047 • In het nauw gedreven
Avery schrok wakker van een plens zoutwater in haar gezicht. Kreunend van de kloppende hoofdpijn bespeurde ze de omgeving af. Een paar zwarte, leren laarzen verscheen voor haar zicht.
'Welkom terug onder de levende, mop.' Het horen van de stem maakte haar misschien nog misselijker dan de pijn in haar achterhoofd. Ze wreef met haar hand over het ei dat daar was ontstaan en wierp een vuile blik op de bruinharige jongen. 'Lafbek!' spuugde ze, 'iemand van achter aanvallen.'
'Dat had niet gehoeven als jij mijn sleutels niet had gepikt.' Hij keek om naar de piraat achter hem. 'Smee, help haar omhoog.'
'Mijn excuses, jufrouw.' De piraat legde zijn worstige vingers rond haar armen en trok haar omhoog. Ze wankelde een keer voordat ze haar grip op het evenwicht weer te pakken had. Avery was verrast hoe liefelijk de mollige piraat haar behandelde.
'Biedt je excuses niet aan, vetklep! Ze is onze gevangene,' snauwde Jacob naar zijn bemanningslid en Smee knikte gedwee. 'Natuurlijk, Kapitein, maar een vrouw, kapitein, hoort niet met een ruwe hand aangepakt te worden.' De kleine piraat leek meteen spijt te hebben van zijn woorden. En toen Jacob de punt van zijn zwaard tegen zijn dikke neus zette, kromp Smee jammerend ineen.
'Spreek mij niet tegen! Bind haar vast. We hebben een lange weg te gaan.' Jacob smeet Smee een stuk touw toe, waarmee de dikke piraat haar handen op haar rug bond.
'Waar gaan we naartoe?' vroeg Avery en begon te lopen toen ze een geweer in haar rug voelde prikken.
'We gaan waar jij ons naartoe leidt,' antwoordde Jacob. 'Je weet waar ik naar opzoek ben, meisje en jij gaat me erheen brengen.'
Avery hapte naar adem. 'Dan kun je me net zo goed neerschieten.'
'Dat zal niet nodig zijn, maar ik ben bang dat als jij je best niet doet, Pan niet lang meer zal leven.'
'Dat durf je niet!' siste ze, maar Jacob lachte haar uit. 'Ik heb tientallen elfjes gekidnapt en verwaarloosd, mijn bemanning geschoten en voor dood achtergelaten op een schip met indianen, gevreesde zeemeerminnen gevangen en Pan honderden keren verslagen. Ik durf meer dan je denkt, juffertje.'
Avery beet op haar lip en keek hoopvol op naar de lucht. Ze kon de elfjes niet verraden, dat zou het einde betekenen van Neverland. Maar ze wilde ook niet dat Peter zou sterven.
'En daarbij.' Hij stak zijn hand in zijn zak en haalde er een glazen pot uit. Avery's ogen werden zo groot als schoteltjes. 'Lyria!'
Het elfje sloeg driftig tegen het glas en aan haar gebeten gelaat te zien wierp ze scheldwoorden naar de jonge kapitein, wie treiterend zijn oor tegen het glas legde. 'Wat zeg je, liefje? Ik versta je niet.' Hij keek Avery aan en gooide de pot een keer op in zijn hand. 'Dus, wat wordt het? Ik trek haar vleugels zonder moeite van haar rug.'
Avery keek Lyria benauwd aan. Haar keel voelde dichtgeknepen, alsof Jacob zelfs daar macht over had. Lyria schudde haar hoofd vastberaden. Zij wist welk belang de Kern had voor Neverland, maar Avery was niet van plan om Jacob te laten winnen. Niet op deze manier. Ze legde haar hand op haar hart en ademde een keer diep in. Lyria's vleugels lichtte op en het elfje knikte zachtjes. Toen keek Avery Jacob aan en met geriefde haat zei ze: 'goed dan.'
Jacob grijnste zijn tanden bloot en stuurde daarmee rillingen over Avery's rug. De lach die voortkwam uit de wetenschap dat hij had gewonnen was het walgelijkst van allemaal. Hij graaide in zijn zak, waar hij een klein bundeltje uittrok. De inhoud van de zak verdeelde hij over hun drieën.
'Elfenstof?' vroeg Avery verbaasd.
'Je denkt toch niet dat ik mijn tijd ga verdoen met lopen?' Hij steeg op.
Smee hield het touw op Avery's rug goed vast toen ook zij de lucht in dreef en de kapitein volgde. In haar hoofd draaiden de rateltjes hevig om een plan te bereiden, maar er leek geen uitweg. Ze kon hen niet verraden aan de elfen, want dan zou Lyria gedood worden en Peter zodra de kapiteins woord het schip bereikte. De enige kans die ze had was dat Peter zou ontsnappen.
'Ben je niet bang dat Pan allang ontsnapt is, Kapitein?' vroeg ze toen, spot druipend van haar lippen.
Jacob schudde zijn hoofd. 'Ik weet al lang dat hij ontsnapt is. Die idioten op het schip kunnen hem niet aan. Laat staan de indianen. Maar ik heb genoeg vallen klaar staan. Nu hij de sleutel van de kast heeft zullen de elfjes ook wel bevrijd zijn. En dat betekend dat hij Tinkerbell heeft gevonden.'
'Ze leeft toch!' Avery was verrukt. Dit zou Peters moed een enorme boost geven.
'Natuurlijk leeft ze! Ik heb een hekel aan Peter, niet aan Tinkerbell. Zij was de enige die me probeerde terug te halen toen ik wegliep van de boom.'
Avery keek de jongen aan. Ze vroeg zich af of hij zijn moeder zou hebben geprojecteerd op de kleine Tinkerbell. Hij kon haar geen kwaad doen omdat ze hem deed denken aan zijn moeder. Veel vrouwen waren er immers niet op het eiland. En hoe lang de jongen ook op het eiland had gezeten, hij bleef een jongen.
Toen ze het begin van het bos bereikt hadden, richtte Jacob zich tot Smee. 'Vanaf hier neem ik haar over. Je weet wat je te doen staat als je Pan ziet, Smee. En laat me er niet achter komen dat je je post verlaat.'
'Natuurlijk Kapitein.' Smee keek berouwvol om naar Avery en verdween toen het bos in.
'Wat gaat hij doen?' vroeg ze, terwijl ze opnieuw een geweer in haar rug voelde steken. Ze vloog door, maar keek nog een keer achterom naar Smee.
'Hij gaat iets voor mij afhandelen, mocht mijn plan mislukken. En stel nu geen vragen meer tot we er zijn.' Hij duwde Avery vooruit in de lucht, waardoor ze bijna een koprol dreigde te maken. Zenuwen kriebelden in haar onderbuik, maar deze keer waren ze niet fijn, zoals ze ze die bij Peter voelde. Deze kwamen voort uit en diep gegriefde angst. Jacob had een sinister plan en ze vreesde dat hij dit had opgezet voor zijn aartsvijand.
Reageer (4)
Niet naar het hart, ga er niet heen...
5 jaar geledenHet wordt ook sneeds erger met die Jacob.. ga je snel weers verder?
6 jaar geledenWat een eikel is het toch.
6 jaar geledenEn veel plezier! (:
Onee....
6 jaar geleden