
'Mij?' vroeg Avery onthutst, 'ik kan toch niet een zakhorloge in de oceaan gaan zoeken?'
Tigerlilly schudde haar hoofd. 'Geen nood, dat zal niet hoeven. Zoek de sirenen, vraag naar Korafay, zij zal je verder helpen.'
Avery schudde haar handen afwijzend en keek de indianenprinses met grote ogen aan. 'Nee, dat kan ik niet doen. Peter laat me niet van zijn zijde wijken en daarbij het eiland is veel te groot, ik zou verdwalen.'
Tigerlilly haalde een klein flesje uit de buidel die ze om haar middel droeg. Er zat een gele vloeistof is, helder als de zon. Ze stopte het in een tweede buidel en gaf deze aan Avery. 'Dit is sap van de Gele Lithops's bloem. Het zal hem een tijd doen slapen, maar het geeft hem geen schade.' Ze reikte achter zich naar een ander bundeltje. 'Hier zit elfenstof in. Het is niet veel, maar het zal genoeg zijn om bij de sirenen te komen.'
Avery pakte beide bundeltjes aan en bond deze om haar middel aan de gordel. 'Hoe kom je hieraan? Ik dacht dat de elfjes ontvoert waren.'
'Er zijn er nog enkelen. Zij gaven ons dit nadat ons kamp was overvallen en mijn vader was gedood. Nu wil ik dat jij het gebruikt om het te vinden. Je mag het Peter niet vertellen.'
'En de meerminnen? Zij zullen niet komen.'
'Zij komen altijd als zij Pan horen spelen.'
Avery slikte. 'Vraag je mij zijn Panfluit te stelen?'
Tigerlilly keek haar ernstig aan. 'Ik vraag je mijn thuis te redden. Pan zal slapen. Hij zal zijn fluit niet missen.'
Avery keek Tigerlilly verontrustend aan. 'Het voelt alsof ik hem verraad.'
Tigerlilly knikte. 'Dat begrijp ik. Peter heeft zijn hoop in het eiland verloren. Ik voel dat jij hem dat kan teruggeven, maar daarvoor moet je offers maken. Dat moeten wij allemaal.' Ze pakte Avery's handen vast en keek haar doordringend aan. 'Neverland zal niet lang meer hetzelfde blijven als er niets wordt gedaan.'
Reageer (6)
Succes Avery! Je kunt het! (:
5 jaar geledenEn dan vraag ik me af hoe je het voor elkaar moet krijgen om een panfluit te bespelen als je dat nog nooit eerder hebt gedaan. Lijkt me moeilijk!
6 jaar geledenHaha goed lezen, Peter heeft het Avery geleerd
Mijn broertje speelde tijdje Panfluit, nou het is echt lastig hoor hahahah
6 jaar geledenAh goeiemorgen ik ben gewoon niet wakker haha! En ja kan me voorstellen!
6 jaar geledenHahaha ik betwijfek me of uberhaupt iemand wakker is na oud en nieuw
6 jaar geledenIk kan het echt niet helpen, maar ik kan dit alleen maar met een *zweverige* Sybilla Zwamdrift stem lezen :'D Oeps ;'D 6 jaar geleden
Bwhahaha :')
6 jaar geledenZzoeekk naar de sireeenenn, vraaaaaaaag naar Kooorafayyy, zijjjjj zaalll je verderrr helpennnn Kastje naar de muur gestuurddddd :'D Sorry sorry sorry :'D
6 jaar geledenDit is een beetje catchy. Maar ik weet zeker dat Avery het kan!
6 jaar geledenDit is zo verslavend. Alsjeblief snel weer een hoofdstuk! Het begint echt heel spannend te worden!
6 jaar geleden