042 • Gekke gevoelens
Peter Pan
Peter lag op zijn rug op het bed van Tink. Na de opschudding van gisteren, had hij even de tijd nodig om tot zich zelf te komen voordat hij met de elfjes een strategie zou bedenken. Hij had een boel om over na te denken, echter leek hij zijn gedachten niet op een rijtje te kunnen zetten. Avery was met Lyria en Terence meegegaan om bij pompoentuinen de elfjes te helpen met een omgevallen schildpad incident. Normaal gesproken zouden het stofelfje en vertelelfje zich daar niet mee bemoeien, maar met Avery hier wilde ze haar graag zoveel mogelijk laten zien.
Peter drukte zijn handen tegen zijn gezicht aan. Hij kon het beeldschone meisje na gisteravond niet meer uit zijn hoofd krijgen. Wanneer hij haar zag kreeg hij het koud en warm tegelijkertijd, zijn gedachten gingen als een razende door hem heen en een beest onderin zijn buik ontwaakte elke keer als haar vingertoppen zijn huid raakte.
Hij draaide zich op zijn buik. Op het kastje achter het bed lag het zakhorloge dat Avery van de sirenen had gekregen, het voorwerp waar alle onheil mee was begonnen. Zijn gedachten gingen van Avery over naar zijn beste vriendin en hij voelde een gemis aan zih knagen. Hij zuchtte diep. 'Ik kom je halen, Tink, het zal niet lang meer duren.'
Hij schrok op toen de deur openging en Avery naar binnen stapte. 'Lig je nou in bed?' vroeg ze verbaasd en sloot de deur achter haar rug.
Peter trok de dekens wat over zich heen, zich realiserend dat hij enkel zijn bladerigebroek nog droeg. 'Ik moest even over wat dingen nadenken,' antwoordde hij, terwijl hij op zijn elleboog steunde. Hij volgde haar terwijl ze naar hem toe kwam lopen en naast hem op het bed ging zitten, terwijl een been nog over het bed bungelde. 'Waar denk je over na?'
'Een plan. Hoe we de elfjes gaan redden.' Hij ging weer liggen en staarde naar het plafond, terwijl hij zijn handen onder zijn hoofd legde. Hij voelde het matras indeuken toen Avery bewoog en haar gezicht verscheen weer voor zijn ogen, toen ze zich voorover op zijn borst had gelegd. Met grote ogen, zo groen als de verse blaadjes, staarde ze hem aan. Haar rode lokken vielen langs haar schouders en kietelden zijn huid. 'Het lukt ons wel!' zei ze en glimlachte vertederend. 'Als iemand met een briljant plan moet komen, dan ben jij het wel.'
Peter keek haar aan en het monster in zijn buik ontwaakte kort weer toen hij haar warme lichaam tegen zich aan voelde drukken. Ze was zo zacht. Nee. Hij herstelde zich en joeg het monster terug zijn grot in. Hij zou zich als een heer gedragen tegenover een vrouw als zij, maar hij wilde haar niet van zich afduwen. Hij wilde haar dichter bij zich hebben, nog dichter dan nu.
Ineens legde ze haar hand tegen zijn voorhoofd. 'Je gloeit helemaal! Peter, ben je ziek?'
Hij lachte schamper en kwam overeind. 'Nee, met mij gaat het prima. Ik heb het gewoon warm.' Hij trok de dekens van zijn lichaam en zwaaide zijn benen over het bed, waarna hij voorover boog en de rest van zijn kleding van de grond griste. Hij fixeerde deze aan zijn broek en volgde Avery, terwijl ze met rode wangetjes op stond.
'Wat gaat er nu gebeuren?' vroeg ze.
Peter keek haar aan en pakte zachtjes haar hand vast, waarna hij er een kneepje in gaf. 'Je hoeft niet bang te zijn voor Jacob. Hij zal je geen kwaad meer doen, dat beloof ik.'
'Ik ben niet bang dat hij mij kwaad zal doen,' antwoordde ze. 'Hij zal mij eerder gebruiken om bij jou te komen. Ik vrees voor jouw leven.'
