038 Tinks huisje
Tinkerbell wist voor elk verloren voorwerp wel iets te bedenken. Een hele prestatie was me dat en het heeft de Tinkers enorm vooruit geholpen. Bobble praatte de gehele weg af en aan over het werk van de Tinkers, waar hij erg trots op leek te zijn. Hij leek Avery een Tinker in hart en nieren. Hij vertelde over de dagelijkse werkzaamheden en de feestdagen, waarin de Tinkers altijd extra druk waren met voorbereiden.
Het lijkt me heel bijzonder om zulke feestdagen een keer mee te maken. Net als het wisselen van de seizoenen. Ik kan me nog herinneren dat ik me als klein meisje afvroeg hoe het douw elke ochtend op het gras terecht kwam.
Dat zullen de waterelfjes zijn geweest.
Dat zal ik mijn ouders maar niet proberen wijs te maken. Ze lachte, maar op het benoemen van dit verboden woord, keek ze Peter aan. Hij haalde echter nonchalant zijn schouders op. Volwassenen zijn te dom om te geloven in de waarheid. En gek genoeg, was Avery het daar volledig mee eens.
Toen ze bij Tinkerbells huisje aankwamen, nam Bobble moeizaam afscheid en betraden Peter en Avery het huis. Binnen was het donker, maar ze herkende het huisje direct als dat van Tinkerbell; overal lagen verloren voorwerpen en gereedschap. Blokken uit blokkendozen stonden tegen de wand en paperclips lagen over de grond. Ook de werktafel lag nog vol met spulletjes, waardoor Avery zich realiseerde hoe plotseling ze was verdwenen. Haar kast met kleding stond nog open en haar bed was onopgemaakt. Het geluid van een lucifer die werd aangestoken klonk achter haar en een paar tellen later scheen het oranje licht van het haardvuur door het huisje. Avery keek even om naar Peter, die gehurkt voor de haard zat en in het vuur blies. Ze wilde vragen hoe hij zich voelde. Het was vast niet gemakkelijk om hier te zijn. Tinkerbell was tientallen jaren zijn beste vriendin geweest en plotseling was ze uit zijn leven gerukt.
Avery probeerde de opkomende brok in haar keel weg te slikken en schraapte deze toen schamper. Ze sloot Tinkerbells kast, waar vele groene en vooral dezelfde jurkjes inhingen, waaronder ook haar laarsjes stonden, met de witte pompoms erop en richtte zich verlegen tot Peter. Gaat het wel? vroeg ze voorzichtig.
Peter knikte. Maak je maar geen zorgen om mij, Avery. Binnenkort slaapt Tink weer in haar eigen bed. Wil je nog wat eten?
Ze schudde haar hoofd. Ik heb niet zo veel honger. Ze ging op het bed van Tinkerbell zitten en staarde naar het haardvuur. Het voelt raar om in iemands huis te zijn die ik nooit heb gekend en op zo een verschrikkelijke manier is weggestolen.
Peter kwam naast haar zitten en sloeg een arm om naar schouders. Ik had al een vermoeden, maar maak je geen zorgen. Tink vindt het vast niet erg.
Ze zuchtte en leunde haar hoofd op zijn schouder. Het is zo triest. Het hele elvenkoninkrijk is in rouw om hun verloren vrienden en doodsbang voor een volgende aanval. Het is door hun doorzettingsvermogen en volharding dat ik het koninkrijkje in een enigszins normale state kan zien, maar je merkt bij elk van hen hun verdriet.
Ik weet het, antwoordde Peter, daarom ben ik een lange tijd niet teruggekomen. Maar dat kan ik nu goedmaken, dankzij jou. Hij wreef een keer liefkozend over haar arm.
Zacht geklop klonk toen op het deurtje en deze schoof langzaam open. Terence stak zijn hoofd om het hoekje. Stoor ik? Hij bloosde en Avery lachte. Nee, kom binnen.
Terence hield zijn ogen strak op het paar dat in de kamer stond, zonder ook maar een blik op de omgeving te werpen en drukte haar een zakje in de handen. Dit is nog extra Krimppoeder. Strooi het over je heen voor het slapengaan. Het zal jullie lang genoeg klein houden om de volgende middag te halen.
Avery knikte dankbaar. Dank je, Terence.
De jongen glimlachte verlegen en draaide zich toen om, terwijl hij een vluchtige blik wierp op het onbeslapen bed en toen met trieste ogen het huisje weer verliet.
Avery zuchtte. Dat bedoel ik dus. Arme Terence.
