Charpter twenty-two

Ik kon de slaap maar niet vatten, ik kon gewoon niet meer zonder Bill slapen. Verward ging ik overeind zitten en keek om me heen in de zwarte kamer. Wat was ik nou stom bezig, ik heb altijd alleen geslapen en waarom wou ik nu opeens naar Bill? Ik moest niet hebberig worden. Na toch nog een half uur gewoeld te hebben besloot ik toch maar naar Bill te gaan, hopelijk sliep hij nog niet, vast wel. Met mijn dekens om me heen geslagen wou ik de kamer uit lopen. Toen ik nog een meter van mijn deur was begon het te kraken en ging hij open. Verschrikt dook ik het bed weer in en wikkelde de dekens goed om me heen. ‘’Rustig, rustig!’’ Het was Bill. Mijn hoofd stook ik onder de deken uit en keek hem beschaamd aan. ‘’Sorry.’’ Piepte ik. ‘’Ik moet je kamer ook niet binnen sluipen.’’ Grinnikte hij. ‘’Waarom liep je eingenlijk?’’ ‘’Ik kon niet echt slapen.’’ ‘’Toevallig, ik ook niet.’’ Ik was niet hebberig, hij had precies hetzelfde. Ik kroop naar de muur en maakte zo plaats voor hem en hield de deken iets omhoog. Stil kroop hij eronder en pakte mijn hand vast, we verstrengelde onze vingers. ‘’Ik kom voortaan maar bij jou liggen.’’ ‘’mag niet.’’ Antwoordde ik hem. ‘’O, en waarom vind mevrouw dat dan niet goed?’’ ‘’Dan kan ik nooit meer slapen.’’ Hij keek me raar aan. ‘’Met een engel naast je is het moeilijk om je ogen van hem af te houden.’’ ‘’Wat doet een engel in je bed! Ik dacht dat wij wat hadden!’’ hij gaf me een kneepje in mijn hand. ‘’Tja sorry dan maar.’’ Glimlachte ik. Een gelukzalig warm gevoeld overspoelde me. Ik sloot mijn armen om zijn nek en naar een paar kleine kusjes vielen we beide in slaap.