022 • Mango's en rode wangen
Vandaag zou ze het doen. Vandaag zou Avery Peter vergiftigen met het slaappoeder, zodat ze zijn eiland zou kunnen redden. Neverland zou niet langer meer worden vernietigd en de voormalige bewoners zouden hun thuis weet terugkrijgen. Ze nam de twee buideltjes mee en bond deze aan de riem om haar middel. Vervolgens riep ze Peter en hij bracht haar naar beneden.
'Het beloofd een mooie dag te worden en vannacht wordt het volle maan,' zei hij toen hij haar losliet. 'Wat wil je doen vandaag?'
Avery kantelde haar hoofd en drukte haar hand tegen haar borst. 'Je laat mij kiezen?'
Peter knikte. 'Ja. Vandaag doen we wat jij wil.'
Alsof ze de laatste trede van de trap had gemist, vloeide warmte door haar hele lichaam toen hij naar haar glimlachte. Zijn wenkbrauw was amper geheven, maar zelfs dit beetje kon zij opmerkten en liet haar een korte ademteug innemen. Waarom kreeg ze het zo warm van die blik? Ze wende haar ogen van hem af om zich tot bedaren te brengen. Hoe kon de jongen zoveel inpakt op haar hebben? Ze moest haar hoofd koelen.
'Ik ga wat vruchten plukken voor het ontbijt bij de boom verderop,' zei ze en holde van hem weg. Ze sloot haar ogen in ergernis bij de gedachte aan deze actie. Eindelijk gunde hij haar een kans om het eiland te ontdekken en liep zij weg omdat ze bang was voor zijn glimlach. Of meer wat het met haar deed. Ze schudde het van zich af en liep bruusk door richting de vruchtenboom. Ze had de vruchten ooit al eens geprobeerd, maar met het plan dat ze in gedachte had, kon ze die goed gebruiken. Ze leken een beetje op mango's, maar dan zachter, als een soort spons. Ze nam er twee mee en liep toen terug naar Peter, waar ze de kopjes pakte die naast het kampvuur stonden en naar het water liep om deze te vullen. Ze keek even achterom naar Peter, maar hij was zo druk met zijn vissen, dat hij geen oog had voor haar. Ze pakte het flesje uit haar buideltje en goot de inhoud leeg in een van de bekertjes. De rode vloeistof kolkten in het bekertje en verdween toen als sneeuw voor de zon. Toen kneep ze in elk bekertje een vrucht leeg en liep terug naar Peter.
'Wat is dat?' vroeg hij nieuwsgierig toen hij de oranje vloeistof in de bekertjes zag drijven.
'Iets voor na het eten,' antwoordde ze en zette de bekers naast zich neer. Ze schoof de beker met de vloeistof naar Peter en ging zitten. Peter keek er nieuwsgierig naar en haalde vervolgens de vissen van het spit, zodat ze konden genieten van hun ontbijt.
Avery was te zenuwachtig om nog te spreken. Ze at haar vis in stilte en toen Peter zijn lege stok op de grond legde en het bekertje oppakte, begon haar hart zo snel te kloppen dat ze bang was dat hij het zou horen. Hij goot het drankje ineen keer achterin zijn keel en likte toen smakelijk zijn lippen af. Toen keek hij haar aan en glimlachte. Ze glimlachte schaapachtig terug en ging weer verder met het eten van haar vis.
Het duurde even voordat het drankje zijn effecten op Peter begon te uiten. Toen hij zich begon uit te rekken en gaapte, keek ze alert in haar ooghoeken naar hem om. De jongen legde zijn zijn armen onder zijn hoofd en ging met gekruiste benen en een tevreden glimlach achterover liggen. Zelfs wanneer hij sliep leek hij nog eigenwijs.
Avery wachtte geduldig een tijdje en sloop toen naar hem toe. 'Peter?' vroeg ze zachtjes. Hij reageerde niet en ze begon hem in zijn zij te prikken, maar zelfs dat leek hij niet door te hebben. Vergenoegend glimlachend keek ze opzij naar waar de rivier het dal uitstroomde. Het had gewerkt. Ze hoopte alleen dat het lang genoeg zou werken.
Behoedzaam knoopte ze zijn panfluit los van zijn heupen en hield zijn gezicht de gehele tijd nauwlettend in de gate. Toen ze de panfluit in haar handen had blies ze een keer zachtjes op de buisjes en er klonk een lage toon. Ze wierp nog een blik op zijn slapende gezicht. Zelfs nu had hij nog een glimlach rond zijn lippen en gaven zijn wenkbrauwen hem een ondeugende uitstraling. Avery was door hem geïntrigeerd. Ze kon de jongen haast associëren met een tweelingen sterrenbeeld, zo snel veranderden zijn gezindheid. Misschien kwam de eeuwige jeugdigheid van dit sterrenbeeld daar ook vandaan. Ze glimlachte. De jongen was ondoorgrondelijk en toch wenste ze niets anders dan elk stukje van zijn gedachten te ontdekken. Ze streek met haar wijsvinger over zijn wang en trok haar hand geschrokken terug toen hij plotseling bewoog en wat mompelde.
'Avery...'
Als het haar eigen naam niet was geweest, dan had ze het misschien niet eens verstaan, maar ze hoorde het luid en duidelijk. Al het bloed stroomde naar haar wangen en ze stond terstond op. Ze keek hem nog even aan en maakte zich toen gauw uit de voeten.
Reageer (4)
vergiftigen met het slaappoeder. Dat klinkt zo heftig (':
5 jaar geledenEn oeps. Ik hoop dat hij lang genoeg slaapt
Omgosh ik zou me helemaal dood schrikken :'D Heb je je eindelijk ertoe gezet om knappe jongen die kan vliegen en verdorie PEter Pan is in slaap te brengen met dat poeder, beweegt die gozer zich! Hartaanval :'D
Vergiftigen klinkt wel heeel dramatisch, Avery x) 6 jaar geleden
Avery houd gewoon van drama ja
*snaps fingers in Z formation and leaves*
6 jaar geledenEindelijk bijgelezen!
6 jaar geledenHet is echt een prachtig verhaal! Je hebt een heel aangename schrijfstijl!
Hop naar het volgende hoofdstukje!
Thank youu!
6 jaar geledenI will go down with this ship.
6 jaar geleden