Tink had het altijd veel over Terence. Die twee waren erg aan elkaar gehecht.
Avery gaf hem een duw en ging weer op het bed zitten. Dat is zon jongensding om te zeggen, verzuchtte ze. Hij had geen benul van de gevoelens die tussen die elfjes speelde, laat staan die van haar. Ze stopte haar hand in het zakje en strooide wat van het poeder over haar hoofd, alvorens ze de zak aan Peter reikte. Zei ik iets verkeerds? vroeg hij bezorgd, terwijl hij ook wat over zijn hoofd strooide en toen weer naast haar ging zitten.
Avery schudde haar hoofd. Nee, dat is het niet. Ze glimlachte naar hem. Ik ben gewoon moe.
Peter knikte begrijpelijk en hield zijn hand op naar het bed van Tinkerbell. Ik vlieg nog even naar Fairy Mary. Ga jij maar vast slapen. Ik zal proberen je niet te wekken als ik terug kom.
Avery ging op haar zij liggen en keek Peter na terwijl hij naar de deur liep. Peter? zei ze, je gaat niet op de grond slapen straks, toch?
Hij keek grijnzend over zijn schouder. Niet als jij het niet erg vind.
Ze schudde lachend haar hoofd en sloot toen haar ogen. De deur klapte zachtjes dicht toen Peter het vertrek verliet. Avery wist zeker dat ze niet in slaap zou kunnen vallen hier. Ze voelde zich oncomfortabel en bovenal een indringer. Ze trok het dunne dekentje over haar lichaam, maar zelfs de knusheid hiervan kon haar niet kalmeren. Ze keek vooruit naar een slapeloze nacht. Eigenlijk wilde ze dat Peter hier was, of Lyria. Ze wilde niet alleen zijn in dit huisje met zijn neerslachtige uiterlijk.
Pas toen het deurtje weer openging en ze Peters schaduw binnen zag treden, leek ze een beetje te ontspannen. De jongen zweefde door de kamer, nauwlettend op dat hij zijn hoofd niet zou stoten aan het plafond en legde zich neer naast haar op het bed. Voor een tel vloeide er een tedere warmte door haar hele lichaam en deze kwam kort tot uiting op haar wangen, maar toen ontspande ze en sloot ze haar ogen. Peter was terug. Ze was niet meer alleen. Avery voelde hoe de slaap haar langzaam in zijn tunnel trok en draaide zich met haar laatste seconden van bewustzijn om, zodat ze dicht tegen Peter aan kon kruipen en in zijn geborgenheid naar dromenland kon vertrekken.
Reageer (7)
Nawh Cute!
5 jaar geledenThis is really cute , benieuwd hoe peter gaat reageren!
6 jaar geledenTe schattig voor woorden gewoon! (;
6 jaar geledenNawhh! Wat schattig!
6 jaar geledenOver die shipname nog even, ik ben hopeloosHihi take your time! Story isn't over yet
6 jaar geledenOké, ik heb opties: Pevery, Pavery, Peterry, Petavery, Panson, Pahnson, Johnsan.
6 jaar geledenMijn voorkeur gaat uit naar Pavery, denk ik. Maar zoals eerder aangegeven: het is even lastig.
Oke dit was even een stukje peter p.o.v. wat ik gewoon even moet schrijven sorry.
6 jaar geledenZachtjes sloot ik de deur van Tinkerbells huisje achter me. Even keek ik om me heen en een kleine zucht verliet mijn lippen. Hopelijk zou ik Tinkerbell snel weer kunnen bevrijden, zodat zei me weer welkom kon heten in haar huisje met al het gerinkel en geluid dat haar zo eigen was als ze aan het werk was. Langzaam begaf ik me naar het bed, automatisch bukkend voor het lage elfenplafond. Avery lag met Tinkerbell's dekentje in het bed. Nog even twijfelde ik, maar toen ging ik voorzichtig bij haar in bed liggen. Toen ik net lag bewoog ze zich en draaide zich om, recht tegen mij aan. Ik sloeg mijn armen beschermend om haar heen, terwijl ik zachtjes over haar arm heen wreef. Zo voelde ik mezelf wegzinken in een diepe slaap.
Ik had even inspiratie oke excuse meh
Hahaha bravo!! Dat vond ik superleuk om te lezen! Jammer dat ik inderdaad dingen niet van Avery en Peters POV kan schrijven, dus heel leuk dat je als lezer je zo in hem kan inleven! Hope for more! Love it!
6 jaar geleden