Epiloog.

Het laatste stuk van het vorige hoofdstuk:
'En dan nu, het laatste van de avond - we hebben maar beperkte zendtijd -...' zegt hij en het beeldscherm heet ons welkom aan hoe ik na de Spelen, na Tysons dood, huilend bij zijn lijk zit.
Hij verteld dat dit niet uitgezonden is en het heel
speciaal is dat we dit mogen aanschouwen.
Het doet pijn als ik ernaar kijk, als ik het hoor.
Mijn kreten, mijn gehuil, mijn smeekbedes.
Ik schreeuw dat hij mij niet aan kan doen; op de video dan, maar het liefst zou ik dat nu ook willen doen, zo verschrikkelijk dat dit voelt.
Maar in plaats van dat, zit ik netjes de avond uit.
Er worden wat dingen besproken, ik word geprezen, maar het voelt allemaal verschrikkelijk.
Als een grote hel.
Na de uitzending loop ik direct weg.
Ik loop langs Matthew, maar negeer hem.
Snel loop ik naar het toilet en sluit mijzelf op.
Hoewel ik weet dat Matthew daar staat, hoewel ik besef dat hij mij kan horen, kan ik het niet meer en onbedaarlijk en hartverscheurlijk begin ik te huilen.