025 • The Jolly Roger
Avery hield zich uit alle macht vastgeklampt aan het ijzige lichaam van Korafay. Haar prachtige staart zorgde voor genoeg licht, zodat ook Avery onder water kon zien. Ze had nooit gedacht dat ze zoiets zou meemaken; zwemmend in de oceaan, zonder snorkel en zonder zuurstoffles. Korafay trok aan haar arm toen ze een bocht maakte en Avery zag waarom. Een grote walvis gleed rakelings langs hen heen, terwijl het riep om zijn kalf, dat gehaast achter haar aan kwam zwemmen.
'Wat lief,' zei Avery en Korafay knikte. 'Het paringsseizoen is net voorbij. Mijn zusters, Riva, Alana en ik verzorgden het paringsseizoen van de walvissen, maar sinds zij zijn gevangen, hebben er minder geboortes plaatsgevonden.'
'Dat meen je niet?' vroeg Avery, 'dus de sirenen houden zich echt bezig met het reguleren van het onderwaterleven?'
'Dat is correct.' Ze zwommen langs een school vissen, die gejaagd uit elkaar schoot toen ze hen naderde. 'Elk van ons heeft een eigen taak. Zo heb je zusters die zich bekommeren om de watervogels, het rif of de dolfijnen. Net zoals de elfjes zorgen voor de bovenwaterse natuur, zorgen wij voor het water.'
Avery was verwonderd. 'Dat had ik nooit gedacht.' In het boek werden de zeemeerminnen enkel beschreven als wezens die er waren, maar ze had nooit gelezen dat de sirenen zoveel voor Neverland betekende. Alsof het door een evenwicht verzorgd werd en nu hadden de piraten alles in de war geschopt.
Korafay trok haar omhoog richting het oppervlakte. Avery hapte instinctief naar lucht, al was dat niet nodig door de kieuwen. Misschien honderd meter bij haar vandaan zag ze het piratenschip; The Jolly Roger. Het was een groot schip met zeker negen masten in verschillende groten. De boot was van rood hout en de kajuit volledig in goud gehuld, waarboven op het achtersteven een groot doodshoofd was afgebeeld. Lantaarns flikkerden zachtjes en af en toe kon Avery een schaduw over het dek zien bewegen. Ze keek op naar de hoogste mast, langs het kraaiennest waar aan de top een grote, zwarte piratenvlag in de wind wapperde. Avery had zich het schip vaak voorgesteld, maar nu ze er zo dichtbij was had het meer dan haar verwachtingen waargemaakt; het was groots, mysterieus en enigszins onguur, maar tegelijkertijd was het bijzonder en overweldigend.
'Mijn zusters zitten in het ruim. Daar zitten de kooien.'
'Hoe kom ik daar ongezien?'
Korafay keek haar met wroeging aan. 'Met veel geluk.' Met die woorden maakte ze een sprong en verdween het water weer in. Avery zag het water achter haar aan rimpelen, terwijl ze richting het schip zwom. Avery dook onder en zwom naar de onderkant van het schip. Ze was blij dat ze haar kieuwen nog steeds kon gebruiken, anders was de klus misschien moeilijker geweest. Aan de andere kant van de boot zag ze duidelijk het licht van Korafay's staart langzaam uitdoven; ze wilde niet betrapt worden, begreep Avery. Korafay dreef naast haar met een slag van haar staart en wees naar de achterkant van de boot, waar het anker in het rif boorde. Avery knikte en zwom er naartoe.
'Klim via het anker omhoog. Ik blijf onder het schip. Als er iets mis gaat, kraai zo hard je kan.' Korafay zwom dichterbij en legde voorzichtig haar hand op op Avery's borst. 'Ik wens je veel geluk, kind.'