'Ik red me wel,' zei hij terwijl hij geruststellend glimlachte, maar Avery leek hem niet te geloven. Ze schudde bruusk haar hoofd. 'De vorige keer was het kantje boord. Als jij hem niet kan verslaan, dan kan niemand dat, Peter.'
Peter zuchtte verslagen. Hij was het niet vergeten. Als Avery geen actie had ondernomen, dan wist hij niet of hij haar had kunnen redden. Het was haar dappere daad die het gevecht had beëindigd. Hij had gefaald. Een plof naast hem op het matras en een diep zucht toonde dat Avery haar gedachten ook geen plaats kon geven. 'Ik ga met je mee Pan, geen tegenspraak mogelijk.'
Hij keek haar verbouwereerd aan. 'Ik was je niet van plan het je te verbieden.'
'Oh,' zei ze, 'dat is mooi dan.' Ze stond weer op en zette haar handen parmantig in haar zij. 'Als je dat maar nooit vergeet dan. Deze merrie valt niet te zadelen.'
Peter keek haar verwonderd aan en schudde toen lachend zijn hoofd. Hij stond op, voelde het monster opnieuw ontwaken toen het zijn gedachten kon proeven. Het was een gewaagde actie, maar hij hongerde naar moed. Peter liep op Avery af en sloeg zijn armen om haar middel. Hij drukte haar lichaam dicht tegen het zijne, zodat geen zuchtje wind meer tussen hen in kon staan.
Verstomd keek ze naar hem op. 'Wat doe je nu?'
Peter begroef zijn gezicht in haar nek en sloot zijn ogen. 'Moed verzamelen.' Een paar tellen en toen voelde hij hoe haar lichaam zich ontspanden. Warmte spreidde zich door zijn hele lichaam en hij voelde hoe zijn hart sneller begon te bonzen. Haar hals was warm, warmer dan de rest van zijn lichaam. Zachtjes kuste hij de huid daar en voelde hoe kippenvel zich over haar huid verspreidde. Peter wist niet waarom hij het deed en waarom hij het nodig had, maar het liefst sloeg hij het gevecht over, zodat hij meteen terug naar dit moment kon gaan. Hier waar veiligheid in haar armen lag en hij zich geen zorgen hoefde te maken over het eiland en ieders leven.
'Halloo!' klonk het plotseling hard door de kamer en Peter schrok op. Instinctief stapte hij van Avery weg en keek naar de deur, waar Lyria met pretoogjes hun kant op staarde. 'Onderbreek ik jullie?' vroeg ze giechelend.
Avery stormde naar de deur en duwde het elfje naar buiten.
'Maar de koningin vraagt zijn aanwezigheid!' hoorde hij haar nog naar binnen gillen, gevolgd door Avery's hoge stem. 'Hij komt zo!' De deur klapte dicht en ze bleven buiten.
Peter lachte in zichzelf en wreef beschaamd over de achterkant van zijn hoofd. Hij draaide een rondje en keek de kamer door, zonder zijn ogen ergens op te fixeren. Hij voelde meteen een koelte zijn lichaam overnemen nu zij hier niet meer was.
Peter legde een hand op zijn borst. Wat was dit gevoel toch dat hij telkens voelde? Een gemis nog groter dan dat van Tinkerbell, maar anders, heel anders. Hij kon het gevoel geen plaats geven. Misschien hoorde het bij volwassen worde ? Misschien zat het allemaal maar in zijn hoofd?
Reageer (10)
Ga eens beseffen dat jij verliefd op haar bent!
5 jaar geledenOh damn Peter, it's gettin' hot and heavy!
6 jaar geledenHahaha aaaah Peter is dan eindelijk volwassen aan het worden met alle gevoelens die erbij horen
6 jaar geledenCuties. En natuurlijk cockblock Lyria. Ben er zeker van dat ze wel een momentje zullen vinden waarop ze niet gestoord zullen worden. (;
6 jaar geledenPEEEEEETEEEEEEERTJEEEEEEEE WORDT VOLWASSEN HA
6 jaar geleden