020 • De dans van het vuur
Peter en Avery feesten met de indianen tot diep in de nacht. Trommels galmden door de grot en gaven de maat aan, terwijl de zoete klanken van fluiten en de ratels van schildpadschilden een prachtige melodie voortbrachten. Het gezang en geroep van de indianen klonk nog luider en hoewel Avery er niets van verstond, voelde ze de kracht van hun woorden. Het was vreugde en dankbaarheid die ze met de muziek overbrachten.
Avery glimlachte naar een paar indianenkinderen die langs haar heen dansten. Ze vroeg zich af hoe oud ze waren en hoelang ze al zo oud waren. Ze wist dat tijd in Neverland geen rol speelde. Toch bleef ze zich afvragen of de kinderen opgroeide. Tigerlilly leek niet op het meisje van elf dat ze zich had voorgesteld uit de verhalen. Haar karakter was als dat van een jonge vrouw, gedwongen om op te groeien door de toestand van het eiland. En deze kinderen, zouden deze kinderen opgroeien? Of bleven ze altijd zo jong?
Een klein meisje kwam huppelend op haar af en pakte haar hand. Zachtjes bleef ze eraan trekken en glimlachte breed naar Avery. Ze begreep de hint al en volgde het meisje naar het grote kampvuur dat voor haar knetterde. Avery voelde zich bevreemd onder het volkje en had het idee dat ze allemaal naar haar keken, terwijl het kleine meisje haar voordeed hoe ze moest dansen. Avery probeerde het zo goed mogelijk te imiteren en pakte de handen van het meisje om samen in een cirkel te dansen. Ze begon er steeds meer plezier in te krijgen toen ze zag dat meer kinderen om haar heen begonnen te dansen en ze verloor het besef van haar omgeving. Ze sloot haar ogen. De drums weerklonken in haar oren en lieten haar voeten dansen op de maat, terwijl de hypnotiserende klanken haar lichaam lieten bewegen.
Toen de muziek plotseling stopte, stond ze oog in oog met Peter, die zijn panfluit van zijn lippen haalde en haar een knipoog schonk. 'Je lijkt al een echt indianenmeisje zo.' Avery glimlachte blozend. Toen borg Peter zijn panfluit op en hield haar hand naar haar op, terwijl hij een buiging maakte. De muziek begon opnieuw te spelen en Avery nam zijn uitnodiging aan. Peter begeleidde haar met iedere stap die ze zette. Hij keerde haar, duwde haar van zich af en ving haar weer op. Ze maakte sprongetjes en lachten terwijl ze hun knieholten inhaakten en in een cirkel rond hupsten. Avery draaide rondjes tot ze duizelig zag en haar voeten bewogen alle kanten op, alsof ze precies wist wat te doen door alleen maar in Peters ogen te kijken. Ze had nog nooit zoveel vreugde gevoeld in iemands bijzijn. Peter maakte haar comfortabel en tegelijkertijd gek op zoveel manieren. Ze wilde niet stoppen met dansen, nooit meer. De ene keer waren ze dicht bij elkaar en dan weer ver van elkaar weg en toen de muziek eindelijk stopte, liet Avery zich uitgeput op de grond zakken.
'Je bent toch niet nu al moe?' Peter kwam bij haar zitten en keek haar met pretoogjes aan.
Avery liet zich niets wijsmaken, ze zag het op en neer deinen van zijn borst en grinnikte. 'En jij Pan?'
Maar Peter zette zijn vuisten in zijn zij en keek op naar het hoge kampvuur. 'Ik ben nog lang niet moe.' En hij hield zijn hand op, terwijl een speelse glimlach rond zijn lippen verschenen. 'Zal ik het bewijzen?'
Avery pakte zijn hand aan en liet zich opnieuw de dansvloer optrekken. En ze dansten tot het vuur gedoofd was en de ochtend bijna was aangebroken. Toen nam Peter afscheid van de indianen en beloofde weder te keren. Tigerlilly groette Avery persoonlijk en herinnerde haar aan de taak die haar was opgedragen. 'Het kleine vogeltje hoeft het nest niet te verlaten als zij dat niet wenst, maar als naar de boodschap van de tijger luistert, zal het eiland weer glimlachen,' sprak ze op gedempte toon. Avery begreep de boodschap en toen ze terug was in het nest en in haar hangmat lag, spookten de woorden nog door haar hoofd. Ze keek op naar de hangmat boven haar en porde Peter in zijn rug, waardoor ze enkel een kreun als antwoord kreeg.
'Ken jij alle zeemeerminnen, Peter?' vroeg ze en opnieuw klonk er een onverstaanbaar gemompeld antwoord. 'En kennen de indianen de zeemeerminnen?'
Eindelijk bewoog er wat boven haar en hing Peters hoofd naast de hangmat. Hij keek haar slaperig aan en met een wenkbrauw geheven. 'Wat een vragen. Ik dacht dat je moe was.'
Ze knikte. 'Ja, dat klopt. Sorry. Ik zal gaan slapen.'
Een frons ontstond op zijn voorhoofd en toen verdween hij weer in zijn hangmat. Avery ging echter nog niet slapen. Tigerlilly had haar de taak toevertrouwd en vast met een goede reden. Neverland zal niet lang meer hetzelfde blijven als er niets wordt gedaan.Avery begreep de boodschap niet. Was het de schuld van de piraten? Was het omdat de elfjes waren verdwenen? En waar kon dat zakhorloge mee helpen? Was het magisch? Kon ze daarmee het eiland redden? Moest ze het aan Jacob teruggeven? Was dat de bedoeling?
Ze had zoveel vragen en ze had geen idee wanneer deze beantwoord zouden worden. Of ze wel beantwoord zouden worden. Wat ze wel wist was dat ze dat zakhorloge nodig had om die te verkrijgen.
Reageer (5)
You can do it!
5 jaar geledenHahaha iemand had ineens zin om te lezen
15 berichten achter elkaar
5 jaar geledenSorry ('; ik had tijd (:
5 jaar geledenHahaha love it! Fijn dat je er juist weer even tijd voor hebt
5 jaar geledenLeuk hoofdstuk weer Leah. En Peter is weer heerlijk koppig.
6 jaar geledenIk hou van die knul maar ik zou helemaal gek van hem worden als ik hem in het echt zou kennen
Love it. ^^
6 jaar geledenHier heb ik lang op gewacht <3.
6 jaar geledenKnieholtes? Niet met hun ellebogen in elkaar gehaakt? Haha. Top hoofdstukje weer, Leah!
6 jaar geledenHihi ik ging echte indiaanse dansen zoeken en die haakte in elkaar met knieholten. Het zag er heel grappig uit!
6 jaar geledenHaha bijzonder, tof dat je je research hebt gedaan ^^
6 jaar geleden