Avery glimlachte beschroomd en begon toen aan de klim omhoog. Onder water ging dat gemakkelijk, omdat het water haar gewicht overnam, maar toen ze boven het water oppervlakte kwam, werd ze eraan herinnerd hoe zwaar ze was. Bovendien was ze zeiknat en haast verkleumd van de kou. Toen ze een paar meter had geklommen begonnen haar armen te zeuren en praatte ze zichzelf in dat ze nog maar een klein stukje moest. Daarna begon de echte ellende.
Ze bereikte het schip en het anker hield hier op. Ze keek boven zich en kon nog net en stuk touw vastpakken, waaraan ze zich kon optrekken om de rand van de boot te grijpen. Zachtjes klom ze aan boord, waarna ze zichzelf meteen klein maakte en zich begon te oriënteren. Ze hoorde de zware laarzen over het dek stampen en zag de schaduwen over de masten bewegen. Vier, telde ze er en geen van hen leek op dat van een kind. Zachtjes sloop ze vooruit en keek vanachter een grote mast naar het dek. Ze had geluk dat ze de duisternis als een mantel kon dragen. In het midden van het dek zag ze het luik dat naar het overloopdek liep. Vanaf daar moest ze dieper het schip kunnen binnendringen.
Een bruut uitziende piraat slenterde over het dek, terwijl de andere drie rond een tafeltje zaten te kaarten. Er lagen lege bierbekers onder de tafel en ze zagen eruit alsof ze al flink wat achterover hadden gegooid. Zij zouden er geen erg in hebben dat zij hier aanwezig was, maar die andere was wel een probleem. Hij liep zijn ronde en zou haar opmerken als ze over het dek zou sluipen. Ze moest bij die trappen zien te komen, maar daarvoor moest ze de piraten afleiden.
Plotseling stond een van de piraten op en kwam haar kant op gelopen. Haar hart schoot in haar keel en ze keek paniekerig om zich heen, zoekend naar een bergplek. In de hoek van het halfdek stonden drie tonnen tegen elkaar aan. Ze keek gejaagd om naar de piraat en spurtte er naartoe. Ze propte zichzelf tussen de tonnen en maakte zich zo klein als ze kon.
De voetstappen van de piraat klonken steeds dichterbij en uiteindelijk stopte deze vlakbij haar, bij de kleiner ton die naast de grotere stond. Er klonk een zachte plons en toen opnieuw de voetstappen, die langzaam weer verdwenen. Er klonk wat gelach van de piraten en toen het weer stil was, durfde Avery vanachter de tonnen vandaan te komen. Ze sloop naar het kleine tonnetje toe en stak haar vinger erin. Het was inderdaad gevuld met vloeistof. Voorzichtig likte ze haar vinger af en trok een vies gezicht. Dat was hele sterke rum.
Ze keek om naar de piraten, die hun laatste slok weer achterover gooide en ze kreeg een idee. Met een lach haast zo ondeugend als dat van Peter, begon ze het tonnetje vooruit te duwen en de inhoud in de zee leeg te kiepen.
Reageer (7)
Ik ben benieuwd (:
5 jaar geledenWat is ze van plan met dat tonnetje?
6 jaar geledenOeh, benieuwd wat ze nu van plan is! (;
6 jaar geledenEn natuurlijk ga ik even stemmen op je verhaal!
Ik ben een stille fan, later gejoind, maar van je verhaal genoten! Ik heb het in 1 ruk uitgelezen, ik bewonder je schrijfstijl en je creativiteit echt enorm!!! Ik kan niet wachten om te zien hoe het zich verder ontwikkelt! Dat is nog een abbo, kudo en stem erbij van mij!
6 jaar geledenOok de stille fans worden enorm gewaardeerd!
dankjewel voor je lieve woorden!
6 jaar geledenIk vind zeker dat dit verhaal het verdient. Het is een onaangeroerd onderwerp hier op Q en je geeft een frisse, volwassen twist aan een kinderverhaal! Heel mooi gedaan!
6 jaar geledenOh wauw! Thanks voor je reactie! Echt heel leuk om te horen! ^^
6 jaar geleden